Αυτό το μάρμαρο, το βάψαμε με ολόμαυρη μπογιά. Θυμάσαι ;
Αυτό που αστραποβολούσε στου ήλιου τα μπες-βγές, παίζοντας κρυφτό πίσω απ’ τα σύννεφα, της όποιας δυσκολίας…
Λαμπεροφροσύνες στην αρχή.. Απομυθοποίηση της αλήθειας μας στο τέλος…. Τελειώσανε τα ολόγιομα φεγγάρια που λούζαν τα μαλλιά μας, κενές οι καρέκλες που φιλοξενούσαν τα κορμιά μας…
Διαλέξαμε κελί! Ε, δεν το λες αυτό ζωή…..
Ανάσα ο προαυλισμός, απαγορεύτηκε κι αυτός, στην απομόνωση της φυλακής που επιλέξαμε να ζούμε.
Φόβος για τη δύναμη που μας εξουσιάζει ..Ορμονορυθμιστής και ορμονοθεραπευτής, ένας τυχαίος εραστής …
Κουρσάρος, μόνο για τις νύχτες, γιατί γεμάτο από μοναξιά, είναι.
το ποτήρι.
Γεμίσαμε τις νύχτες μας, αλκοόλ και νικοτίνη, να δραπετεύσουμε απ’ τα παράλογα, που εφιαλτικά σε κυκλικό χορό χορεύουν και απ’ του μυαλού μας την ατέρμονη πολυπλοκότητα ν’ απαλλαγούμε … Λόγια σαν βάρβαροι κατακτητές τις ευαισθησίες μας, ολόγυρα δέρνουν…..
photo hsvbooth / https://pixabay.com