Κι αν με ρωτήσεις πως με λένε, ένα θα σου πω.
Ανώνυμο ον μέσα στο πλήθος γεννήθηκα και ‘γω.
Χρόνια πολλά, χωρίς να με ρωτήσουν,
στον κόσμο τούτο ζω.
Τις ομορφιές π’ ανθίζουνε τριγύρω να οσμιστώ, δεν το μπορώ.
Και των ανθών την γύρη, την χρυσόσκονη των λουλουδιών,
να συλλέξω αδυνατώ.
Την αγκαλιά να μοιραστώ μ’ ο,τι ζωή θυμίζει, δεν είναι μπορετό.
Τιτίβισμα ερωτικό, καρδιά που πεταρίζει,
χαμένα μες στο έρεβος το τωρινό.
Στης ζήσης το κλεφτό φιλί εμένα δεν μου πέφτει μερτικό …
Βροχή στο χώμα για ν’ ανθίζεις, δεν γίνομαι σε τούτο το παρόν…
Για μια πνοή, μορφή αλλάζω, εγώ για δυο ως το πρωί.
Βουτιά στο κενό, αθώα και φταίχτης σ αυτήν τη ζωή ……..
photo 1866946 / https://pixabay.com
