(μια κραυγή απέναντι στη στενομυαλιά και την υποτίμηση)
Πώς μπορεί να βλέπουν δύο διαφορετικοί άντρες την ίδια γυναίκα; Την ίδια γυναίκα-αγωνίστρια που, χρόνια τώρα, παλεύει μέσα σε αντίξοες συνθήκες για να διατηρήσει και να μεταδώσει την ελληνική γλώσσα, τον πολιτισμό, την ταυτότητα. Που επιμένει να σηκώνει σημαίες σε εποχές απαξίωσης. Που παλεύει σε ένα χαοτικό σύστημα αδιαφορίας, σιωπής και κριτικής.
Κι όμως — δεν τη βλέπουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Ο ένας την αμφισβητεί, την υποτιμά, την ειρωνεύεται. Ίσως γιατί κουβαλά μέσα του ακόμα μια στενή, χωριάτικη νοοτροπία που δεν ξεριζώθηκε ποτέ, ούτε όταν άφησε το χωριό για μια άλλη χώρα. Ίσως γιατί μεγάλωσε πιστεύοντας πως η γυναίκα που τολμά να μιλά, να δημιουργεί, να εμπνέει… πρέπει να μπαίνει στη θέση της.
Αυτός ο άντρας δεν βλέπει τη δύναμή της — βλέπει μια απειλή. Δεν αναγνωρίζει την προσφορά της — τη μειώνει. Και δεν τιμά τον πατριωτισμό της — τον ειρωνεύεται, επειδή δεν έχει τη δύναμη να τον νιώσει μέσα του.
Κι από την άλλη πλευρά, υπάρχει ο άλλος άντρας. Αυτός που βλέπει καθαρά. Που διακρίνει τον αγώνα της, τις πληγές της, τη φλόγα στα μάτια της. Αυτός που τη βλέπει ως νέα Μπουμπουλίνα, ως φωνή ελληνική σε ξένη γη, ως σύμβολο αντίστασης και τιμής. Και σκύβει με σεβασμό μπροστά στην αποστολή της.
Γιατί τελικά, ο τρόπος που βλέπει ένας άντρας μια γυναίκα, λέει περισσότερα για τον ίδιο παρά για εκείνη.
Άλλος τη βλέπει ως σύμβολο του σεξ.
Άλλος ως σκεύος ηδονής.
Άλλος ως ενοχλητική φιγούρα που «ξεφεύγει από τα όρια».
Και άλλος ως φάρο ελπίδας, μνήμης και αξιοπρέπειας.
Η ίδια γυναίκα. Δύο τελείως διαφορετικές ματιές.
Η δική μας επιλογή είναι με ποια μάτια θα την κοιτάξουμε.
Κι ίσως, μέσα από εκείνη, να αντικρίσουμε τελικά και τον δικό μας εαυτό.
photo goodinteractive, https://pixabay.com
