Ζούμε όλοι στον ίδιο πλανήτη. Αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Και όμως, η καθημερινότητά μας διαδραματίζεται σε παράλληλα σύμπαντα. Σε έναν κόσμο όπου κάποιοι αγοράζουν τσάντες χιλιάδων ευρώ για να φωτογραφηθούν στο Instagram, την ίδια στιγμή, παιδιά στη Γάζα, στο Σουδάν ή στις φαβέλες της Βραζιλίας σβήνουν από την πείνα – σιωπηλά και αόρατα.
Σε κάποια πολυτελή ρετιρέ του Ντουμπάι, μοντέλα πίνουν σαμπάνια των 10.000 δολαρίων ενώ influencers διαφημίζουν «wellness retreats» με διαλογισμό και κρυστάλλους, την ώρα που μικρά κορίτσια στο Μπανγκλαντές εργάζονται 14 ώρες τη μέρα σε υφαντουργεία για 2 δολάρια.
Στις πρωτεύουσες της Δύσης, η ζωή ρολάρει με brunch, shopping, beauty clinics και 3D εκτυπωμένα φορέματα. Μα πίσω από κάθε παγκόσμιο ρεκόρ πολυτέλειας, υπάρχει ένα άγραφο ρεκόρ δυστυχίας:
Πάνω από 800 εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται καθημερινά.
Περισσότερα από 40 εκατομμύρια θύματα trafficking σε όλο τον κόσμο – τα περισσότερα γυναίκες και παιδιά.
1 παιδί κάθε 10 δευτερόλεπτα πεθαίνει από ασθένεια που σχετίζεται με τη φτώχεια.
Πώς γίνεται να είμαστε τόσοι πολλοί σε αυτόν τον κόσμο και να αγνοούμε τόσο κραυγαλέα την πραγματικότητα γύρω μας;
Η υποκρισία της τελειότητας
Τα social media μάς έπεισαν ότι “η ζωή είναι ωραία”. Μόνο που για εκατομμύρια ψυχές, η ζωή δεν είναι καν επιλογή. Είναι επιβίωση. Είναι αγώνας για ένα κομμάτι ψωμί, για καθαρό νερό, για ένα βλέμμα που δεν αγοράζει — αλλά συμπονά.
Ζούμε σε έναν κόσμο με ιδιωτικά τζετ και παιδιά χωρίς παπούτσια. Με πάρτι σε γιοτ και κορίτσια κλειδωμένα σε κοντέινερ trafficking. Με πολυτελή απομονωμένα νησιά για διακοπές και νησιά-φυλακές για πρόσφυγες.
Δεν είναι θέμα ενοχής. Είναι θέμα ευθύνης.
Αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για να κατηγορήσει, αλλά για να ταρακουνήσει. Δεν είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την αδικία. Αλλά είμαστε υπεύθυνοι για την αδιαφορία.
Αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μπορούμε τουλάχιστον να αλλάξουμε τον τρόπο που τον κοιτάμε. Μπορούμε να μιλήσουμε. Να προσφέρουμε. Να υπερασπιστούμε εκείνους που δεν έχουν φωνή. Να κοιτάξουμε στα μάτια ένα παιδί χωρίς πατρίδα και να πούμε: «Σε βλέπω.»
Σε έναν πλανήτη που μοιράζεται τη σιωπή και την υπεροχή, ας διαλέξουμε τον άνθρωπο. Όχι τον κόσμο της βιτρίνας. Τον κόσμο της καρδιάς.
photo billycm, https://pixabay.com
