Δεν ήμουν πάντα μαυροφόρος, ούτε ανέκαθεν κακός... αλλ' ούτε πάντα γέρος! Υπήρξα νέος... μ' αγνή ψυχή κι' ανοιχτόχρωμα ρούχα. Μετά, χάθηκα στην ομίχλη... κι' όταν 'βρέθηκα', στεκόμουν ανάμεσα σε ΚΑΛΟψυχα όντα... κι' έβαλα το πρόσφυμα 'ΚΑΚΟ' να μου θυμίζει την χαμένη αθωότητα!... Ήρθα στον βίο την δεκαετία του 60, τον καιρό που πρασινίζουν τα φύλλα κι' ανθίζουν τα κλαριά... σ' έναν ήρεμο κι' ωραίο προσφυγότοπο: αντίκρυ στο Θρακικό πέλαγος. Έμαθα γράμματα -γραφή κι' ανάγνωση- στα σχολεία του κόσμου, γνώσεις ανώφελες... που δεν μού΄δωσαν ούτε πληρότητα ούτε χαρά. Όταν ορέχτηκα την Γνώση του Θεού (την 'εμπειρία' της Θεογνωσίας...) έφυγα στ' Αγιονόρι... όπου στέριωσα και ζω, μισόν αιώνα πια, φοιτώντας σ' ένα Εργαστήρι υπακοής-νηστείας-αγρυπνίας-προσευχής... και μαθαίνοντας χαρούμενα, απ' την αρχή, το 'αλφαβητάρι' της ζωντανής μας Πίστης. Ανηφορίζοντας την 7η ηλικιακή μου δεκαετία, και βαίνοντας προς την έξοδο του βίου (και είσοδο της ζωής), εξερευνώ 'χαρτογραφώντας' τα βάθη μου... γνωρίζοντας και θεραπεύοντας τα πάθη μου, μέσα στην πνευματική νοσηλεία του 'ψυχιατρείου' (ιατρείου ψυχών) της Μάννας-Εκκλησίας. Αν κι' ο 'χιονιάς' των γηρατειών έχει ήδη αρχίσει να στρώνει τα 'χιόνια' στην κορυφή μου... η ψυχή μου 'νεάζει' -συν Θεώ- όπως όλες οι ψυχές των μετανοούντων Χριστολατρών, καθώς γεύομαι (χωρίς και να το αξίζω!) τον γλυκασμό της Θεϊκής Αγάπης... γράφοντας γι' Αυτήν αχόρταγα...!