Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να χορτάσει η εξουσία;
Κάθε μέρα εικόνες.
Παιδιά που ξεψυχούν χωρίς φάρμακα. Μητέρες που θάβουν τα κορμιά τους με τα χέρια. Ολόκληρες οικογένειες που εξαφανίζονται από προσώπου γης — κυριολεκτικά.
Η Παλαιστίνη δεν είναι πια σύγκρουση.
Είναι μαζική εξόντωση. Είναι σιωπηλή γενοκτονία, μπροστά στα μάτια όλων μας.
Και τα ερωτήματα ουρλιάζουν μέσα μας:
- Πόσοι πρέπει να πεθάνουν για να χαρακτηριστεί γενοκτονία;
- Πόσες μέρες αποκλεισμού χωρίς νερό, τροφή, φάρμακα, φως…;
- Γιατί σωπαίνει ο κόσμος; Οι οργανισμοί; Οι “προστάτες του δικαίου”;
- Γιατί κλείνουν τα μάτια όταν ανοίγουν οι τάφοι;
- Μήπως όταν ολοκληρωθεί η μεταφορά του πλούτου, όταν “παραδοθεί” η γη, όταν υπογραφούν τα συμφωνητικά — τότε θα σταματήσουν οι θάνατοι;
Και μέχρι τότε;
Πόσα νεκρά παιδιά χρειάζεται ένα ορυχείο φυσικού αερίου;
Πόσοι κατεστραμμένοι τόποι ισοδυναμούν με μια “σταθερή συμμαχία”;
Πόση δυστυχία χωράει σε μια αναφορά ειδήσεων πριν “πάμε στον καιρό”;
Γιατί σωπαίνει η κοινωνία;
Μήπως συνηθίσαμε τον πόνο όταν είναι μακριά; Μήπως νιώθουμε ασφάλεια μέσα στο δικό μας σπίτι;
Και αν αύριο το σπίτι αυτό γίνει στόχος; Αν αύριο η γη αυτή — η δική μας — γίνει «στρατηγική»; Αν ο λαός μας, τα παιδιά μας, βρεθούν πίσω από τα οδοφράγματα της αδιαφορίας;
Όχι, δεν είναι “θέμα ξένο”.
Η Παλαιστίνη είναι καθρέφτης.
Είναι υπενθύμιση.
Είναι προειδοποίηση.
Όποια κοινωνία σωπαίνει μπροστά στο άδικο, το τρέφει.
Και όποια εξουσία θερίζει με αίμα, δεν θα σταματήσει στον ξένο. Θα έρθει και για τον δικό μας τόπο, όταν έρθει η “κατάλληλη στιγμή”.
Ας μη συνηθίσουμε.
Ας μη σωπάσουμε.
Ας δώσουμε φωνή εκεί που το φως σβήνει.
Γιατί αν δεν σταθούμε δίπλα σε εκείνους που τώρα χάνονται, ίσως αύριο χαθούμε κι εμείς — και δεν θα υπάρχει κανείς να γράψει για εμάς.
photo Image license by freepik.com
