Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα όπου και σπούδασε. Μετά τις σπουδές της εργάστηκε ως καθηγήτρια κωφών στο Ειδικό Εκπαιδευτήριο Κωφών και Βαρυκόων, το οποίο λειτουργούσε στην Αγία Ελεούσα Καλλιθέας έως το γάμο της, από τον οποίο απέκτησε δύο κόρες.
Από το 1985 έως 1999, ως Έφορος του Λυκείου των Ελληνίδων, μύησε τα μέλη του Τμήματος «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΟΥ» στο κοινωνικό και φιλανθρωπικό αυτό έργο.
Το 1998 η Ελένη Βαχάρη ίδρυσε τον Σύλλογο «Οι Φίλοι του Μουσείου Γ. Δροσίνη», τον οποίο και διευθύνει μέχρι σήμερα.
Με τη βοήθεια των μελών του Δ.Σ του ανωτέρου Συλλόγου δημιούργησε, οργάνωσε, εμπλούτισε και έκανε γνωστό το «Μουσείο Δροσίνη» στο σπίτι όπου έζησε ο ποιητής τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην Κηφισιά, το επονομαζόμενο Αμαρυλλίς.
Συνεχίζοντας την βοήθεια των κωφών ατόμων ο Σύλλογος έχει εκδώσει δυο βιβλία για τα κωφά παιδιά – βιβλία βοηθήματα – που καλύπτουν την ύλη των προσχολικών προβαθμίδων των ειδικών σχολείων και έγινε χορηγός τεσσάρων εκδόσεων της Αντικωφωτικής Οργάνωσης Πάτρας.
Ο Σύλλογος με την προσωπική καθοδήγησή της κατάφερε να τοποθετήσει μαρμάρινο μνημείο για τους προγόνους του Γ. Δροσίνη (πεσόντων κατά την ΕΞΟΔΟ) στον Κήπο των Ηρώων στο Μεσολόγγι και αναστήλωσε το μνημείο του Δημητρίου Δροσίνη στο κοιμητήριο της Ιεράς Πόλης.
Επιμελήθηκε την αναπαλαίωση και τη λειτουργία του ΠΥΡΓΟΥ ΤΩΝ ΓΟΥΒΩΝ ως Μουσείο Δροσίνη και Λαογραφικό Κέντρο της Εύβοιας. Το Γυμνάσιο και 3ων Λυκειακών Τάξεων Γουβών Ευβοίας μετονομάστηκε σε «Γεώργιος Δροσίνης».
Στην Κηφισιά το 1ο Δημοτικό Σχολείο μετονομάστηκε σε Γ. Δροσίνη.