Χιλιάδες εκκενώσεις, δεκάδες μέτωπα, μία χώρα που μοιάζει να καίγεται χωρίς να πονάει
Η Ελλάδα ζει άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της. Πάνω από 100 ενεργά μέτωπα πυρκαγιών καταστρέφουν χωριά, δάση, σπίτια. Η Πάτρα, η Ζάκυνθος, η Χίος, η Κεφαλονιά, η Αττική βρίσκονται σε κατάσταση πολιορκίας. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους, άλλοι διασώζονται από τη θάλασσα, ενώ οι πυροσβέστες δίνουν μάχη με τις φλόγες και τον χρόνο.
Σύμφωνα με την επίσημη ενημέρωση, 4.850 πυροσβέστες και 33 εναέρια μέσα επιχειρούν σε όλη τη χώρα. Μόνο το τελευταίο 24ωρο ξέσπασαν 63 νέες φωτιές. Οι ισχυροί άνεμοι και οι υψηλές θερμοκρασίες δημιουργούν εκρηκτικό συνδυασμό.
Η επίσημη γραμμή – και η σιωπή που καίει
Η κυβέρνηση αναφέρεται σε “εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο” λόγω καιρικών συνθηκών. Ωστόσο, η κοινωνία ακούει και κάτι άλλο: την υπουργό κα Βούλτεψη να δηλώνει ότι “δεν υπάρχουν εθελοντές”, προκαλώντας αγανάκτηση. Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι, αλλά γιατί αυτή η φράση ακούστηκε σαν ομολογία εγκατάλειψης. Και η ντροπή… ντράπηκε.
Μαρτυρίες για εμπρησμούς και οργανωμένο σχέδιο
Η εικόνα πολλαπλών εστιών σε απομακρυσμένες περιοχές την ίδια ώρα, θυμίζει σε πολλούς παλιότερες περιπτώσεις όπου οι φωτιές δεν ήταν τυχαίες. Οι μαρτυρίες από πυροσβέστες και κατοίκους κάνουν λόγο για “σχέδιο”, για βενζίνες και στουπιά που βρέθηκαν, για κινήσεις ύποπτων οχημάτων. Επισήμως, οι αρχές ερευνούν υποθέσεις εμπρησμού, χωρίς μέχρι στιγμής να έχουν δοθεί συγκεκριμένα στοιχεία στη δημοσιότητα.
Μια χώρα στις φλόγες – και μια κοινωνία αλλού
Κι ενώ χωριά και νησιά καίγονται, ένα κομμάτι της κοινωνίας συνεχίζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Διακοπές, πανηγύρια, φεστιβάλ. Φωτογραφίες από παραλίες και beach bars γεμίζουν τα κοινωνικά δίκτυα, την ώρα που σε άλλες γωνιές της Ελλάδας οι κάτοικοι παλεύουν με τις φλόγες ή κοιμούνται στα πατώματα σχολείων που έγιναν πρόχειρα καταφύγια.
Η Χίος – η απόλυτη καταστροφή
Το πιο σκληρό ερώτημα
Τι θα απομείνει μετά; Μόλις σβήσουν οι φωτιές, θα δούμε αν πίσω από την καταστροφή κρύβονται σχέδια για νέα resorts, “πράσινες επενδύσεις” με αιολικά πάρκα ή “αναπτυξιακά” hot spots για αλλοδαπούς επενδυτές. οι Ανεμογενιτριες Η ιστορία έχει δείξει ότι η στάχτη συχνά γίνεται χρυσός για λίγους – και μνήμα για τον τόπο.
Η φωνή της οργής
«Η κυβέρνηση απούσα, η υπουργός να μιλά για ανύπαρκτους εθελοντές, και η Ελλάδα να χάνεται κομμάτι-κομμάτι. Ολόκληρη η χώρα στις διακοπές και στα πανηγύρια, και η πατρίδα μας σβήνει από τον χάρτη. Αν δεν πονάμε τώρα, πότε;»
Όλα γύρω της καιγόντουσαν. Ο αέρας βαρύς, η μυρωδιά της στάχτης πνιγηρή, οι φλόγες να γλείφουν κάθε σπιθαμή γης. Και εκείνη, σκυφτή, με μια κατσαρόλα στο χέρι, να ρίχνει νερό σε μια μικρή, επίμονη εστία.
Μου θύμισε το μικρό κολιμπρί του μύθου. Όταν το δάσος καιγόταν και όλα τα ζώα έφευγαν, το κολιμπρί πετούσε ασταμάτητα στη λίμνη, έπαιρνε στο ράμφος του μια σταγόνα νερό και την άδειαζε πάνω στις φλόγες. «Γιατί δεν φεύγεις;» το ρωτούσαν. «Γιατί κάνω αυτό που μπορώ», απαντούσε.
Έτσι και η γιαγιά. Δεν έφυγε. Δεν υπολόγισε την κούραση, την ηλικία ή τον φόβο. Έμεινε εκεί, απέναντι στη φωτιά, κάνοντας το δικό της μικρό, αλλά ηρωικό κομμάτι, για να σώσει ό,τι μπορούσε.
Μια εικόνα που λέει περισσότερα από χίλιες λέξεις: πως το θάρρος και η αγάπη για τη γη σου δεν μετριούνται με το μέγεθος της πράξης, αλλά με την καρδιά που τη στηρίζει.
