Μια μέρα είχα όρεξη στο Face να σερφάρω
κι είχα και μια διάθεση μεγάλη να παρλάρω.
Στο οπτικό πεδίο μου πέφτει μια Πασιφάη
κι αυτή δική μου θα γενεί, λέω, πού θα μου πάει.
Ανοίγω ευθύς λογαριασμό ως Δαίδαλος, τι άλλο,
κι είχα εντός μου, μολογώ, μιαν ταραχή και σάλο.
Στέλλω φιλίας αίτημα, το δέχεται αμέσως
και όλα βαίνουν ομαλώς, είπα ενδιαμέσως.
Σκέφτηκα μυθολογικώς πιο εύκολα την πείθω.
«Τι σύμπτωση» της έγραψα «ξέρεις θαρρώ τον μύθο».
«Ομολογώ πως έρχεται στο νου μου κάθε μέρα
μα συγκρατεί με δύσκολα του Μίνωα η φοβέρα».
Εύφορο βλέπω έδαφος, έλεγα ενδομύχως
κι ας μας χωρίζει ο ψυχρός του Facebook ο τοίχος.
«Πάντοτε είμαι έτοιμος βοήθεια να προσφέρω.
Σαν υποφέρει μια γυνή, κι εγώ συνυποφέρω».
«Ως βλέπω δεν χρειάζεται να ψάχνω ταύρο να ᾿βρω
γιατί σ᾿ ένα μαινόμενο, έπεσα» είπε «ταύρο».
Κι άρχισε το ειδύλλιο, ξέρεις, εξ αποστάσεως
και κάθε μέρα είχαμε μέρα της Αναστάσεως.
Η Πασιφάη δέθηκε εις το δικό μου άρμα
κι ήταν οι ώρες κι οι στιγμές όντως ιδέσθαι χάρμα.
Πάντοτε επροσέχαμε, παίρναμε προφυλάξεις
μήπως προκύψουν τελικά σφοδρές αναταράξεις.
Η σχέση αυτή μας έδινε μία γλυκεία γεύση
αλλά όμως δεν έμελλε να μακροημερεύσει.
Ο Μίνως μας συνέλαβε μια μέρα επ’ αυτοφώρω
και το συμβάν προκάλεσε πολύ μεγάλο ντόρο.
Δύσκολο να παρέμενα στο Face παραπέρα
και πήρα τ᾿ αερόπλανο κι έφθασα στην… Καμπέρα.
photo fatetech, Image license by freepik.com
