Ένας σπάνιος Δάσκαλος

Ο Ιωάννης Κακριδής, ο ” Μπαρμπαγιάννης”, όπως τον λέγαμε όλοι οι μαθητές του, ήταν ” Ένας Σπάνιος Δάσκαλος..”Ένας από τους σπουδαιότερους, πανεπιστημιακούς,  κλασικιστές της πατρίδας μας.Και είχαμε την τύχη, όλη η γενιά μας που λόγω “κοινωνικών φρονημάτων”, δεν μπήκαμε ποτέ σε Πανεπιστήμια, να τον έχουμε σπάνιο Δάσκαλο στο δικό μας “Πανεπιστήμιο Πολιτισμού”. Στο Μορφωτικό Σύλλογο “Αθήναιον”, που δημιουργησε ο σημαντικός Εκδοτικός Οίκος “Ικαρος” μαζί με τη Δραματική Σχολή του Σωκράτη Καραντινού. Με σπουδαίους Καθηγητές τον Παπανούτσο, τον Κακριδή, το Λίνο Πολίτη, το Γιώργο Παππά..

  Και ζήσαμε τη ζωή του: Τη ζωή ενός σοφού Ανθρώπου που είχε μοναδικό σκοπό, να μορφώνει τις νέες γενιές..

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1901. Πατέρας του ο Θεοφάνης Κακριδής, σοφός κλασσικός φιλόλογος και ομηριστής. Και γιος του, ο πανεπιστημιακός καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας, Φάνης- Θεοφάνης Κακριδής. Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Αθήνας, Bερολίνου, Bιέννης και Λειψίας. Το 1925, Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Και ακολούθησε μια ατέλειωτη σειρά πολυσήμαντων, πνευματικών ,δραστηριοτήτων. 1924-1931, Συντάκτης του «Ιστορικού Λεξικού» της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1930 υφηγητής της Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. 1939-1945  τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. 1948-1968, τακτικός καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Και, τέλος, δίδαξε στα Πανεπιστήμια  Στοκχόλμης, Ουψάλα, Λουντ της Σουηδίας και στο Τύμπινγκεν της Γερμανίας.

Και αρχίζουν οι ιστορικοί πνευματικοί αγώνες του: Φανατικός υποστηρικτής της γλωσσικής μεταρρύθμισης, της δημοτικής και του μονοτονικού συστήματος στην ελληνική γλώσσα.Οι ρηξικέλευθες για την εποχή εκείνη ιδέες του που προκάλεσαν την έντονη αντίδραση καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών και την προσωρινή αποπομπή του Κακριδή από τα καθηγητικά έδρανα ύστερα από την “ιλαροτραγική” Δίκη των Τόνων (1942). Πρόεδρος, 1964-1967 του Παιδαγωγικού Iνστιτούτου, πρωτοστατώντας στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου.Και το 1968, παραιτείται από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με τον ερχομό της δικτατορίας 1967. 

Και συνεχίζει, συνταξιούχος πια, στη μεταπολίτευση, να  συνεργάζεται με το Κέντρο Εκπαιδευτικών Μελετών και Επιμόρφωσης (ΚΕΜΕ). Σημείο αναφοράς θα  αποτελεί το έργο του Κακριδή «Ερμηνευτικά Σχόλια στον “Επιτάφιο”.

Ο Ι. Θ. Κακριδής, έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα το 1992, αφήνοντας,  πολύτιμη παρακαταθήκη, το πλούσιο συγγραφικό και μεταφραστικό έργο του.

Θα τον θυμόμαστε πάντα, συνυπογράφοντας κι εμείς μια επιστολή που του έστειλε, τότε, ένας μαθητής του.    «Μου είχες δώσει γνώσεις πολλές αλήθεια. Όμως, αυτές δεν είχαν και τόση σημασία. Θα μπορούσα να τις βρω και σε βιβλία πολύ σοφότερά σου. Αυτό που με κάνει να μη σε ξεχνώ είναι κάτι άλλο: είναι η πίστη και η αγάπη στον άνθρωπο που κατόρθωσες να στηρίξεις μέσα μου. 

      Είναι αλήθεια πως πολλές φορές βρέθηκα αδύνατος και τον άνθρωπο αυτόν τον ανώτερο τον επρόδωκα ο ίδιος εγώ∙ πολλές φορές είδα να τον προδίνουν και οι άλλοι γύρω μου. Υπόφερα και τις δυο φορές, περισσότερο όταν τον είχα προδώσει εγώ.

     Οι περιπέτειες μέσα στους ανθρώπους δεν μ’ έκαναν να χάσω την πίστη μου στην ιδέα του ανθρώπου. Πάντα ζήτησα να συμμορφώσω τη ζωή μου όχι με το τι γίνεται στον κόσμο, αλλά με το τι πρέπει να γίνεται. Κι ακόμα γύρεψα πάντα να ιδώ στον διπλανό μου το καλό που έκρυβε η ψυχή του και τον αγώνα του να νικήσει τον πειρασμό του κακού.