Πέρασαν
καύσωνες,
πέρασαν χιόνια,
και τραγουδήσανε
αλλιώς τ’αηδόνια.
Πέρασαν έρωτες,
μυρτιές και κρίνα,
πέρασε η αγάπη μου
και δεν την είδα.
Μόνο εκείνο …το σπίτι,
στέκει αγέρωχο…
στο φως του αποσπερίτη,
με τις σκιές κρυμμένες στο φεγγίτη.
Να μου θυμίζουν,
πώς στη ζωή,
γυρνάμε πάντα
στη θαλπωρή!
Στη θαλπωρή
μιας αγκαλιάς,
ενός χαμόγελου,
μιας ιστορίας,
στη θαλπωρή μιας αγίας.
Δεν είναι τίποτα
που μας πληγώνει,
είναι το τίποτα
που μας λερώνει.
Αυτό το είναι μας,
που κυνηγάμε,
αυτό το τίποτα…
πώς μας λυπάμαι!
Σήμερα πάλι τον ξαναείδα,
στο άσπρο σπίτι…
σαν μια λεπίδα,
που κόβει άσχημα με κυβερνά.
Μ’έκοψε, με κομμάτιασε,
όλη η ψυχή μου άδειασε.
Να τον αγγίξω,δε μπορώ…
Χωρίς αυτόν δε ζώ…
Εκεί γεννήθηκα,
εκεί κουρνιάζω,
στο άσπρο σπίτι,
στη θαλπωρή…
Στις θύμησες μου
και στην παλιά ζωή,
εκεί απόθεσα και την ψυχή μου,
κάτω απ τη λεύκα της θύμησης μου!!!
photo dimitrisvetsikas1969 / https://pixabay.com