«Εις το διηνεκές» είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της Κωνσταντίνας Παναγιωτοπούλου από τις εκδόσεις Κυβέρτι. Η συλλογή απαρτίζεται από 71 ποιήματα χωρισμένα σε δύο ενότητες. Η πρώτη με τίτλο «Ξημερώνοντας», με 36 ποιήματα και η δεύτερη, «Σκοτεινιάζοντας», με 35 ποιήματα.
Ο διαχωρισμός αυτός λειτουργεί ως μία αέναη κίνηση όπως η μέρα με τη νύχτα. Φως και σκοτάδι. Όπως καλό και κακό. Με βιωματική εμπειρία γράφει για θέματα που ταλανίζουν το συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου με κορύφωση τις υπαρξιακές αγωνίες του όπως αναφέρονται σε κάθε στίχο να κρατούν έντονο το ενδιαφέρον της ανάγνωσης.
Στην πρώτη ενότητα «Ξημερώνοντας» παρά την αισιόδοξη θεματολογία δεν αφήνει καμιά συγκυρία στην τύχη της χωρίς να υπάρχει και η άλλη πτυχή του απρόσμενου ως ανατροπή του αποτελέσματος. Η αγάπη ως πηγή χαράς ή ευτυχίας, σε κάθε στίχο, ανυψώνει τις ευγενικότερες αρετές του ανθρώπου, αλλά και ως πρόκληση σηματοδοτεί τις αισθήσεις μέσα από αντιφατικά και συχνά διφορούμενα συναισθήματα στον υπέρτατο βαθμό τους. Η ποίηση της Παναγιωτοπούλου είναι άκρως συμβολική και σύγχρονη από άποψη έκφρασης και αμεσότητας του λόγου, καταφέρνει να παρουσιάζει κάθε εκδοχή ενός βιώματος που τελικά οδηγεί στην αυτογνωσία. Δηλαδή στη βαθιά κατανόηση σκέψεων, συναισθημάτων, κινήτρων, και των δυνατών και αδύνατων σημείων τους.
Ζωντανή γραφή. Με επιτηδευμένο ύφος σε κάθε στίχο προβάλλει τις ελπίδες, προσδοκίες, αγωνίες, έρωτες και απορρίψεις. Σαν μαγικό καταπραϋντικό η δυναμική της γραφής της ψηλαφίζει -σαν επείγουσα ανάγκη- με τ’ ακροδάχτυλα της τον έσω κόσμο της γεμίζοντας τις λευκές σελίδες με απόκρυφες σκέψεις και επιθυμίες. Καταφέρνει μέσα από το ξεδίπλωμα της θεματικής και στις δύο ενότητες να γίνεται διεισδυτική και ψυχαναλυτική ως βαθύτατος γνώστης της ανθρώπινης ψυχής.
Η θεματική των ποιημάτων σε μια σύγχρονη και καθημερινή απόδοση με στοιχεία γεμάτα αγωνία, αδιέξοδα κι ερωτηματικά, αναζητούν τη λύτρωση μέσα από μια σχέση, από έναν έρωτα, από μιαν αγάπη ώστε να διατηρηθούν ζωντανές οι αισθήσεις όσο πιο πολύ γίνεται.
Ανθρώπινες πράξεις και τακτικές που η ποιήτρια εντέχνως μετατρέπει σε αλληγορίες θέλοντας να προκαλέσει τον αναγνώστη να σταθεί για λίγο στη μετέωρη στιγμή ανάμεσα στην αρχή της ζωής ως ξεκίνημα και τη φθορά ως τέλος. Εκεί όπου, λογικά ενυπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο. Θετικό και αρνητικό συναίσθημα.
Στα ποιήματα υπάρχει η συνεχής επανάληψη αρκετών λέξεων και σαν παράδειγμα αναφέρω: σώμα, έρωτας, φιλί. Αυτό αποδεικνύει πως δεν είναι τυχαία η χρήση τους, αλλά αποτελούν ουσιαστικά στοιχεία από τον πνευματικό και αισθησιακό κόσμο της ποιήτριας, προβάλλοντας με τον δικό της λόγο και με βαθιές ματιές στο σώμα, στον έρωτα, στο φιλί την αδήριτη ανάγκη της για αγάπη. Η ποιήτρια στην προσπάθεια της να διακρίνει το φως, αναμετράτε με τη δύναμη της, τις αντοχές της κοιτάζοντας κατάματα και ερευνητικά μέσα στο σκοτάδι.
Το σώμα για την Κωνσταντίνα είναι η βασική αναφορά που εκφράζονται όλες οι πράξεις. Εκείνος που αφήνεται στα χέρια του άλλου, ορίζεται ως αντικείμενο γιατί βιώνει το μοίρασμα του συναισθηματικού του κόσμου σαν υποχρέωση που πρέπει να προσφέρει στον άλλον. Οπότε το σώμα του καθίσταται το σύμβολο της εμπειρίας με τις πέντε αισθήσεις να είναι αναγνωρίσιμες και να παίζουν καθοριστικό ρόλο σε κάθε στίχο.
ποίημα 5ο
Άθικτα τα λάφυρα του κορμιού σου
κι εγώ να διασχίζω τους δρόμους του.
Γηγενής να γίνω του φιλιού σου θέλω
κάτω απ’ τον ίσκιο των βλεφάρων σου
να αποκοιμηθώ.
Άλλο ένα στοιχείο είναι το φιλί που σημαίνει ασφάλεια, ανακούφιση, επικοινωνία, τρυφερότητα, αγάπη. Μια εγγύηση για συνεχή συναισθηματική σιγουριά και ικανοποίηση.
ποίημα 15ο
Στη μικρή αυλή μου ανθίζουν τα ονειρολούλουδα
της νιότης μου.
Εγώ απλά τα μυρίζω και ονειρεύομαι
μια άνοιξη αιώνια
γεμάτη χρώμα και φιλιά
και μορφές ωραίες και απλές
σε έναν κόσμο χωρίς σύνορα και φράχτες.
Στη δεύτερη ενότητα «Σκοτεινιάζοντας», η ποιήτρια αναδεικνύει με σαφήνεια το μεγάλο γεγονός που είναι ο έρωτας. Εδώ, δεν προβάλλεται ως γιορτή ή σωτηρία ή κάτι ακαταμάχητο όπως το ο «έρως ανίκατε μάχαν», όπως αναφέρει ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη, αλλά ως μια δύναμη αντιφατική, σχεδόν παγιδευτική, που ναι μεν φέρει μέσα της την υπόσχεση, αλλά και την πίκρα, το μαράζωμα καθώς αυτός εδρεύει καθολικά στο αίσθημα.
ποίημα 28
Τρικλοποδιές ο έρωτας βάζει
για να επιβάλλει την ανίατη αρρώστιά του.
Χειροπιαστή απόδειξη πως το εφήμερο
συγκρατείται ανόθευτο μες στη μνήμη.
Λεηλατημένοι εραστές ανεπίστρεπτα
χάνουν την αίγλη τους.
Χωρίς ανάπαυλα ξεκουράζονται
σ’ αυτό που αποκαλούμε αγάπη ή συνήθεια.
Γραφή ξέχειλη από λυρισμό, που δεν ξενίζει και δεν κουράζει, γιατί έχει το βάρος του αυτοέλεγχου της βιωματικής εμπειρίας. Αυτός ακριβώς ο αυτοέλεγχος με τη δεινότητα της έντεχνης γλωσσικής σύνθεσης χαρίζει την ποιητική ιδιότητα του προσωπικού της ύφους προσδιορίζοντας τον πλούσιο ψυχικά και ευαίσθητα καλλιεργημένο κόσμο της ποιήτριας.
Η τεχνική απόδοση της Κ.Π. ως τέχνη επικοινωνίας, είναι σε επίπεδο ουσίας η γνησιότερη, η βαθύτερη και δημιουργική συνάντηση ανθρώπου με άνθρωπο, πράγμα που οδηγεί την ποιήτρια σε μια συνεχή αναζήτηση. Τούτη η αναζήτηση δείχνει να ολοκληρώνεται από την αίσθηση της μοναχικότητας η οποία νιώθει, η ποιήτρια, ότι λυτρώνεται από την ίδια την ποίηση που δημιουργεί και λειτουργεί ως μαγνήτης μιας άφατης ασφάλειας. Μέσα από την ποίηση χαράσσεται ο ιδεατός, ο αναπότρεπτος δρόμος της, ο ιδιωτικός που εξαντλείται όχι μόνο στο χώρο του πραγματικά επιτρεπτού όσο και στη σφαίρα της ουτοπίας.
Η ποίηση για την Κ.Π. αποτελεί μία πρόκληση για μια βαθύτερη εσωτερική αποτίμηση καθώς στη τεχνική του λόγου της ενυπάρχουν πολλά σημεία όπου το συναίσθημα κυριαρχεί σαν μία μυστικιστική πράξη φαινομενικά, ανεξάρτητη από τον κόσμο της ύλης, θέτοντας την όμως σε απ’ ευθείας επικοινωνία με την ουσία των πραγμάτων.
Έτσι, η ποίηση της είναι η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από τις σημαντικότερες έννοιες που σηματοδοτούν τη ζωή μας. Έρωτας. Αγάπη. Πόνος. Θάνατος. Ελευθερία.
Αυτό το ιερό παιχνίδι των λέξεων μαζί με το αίσθημα της προσωπικής της πληρότητας μεταμορφώνουν δημιουργικά το λόγο σε απτή πραγματικότητα.
