H Kυρία Κατερίνα Ανδρεάδη ήταν μια σπουδαία ηθοποιός που έμεινε στην
ιστορία του Θεάτρου μας μόνο με το μικρό της όνομα: ” Κυρία Κατερίνα
“..1903 – 1993
Μια πραγματική Κυρία, μια μεγάλη Κυρία του ελληνικού θεάτρου… Μια
γυναίκα που θυσίασε τα πάντα για το θέατρο… Δεν διασκέδασε, δεν
ερωτεύτηκε, δεν προκάλεσε.. Ακόμη και δυο πικρές περιπέτειες της ζωής
της, έμειναν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Σπάνια περίπτωση, ιδιαίτερα σε ένα χώρο που η διασημότητα, πολλών
μεγάλων ονομάτων, είναι αποτέλεσμα όχι μόνο της αξίας τους αλλά και της
έντονης ιδιωτικής ζωής τους.
Συνεργάστηκε με κορυφαίους ηθοποιούς. Όπως ο Βεάκης, ο Παππάς, ο
Μουσούρης, ο Καρούσος, ο Χορν, ο Μυράτ, η Κυβέλη, ο Λογοθετίδης, ο
Κατράκης , η Λαμπέτη, ο Αλεξανδράκης..
Είναι, ίσως, η μόνη μεγάλη Ηθοποιός που δεν «πρόδωσε» ποτέ το Θέατρο για
χάρη του κινηματογράφου, με αποτέλεσμα να είναι εντελώς άγνωστη στις
νεότερες γενιές. Nα μη λέει κάτι ούτε ως όνομα του παλιού καιρού. Παρόλο
που στην εποχή της αποτελούσε, μαζί με την Κοτοπούλη και την Κυβέλη, τη
σημαντικότερη πρωταγωνίστρια της αθηναϊκής σκηνής.
Παρουσίασε σπουδαία ελληνικά και ξένα έργα. Χειμώνα καλοκαίρι, σε όλη
την Ελλάδα και στο εξωτερικό, μέρα νύχτα, στη σκηνή, παντού θέατρο..
Κλασσικό, λαϊκό, πρωτοποριακό, ρεαλιστικό… γνήσιο θέατρο… Χωρίς
επιδοτήσεις, χωρίς δημόσιες σχέσεις, χωρίς κάποιο υψηλό πολιτικό,
οικονομικό και δημοσιογραφικό στήριγμα..
Πρόσφερε στο μεγάλο κοινό που την αγκάλιασε, παραστάσεις υψηλού
επιπέδου, με σπουδαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Το κυριότερο,
εμπιστεύτηκε πολλούς νέους ηθοποιούς που καταξιώθηκαν και μετέφεραν το
πάθος της στο θέατρο και τον σεβασμό της στο θεατή. Μακριά από
παρασκήνια και ανταγωνισμούς, δεχόταν οποιαδήποτε κριτική θεατών και
κριτικών, χωρίς καμιά κακία.
Δεν θα ξεχαστεί ποτέ η απάντηση που έδωσε, τότε, όταν την ρώτησαν για
τις κάκιστες κριτικές που γράφτηκαν για το έργο “Αντώνιος και Κλεοπάτρα”
. Είπε: ” Εγώ θα έγραφα χειρότερα.. Ήταν μια κάκιστη παράσταση.. Και
φταίω εγώ για όλα..”
Έντα Γκάμπλερ 1949, Ενώ το Πλοίο Ταξιδεύει 1932, Η Πιστή Σύζυγος 1953,
Η κυρά της θάλασσας 1952, Η κυρία δε με μέλλει 1953, Μάγδα 1949,
Μαντάμ Σουσού 1949, Ο Έμπορος της Βενετίας 1932, Ο Αρχισιδηρουργός 1949,
Περάστε την 1η του μηνός 1949, Τρομεροί Γονείς 1950 και άλλα αμέτρητα
θεατρικά έργα.
( Άγγελος Τερζάκης, (Βήμα, 11 Οκτωβρίου 1950)..” Ειδικά στη σύνθεση του
ρόλου της Έντα Γκάμπλερ, η Κατερίνα αξιοποιεί τη δηκτική ειρωνεία, την
υπεροψία, τον εγωκεντρισμό, την ωραιοπάθεια και την αδυναμία
συμβιβασμού, την εωσφορική σύσταση, την πικρή αλαζονεία, την αμυντική
αξιοπρέπεια του πρωτοτύπου.”
Είχε μια απίστευτη εργατικότητά και αφοσίωση στο λειτούργημα του θεάτρου
και μια ζεστασιά που πρόσφερε στους νέους ηθοποιούς. Μας έπαιρνε στο
σπίτι της πολλές φορές για πρόβες και το καλοκαίρι στο εξοχικό της.
Νιώθαμε δικοί της άνθρωποι.
Μας έλεγε: « Τίποτε δεν μ’ έχει ικανοποιήσει στη ζωή μου όπως το θέατρο.
Το θέατρο είναι ένα πάθος, που σε κυριεύει, ένα μεθύσι… Το μόνο πάθος
της ζωής μου..» Σε αυτό το πάθος οφείλονται και οι πολλές “γκρίνιες”
της, όταν κάτι δεν πήγαινε καλά..
Έφυγε ήρεμα στις 6 Μαίου 1993.. Χωρίς δημόσιες δαπάνες και επικήδειους..
Όλοι εμείς που πρωτοβγήκαμε στα χέρια της.. Όλοι εμείς που ξέρουμε πόσα
πρόσφερε στο θέατρο μας… Κρατώντας πάντα ξεκάθαρη την ιδιωτική ζωή
της.. Απόμακρη τα τελευταία χρόνια, επειδή η ίδια το αποφάσισε.. Στην
τελευταία επαφή που είχαμε μαζί της, την παρακαλέσαμε να δώσει στην
τηλεόραση, μια μεγάλη συνέντευξη.. Για τα έργα της και τα πρόσωπα και
γεγονότα που έζησε.. Αρνήθηκε.
” Παιδιά μου δεν μου αρέσουν ούτε οι αυτοβιογραφίες ούτε να σχολιάζω
πρόσωπα και γεγονότα. Αναγκάζεσαι να πεις τη μισή αλήθεια.. Κι εγώ δεν
το μπορώ.. Έχω μάθει να την λέω ολόκληρη.. Ας μιλήσουν λοιπόν κάποιοι
άλλοι που το μπορούν.. Γιαυτό και προτιμώ τη σιωπή..”
Αποχαιρετισμός, στη γενιά που φεύγει.. Υποθήκη, στη γενιά που έρχεται..
