Υπάρχουν στιγμές που η Τέχνη ξεπερνά τα σύνορα, τις εποχές και τις γλώσσες — στιγμές όπου η φωνή ενός ανθρώπου γίνεται η φωνή ενός ολόκληρου έθνους. Μια τέτοια στιγμή έζησαν όσοι βρέθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου, όταν ο Έλληνας ποιητής της διασποράς Κώστας Κατέχης στάθηκε μπροστά στα Γλυπτά του Παρθενώνα και απήγγειλε το ποίημά του «Θέλω πίσω τα Γλυπτά μου» από τη συγκλονιστική συλλογή του «Η Κραυγή των Κιόνων».
Η εικόνα του Έλληνα δημιουργού, ανάμεσα στα μάρμαρα που κουβαλούν την ψυχή της πατρίδας, είχε κάτι βαθιά συμβολικό· μια στιγμή όπου η ποίηση συναντά την ιστορική μνήμη και μετατρέπεται σε παγκόσμια κραυγή δικαιοσύνης. Δεν ήταν απλώς μια απαγγελία· ήταν μια πράξη πολιτιστικής αντίστασης.
Η φωνή του Κατέχη ράγισε τη σιωπή των αιθουσών του Λούβρου. Με καθαρό λόγο, γεμάτο συγκίνηση και αξιοπρέπεια, μετέφερε το διαχρονικό αίτημα του ελληνισμού: την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στη γενέθλια γη τους.
Μέσα από τους στίχους του, η τέχνη έγινε μήνυμα και η συγκίνηση έγινε πολιτισμικό κάλεσμα.
«Δεν ζητώ ελεημοσύνη, ζητώ δικαιοσύνη» — μοιάζει να ψιθυρίζουν οι στίχοι του ποιητή, ενώ πίσω του στέκουν τα μάρμαρα, σιωπηλά αλλά ζωντανά, σαν να αφουγκράζονται την φωνή εκείνου που μιλά εξ ονόματος όλων των Ελλήνων.
Για τους Έλληνες της Διασποράς, η στιγμή αυτή είναι κάτι περισσότερο από περηφάνια· είναι συμβολική δικαίωση. Δείχνει ότι, όπου κι αν βρεθεί ο Έλληνας, δεν παύει να κουβαλά μέσα του τον πολιτισμό και την ιστορική μνήμη του έθνους. Όταν ένας Έλληνας ποιητής στέκεται στο Λούβρο και απαγγέλλει «θέλω πίσω τα Γλυπτά μου», τότε ολόκληρος ο Ελληνισμός μιλά μέσα από αυτόν.
Η ποίηση του Κώστα Κατέχη δεν είναι μόνο λογοτεχνία· είναι μαρτυρία ελληνικής ψυχής. Μια ψυχής που δεν λησμονεί, δεν παραιτείται και δεν παύει να διεκδικεί.
Και ίσως, μέσα από τέτοιες στιγμές, να θυμόμαστε πως τα Γλυπτά δεν είναι απλώς κομμάτια μαρμάρου — είναι κομμάτια ταυτότητας.
Θέλω πίσω τους Θεούς μου
τα γλυπτά και τους Ναούς μου….
τους Δελφούς, τους Παρθενώνες
τις σπασμένες μου κολώνες.
Θέλω πίσω την Αλκμήνη
τη Λητώ και την Ισμήνη
τον Απόλλωνα το Θείο
και του Κάλχα το Μαντείο .
Κάθε μια καμένη πέτρα
που τη θάψαν δέκα μέτρα,
κάθε κίονα γκρεμισμένο
κάθε μάρμαρο κλεμμένο…….
Δεν μου φτάνει η μαρτυρία
ούτε η ψεύτρα ιστορία
θέλω να τη γράψω πάλι
όχι όπως την είπαν άλλοι.
Τα αγάλματα όλα πίσω
εις την θέσιν τους να στήσω
την Καρυάτιδα τη μόνη
στου Ερεχθείου το τιμόνι.
Το δικό μας Φως να λάμψει
και τους κάπηλους να κάμψει
να τυφλώσει τους βαρβάρους
με την πίεσιν του βάρους.
Με την πίεσιν της γνώσης
με τη σκέψη στα της γλώσσης.
Με του Πλάτωνα το σθένος
να αναγεννηθεί το Γένος.
Με εκτίμηση,
Ιωάννα Λαζάρου
Εκδότρια – Greek News & Radio FL | Businessrise Publishing
photo by GreekRadioFl
