Κι ύστερα;
Μαθαίνεις να ζεις
Τυλίγεις τις πληγές σου
Να σταματήσεις την κόκκινη ροή
Όσο μπορείς
Γιατί το ξέρεις
Δεν σταματά ποτέ
Ίσως…ίσως λίγο μετριάζεται…
Κι ύστερα;
Σκουπίζεις τα δάκρυα
Κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη
και προβάρεις ένα χαμόγελο
μήπως και κρύψεις
τα μάτια τα θλιμμένα…
Γίνεται;
Κι ύστερα;
Ανασηκώνεσαι
Δεν γίνεται αλλιώς
Τεντώνεις τις ζάρες της αμφίεσης,
τις ζάρες της ψυχής σου
Και βγαίνεις
Ηθοποιός εκπαιδευόμενος
στην αρένα των μονομάχων.
photo PublicDomainPictures / https://pixabay.com