Αισθάνομαι μια βαθιά συγκίνηση και μια γλυκιά ανυπομονησία για την πρεμιέρα της ταινίας του Γιάννη #Σμαραγδή για τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Μια ταινία που πέρασε μέσα από τόσες δυσκολίες, μα στάθηκε όρθια. Οι Έλληνες της Ομογένειας στη Νέα Υόρκη πίστεψαν σαυτην, στήριξαν και κράτησαν ζωντανό το όνειρο.
Η πρώτη παγκόσμια προβολή στο Museum of the Moving Image, στην Αστόρια, έγινε εχθές.
Δεν μπόρεσα να βρίσκομαι εκεί, μα η καρδιά μου ήταν παρούσα. Τώρα περιμένω με συγκίνηση την πρεμιέρα στην Αθήνα.
Για μένα αυτή η ταινία δεν είναι απλώς μια κινηματογραφική στιγμή. Είναι μια δικαίωση. Είναι η φωνή ενός ανθρώπου που με συντρόφευε από τα παιδικά μου χρόνια, που με δίδαξε τι σημαίνει πίστη, αφοσίωση, προσφορά.
Διάβαζα για εκείνον, τον ένιωθα μέσα μου σαν μια φλόγα που δεν έσβησε ποτέ.
Ως πολιτικός συμμετείχα σε όσες προσπάθειες ανθρώπων που ειχαν γνώση κ πάθος για να προβάλλουν κ να δικαιώσουν τον μεγάλο αυτόν Έλληνα κ το έργο του!
Κουβαλώ όμως ακόμη την πίκρα που ένιωθα βλέποντας πόσο συχνά το έργο του παραμεριζόταν ή διαστρεβλωνόταν, την ώρα που άλλοι λαοί – οι Ελβετοί, οι Γάλλοι, οι Ρώσοι – τον τιμούν με ευγνωμοσύνη.
Αυτή η αίσθηση αδικίας με ώθησε, όταν μπήκα στη Βουλή ως βουλευτής Κέρκυρας, και διαπίστωσα πως πουθενά δεν υπήρχε προτομή του.
Ζήτησα τότε με επιμονή , από την Πρόεδρο, την κ. Ψαρούδα-Μπενάκη, να τιμήσουμε επιτέλους τον Κερκυραίο, Πρώτο μας Κυβερνήτη της ελευθερης Ελλαδας!
Και εκείνη, προς τιμήν της, το έκανε πράξη. Έστω και αργά, ο Καποδίστριας πήρε τη θέση που του αξίζει μέσα στη Βουλή των Ελλήνων.
Γιατί ο Καποδίστριας δεν ήταν απλώς ένας πολιτικός. Ήταν ένας άνθρωπος που θυσίασε τα πάντα ακόμα κ την ίδια του την ζωή για να σταθεί η Ελλάδα όρθια, περήφανη αυτόνομη αυτάρκης κ ελεύθερη πραγματικά.
Ονειρεύτηκε μια πατρίδα χωρίς ξένα δεσμά, με σχολεία και νοσοκομεία, με δικαιοσύνη, με καλλιεργημένη γη και ενωμένο λαό.
Κι όμως, η μεγαλύτερη πληγή, ντροπή θα ελεγα, είναι πως αυτόν τον άνθρωπο τον δολοφόνησαν Έλληνες. Με τις πλάτες βέβαια κ ξένων δυνάμεων που δεν ήθελαν μια ανεξάρτητη Ελλάδα.
Με τον θάνατό του χάσαμε μια μοναδική ευκαιρία.
Αν προλάβαινε να ολοκληρώσει το έργο του, σήμερα θα ζούσαμε σε μια διαφορετική χώρα.Οπως την είχε ονειρευτεί.
Και τώρα, μπροστά σε αυτή την ταινία, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ.
Μήπως ακόμη και σήμερα μας κρατούν πίσω τα ίδια λάθη;
Το ατομικό συμφέρον πάνω από το κοινό;
Η μικρότητα πάνω από το όραμα;
Η διχόνοια πάνω από την ενότητα;
Η ιστορία του Καποδίστρια δεν είναι ένα κεφάλαιο του παρελθόντος.
Είναι ένας καθρέφτης.
Μας θυμίζει πως η Ελλάδα μπορεί να πάει μπροστά μόνο όταν βάζουμε το «εμείς» πάνω από το «εγώ».
Εύχομαι αυτή η ταινία να αγγίξει ψυχές, να εμπνεύσει, να φωτίσει την αλήθεια και να ξυπνήσει μέσα μας εκείνο το κομμάτι που πιστεύει ακόμη σε μια Ελλάδα που μπορεί και αξίζει να σταθεί στο φως.
