Ένα σπουργιτάκι τόσο δα, ταξίδια τόσα με ανοιγμένα τα φτερά,
πάντα μια γη από ψηλά… χιλιάδες προσγειώσεις, όχι πάντα μαλακά….. Δυο χορδές, σε ένα τόσο δα λακκάκι στο λαιμό, νότες δώρο, σε όσους το κελάηδισμα ακούν.. Μελωδικές γραμμές, φωνητικές αποχρώσεις. Ουράνιο τόξο αρμονικό…
Μελωδίες προς τέρψιν ψυχής, ηδονή εντός και εκτός μας.
Δώρο ο παρασυρμός του πλήθους και του εαυτού, με αλλεπάλληλους κυματιστούς ρυθμούς, σαν μια χορογραφία ζωής..
Στις μύτες των ποδιών μου χόρεψα, στροβιλίστηκα, αφέθηκα στα χαρισμένα χάδια του ανέμου, σαν καλάμι να με γέρνει , ποτέ όμως δεν με έσπασε..
Κουβαλώ αυτή τη στάμπα από ιδρώτα, μιας ζωής χαμηλών πτήσεων, αποτυπωμένη στο μακουδάκι που δεν πέταξα ποτέ
και τις φθαρμένες ελβιέλες από τις διαδρομές, κρατημένες για τη μνήμη μιας αρχής κι ας έφτασα στα μέσα της και ίσως στο πιο μετά της…
Είμαι άραγε σε μια ακόμα νέα αρχή?….
Μακό και ελβιέλες στα μέτρα μου, όποια κι αν είναι αυτά
κι ας τα αλλάζω μερικές φορές για να χωρέσω στων άλλων τα σταθμά..
Τρέχω με φώτα πορείας μια ζωή…
Μόνον κάποιες στάσεις στα ήσυχα νερά, της όποιας λίμνης για να ξαποστάσω… Ένα αναπάντεχο απαλό αεράκι κάποτε, την λίμνη που ξαποσταίνω, την κάνει ρυτιδιασμένο καθρέφτη, για να θολώσει το είδωλο μου, σαν ένα χάδι σε ο,τι έφερε το χθες και ο,τι τ΄ αύριο θα φέρει..!
Βάλε δυνατά τη μουσική, να μην ακούω την όποια πόλη κουβαλώ εντός μου! “Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία” λέει η Μπλάνς Ντιμπουά.
Από την συλλογή της Κατερίνας Μαντέλη
«Αμοντάριστες σκέψεις, ατάκτως ερριμμένες»
photo andreas160578 / https://pixabay.com