Οι τελευταίες εβδομάδες έχουν σημαδευτεί από ένα πρωτοφανές κύμα έντασης στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οι επιδρομές της ICE, οι συλλήψεις χιλιάδων παράτυπων μεταναστών, οι σκηνές χάους και σύγκρουσης σε γειτονιές όπου εμφανίζονται οι ομοσπονδιακές αρχές, αλλά και οι πρώτες μαζικές απελάσεις, έχουν δημιουργήσει ένα περιβάλλον φόβου, οργής και κοινωνικής αποσταθεροποίησης.
Σχολεία αδειάζουν από παιδιά που φοβούνται να επιστρέψουν σπίτι. Ολόκληρες οικογένειες εξαφανίζονται από τη δημόσια ζωή. Πόλεις διχάζονται, καθώς η μία πλευρά ζητά αυστηρό έλεγχο και η άλλη φωνάζει για προστασία δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, η έννοια της “μετανάστευσης” έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης, τόσο πολιτικό όσο και ηθικό. Χιλιάδες άνθρωποι παγιδεύονται σε γενικεύσεις. Λίγοι βλέπουν πίσω από τους αριθμούς. Και ακόμα λιγότεροι τολμούν να μιλήσουν για το σύνθετο, πολυδιάστατο πρόσωπο αυτής της κρίσης.
Σε αυτό το άρθρο, δεν προσπαθούμε να πάρουμε θέση υπέρ ή κατά. Προσπαθούμε να δούμε καθαρά.
Ο Έλεγχος των Συνόρων και το Δικαίωμα μιας Χώρας στην Ασφάλεια
Ο έλεγχος των συνόρων είναι, και πρέπει να είναι, αυτονόητο δικαίωμα κάθε κράτους. Καμία χώρα δεν μπορεί να διατηρήσει την πολιτική, κοινωνική και οικονομική της σταθερότητα αν δεν γνωρίζει ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει από την επικράτειά της. Η Αμερική, ως χώρα με τεράστια χερσαία σύνορα, δέχεται καθημερινά πίεση. Και αυτή η πίεση τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχει φτάσει σε εφιαλτικά επίπεδα, κυρίως λόγω της ανοχής και -ίσως- ανικανότητας της προηγούμενης κυβέρνησης..
Όταν οι αριθμοί ανεβαίνουν — όταν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι περνούν σε λίγους μήνες τα νότια σύνορα, πολλοί χωρίς επίσημα έγγραφα, χωρίς διαδικασία ελέγχου — τότε δεν πρόκειται απλώς για μεταναστευτικό. Πρόκειται για ζήτημα εθνικής διαχείρισης. Και σε δεύτερο επίπεδο, εθνικής ασφάλειας.
Η πραγματικότητα είναι ότι ένα κράτος που δεν μπορεί να ασκήσει τον δικό του έλεγχο στα σύνορά του, αφήνεται εκτεθειμένο. Δεν έχει σημασία αν η πλειοψηφία των ανθρώπων που εισέρχονται είναι φιλήσυχοι, οικογενειάρχες, ή εργατικοί. Το κράτος δεν έχει προλάβει να το διαπιστώσει αυτό — γιατί ο έλεγχος δεν έγινε εγκαίρως. Αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα.
Και φυσικά, η Αμερική δεν είναι απλώς ένας γεωγραφικός χώρος. Είναι μια έννοια – με νόμους, διαδικασίες, και πάνω απ’ όλα, με ευθύνη απέναντι στους πολίτες της. Αυτή η ευθύνη, πολλές φορές, απαιτεί αποφασιστική δράση στα σύνορα. Όχι από φόβο, αλλά από μέτρο. Όχι από προκατάληψη, αλλά από ανάγκη.
Υπάρχουν διακινητές. Υπάρχουν εγκληματικά δίκτυα. Υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπων, ναρκωτικά, οργανωμένη παραβίαση της νομιμότητας. Όλα αυτά δεν εξαφανίζονται αν αγνοηθούν – πρέπει να αναγνωριστούν και να αντιμετωπιστούν. Και δεν μπορεί η πολιτική να βασίζεται μόνο στο συναίσθημα ή στη φιλανθρωπία.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κάθε αυστηρή πολιτική είναι δίκαιη. Ούτε ότι όποιος περνά χωρίς χαρτιά είναι απειλή. Το μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει μια δίκαιη Κυβέρνηση είναι η διάκριση. Ποιος είναι ο πρόσφυγας και ποιος είναι ο εγκληματίας; Ποιος ζητά ευκαιρία, ποιος θέλει να σώσει την ζωή του και ποιος είναι εγκληματίας, διακινητής ανθρωπίνων ψυχών και ναρκωτικών, και ποιος επιδιώκει καταχρηστική είσοδο;
Και εδώ βρίσκεται το καθήκον της Αμερικής: να προστατεύσει τα σύνορά της, χωρίς να χάσει την ψυχή της. Να υπερασπιστεί τον νόμο, χωρίς να αγνοήσει την ανθρώπινη ανάγκη.
Γιατί ασφάλεια δεν είναι απλώς περιπολία και συλλήψεις παρανόμων. Είναι ισορροπία. Μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Ανθρωπιάς και δικαιοσύνης.
Όταν οι Αριθμοί Ξεπερνούν τις Αντοχές – Η Πραγματική Πίεση στα Αμερικανικά Σύνορα
Από το 2021 μέχρι και το 2024, η Αμερική αντιμετώπισε ένα φαινόμενο χωρίς προηγούμενο: ιστορικά υψηλές εισροές μεταναστών, με εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για πάνω από 25 εκατομμύρια διελεύσεις στα νότια σύνορα. Αυτό μετατράπηκε σε απτή κρίση στις πόλεις και τις πολιτείες της πρώτης γραμμής.
Το Τέξας, η Αριζόνα, η Καλιφόρνια – όλες αντιμετώπισαν άνευ προηγουμένου πίεση: στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στους δρόμους, ακόμα και στις κοινωνικές υπηρεσίες. Πολλοί δήμοι δήλωσαν αδυναμία να διαχειριστούν τον αριθμό των αφίξεων, με αποτέλεσμα να ζητούν ενίσχυση ή να παίρνουν αυστηρότερα τοπικά μέτρα.
Προσθέστε σ’ αυτό την έκρηξη στη χρήση φαιντανύλης – μιας ουσίας 50 φορές πιο ισχυρής από την ηρωίνη – που προκάλεσε δεκάδες χιλιάδες θανάτους Αμερικανών κάθε χρόνο. Και ναι, μεγάλο μέρος της διακινείται από τα νότια σύνορα, μέσω καρτέλ που εκμεταλλεύονται τα μεταναστευτικά κύματα για να εισάγουν ναρκωτικά μαζί με ανθρώπους.
Είναι αυτή μια ανησυχία δικαιολογημένη;
Απολύτως.
Όταν ένας λαός βλέπει:
- Αύξηση της παρανομίας
- Εγκληματικά δίκτυα να δρουν μέσα σε ένα χάος αφίξεων
- Τοπικούς πόρους να εξαντλούνται
…είναι φυσικό να ζητά από την κυβέρνησή του να βάλει φρένο.
Δεν μιλάμε για ξενοφοβία. Μιλάμε για πολιτική αδυναμία διαχείρισης. Για κυβερνητικά σφάλματα ολόκληρης τετραετίας. Για ένα σύστημα που άνοιξε πόρτες χωρίς να έχει χτίσει δομές υποδοχής, ελέγχου και ένταξης.
Η αντίδραση της κοινωνίας — ακόμα και η υποστήριξη σε σκληρότερες πολιτικές — δεν πρέπει να θεωρείται αδικαιολόγητη. Γιατί έρχεται από πραγματική κόπωση. Από κέντρα επειγόντων που δεν έχουν προσωπικό. Από δήμους που φιλοξενούν χιλιάδες ανθρώπους χωρίς υποδομές. Από οικογένειες που χάνουν παιδιά από την φαιντανύλη, και δεν βλέπουν λύση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι φταίνε όλοι οι μετανάστες. Αλλά δεν μπορούμε και να τους εξαιρούμε τελείως από την εξίσωση όταν το μέγεθος της ροής φτάνει τέτοια κλίμακα, χωρίς ξεκάθαρο έλεγχο ή προτεραιοποίηση.
Η μεταναστευτική κρίση δεν είναι μόνο θέμα αριθμών. Είναι θέμα συσχετισμού: ανάμεσα σε αυτούς που ζητούν βοήθεια και σε εκείνους που καλούνται να τη δώσουν. Όταν εκατομμύρια άνθρωποι φτάνουν στην πόρτα σου και δεν έχεις σχέδιο, το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι. Είναι ότι για τέσσερα χρόνια δεν έχεις πόρτα.
Και αυτό είχε συνέπειες:
- Άνθρωποι περιμένουν μήνες και χρόνια για μια πρώτη ακρόαση ασύλου.
- Πολλοί αφήνονται ελεύθεροι χωρίς επιτήρηση, εξαιτίας της ανεκτικότητας του κράτους για 4 χρόνια. Όχι, δεν είμαστε αντίθετοι από το προηγούμενο καθεστώς, αλλά στο μεταναστευτικό, αντικειμενικά τα θαλάσσωσε..
- Ολόκληρες κοινότητες φορτώνονται με καθήκοντα που θα έπρεπε να είναι ομοσπονδιακά — και όταν δεν ανταποκρίνονται, κατηγορούνται για ρατσισμό ή αναλγησία.
Αυτό δεν είναι ανθρωπιά. Είναι παράλυση.
Η λύση δεν είναι μαζικές απελάσεις ή “τείχη”
Οι φωνές που ζητούν μαζικές απελάσεις, στρατιωτικοποίηση των συνόρων, ή κλείσιμο της πρόσβασης δεν λύνουν το πρόβλημα — απλώς το μετατοπίζουν από τη μία πολιτεία στην άλλη, από το σύνορο στον εσωτερικό ιστό των πόλεων.
Γιατί:
- Η μαζική απέλαση δεν είναι πρακτικά εφαρμόσιμη — απαιτεί δισεκατομμύρια, παραβιάζει δικαιώματα και δημιουργεί χάος.
- Τα τείχη δεν σταματούν την απελπισία — τη σπρώχνουν πιο μακριά, πιο επικίνδυνα, σε πιο σκοτεινές διαδρομές.
Αυτό που χρειάζεται η Αμερική δεν είναι σκληρότητα, αλλά λειτουργικότητα.
- Αποτελεσματικός Έλεγχος Εισόδου
Όχι τυφλό “ναι σε όλους” – αλλά δομημένα κριτήρια. Έλεγχος υγείας, ασφάλειας, και οικογενειακής κατάστασης πριν την είσοδο ή στο πρώτο στάδιο.
- Ταχύτερες, ανθρώπινες διαδικασίες
Το σύστημα ασύλου πρέπει να επιταχυνθεί, όχι να μπλοκάρει. Μια απάντηση σε 3-6 μήνες, όχι σε 5 χρόνια. Αυτό ξεκαθαρίζει ποιος χρειάζεται προστασία και ποιος όχι.
- Καταπολέμηση των καρτέλ
Τα δίκτυα που φέρνουν φαιντανύλη, που εκμεταλλεύονται πρόσφυγες γυναίκες και μικρά παιδιά, δεν σταματούν με νόμους. Σταματούν με εστιασμένες επιχειρήσεις, διεθνή συνεργασία, και πόρους προς την πηγή.
- Στήριξη σε πολιτείες αιχμής
Οι πολιτείες όπως το Τέξας και η Αριζόνα δεν μπορούν να κουβαλούν το βάρος μόνες τους. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση οφείλει να παρέχει:
- Οικονομική βοήθεια
- Προσωπικό για συνεντεύξεις και ακροάσεις
- Πόρους για προσωρινή στέγαση και βασικές υπηρεσίες
Και η ουσία: Η Κοινωνική Συνοχή είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης
Όταν μια κοινωνία αισθάνεται ότι κανείς δεν ακούει τους φόβους της, αρχίζει να σκληραίνει. Οι άνθρωποι στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Οι πολίτες ενάντια στους μετανάστες. Οι φτωχοί ενάντια στους φτωχότερους.
Αυτό είναι το πραγματικό ρήγμα.
Και αυτό οδηγεί σε πολιτικό φανατισμό, ρατσισμό, και σύγκρουση.
Για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή, η μεταναστευτική πολιτική πρέπει να είναι και ελεγχόμενη και ανθρώπινη.
Όχι γιατί το ζητά η δεξιά ή η αριστερά. Αλλά γιατί μόνο έτσι μπορεί μια δημοκρατία να μείνει όρθια.
Όταν η Πολιτική Γίνεται Τιμωρία – Η Σκληρή Γραμμή και οι Οικογένειες Μεταναστών που Ζουν Ήδη στις ΗΠΑ
Η συζήτηση για τη μετανάστευση στις ΗΠΑ συνήθως επικεντρώνεται στο σύνορο: ποιος μπαίνει, ποιοι αριθμοί, ποια μέτρα.
Λιγότερη συζήτηση γίνεται για εκείνους που ήδη ζουν εδώ.
Εκατομμύρια άνθρωποι, οικογένειες, παιδιά που γεννήθηκαν στην Αμερική από γονείς χωρίς χαρτιά, ζουν μια καθημερινότητα γεμάτη φόβο. Και η σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική δεν επηρεάζει μόνο τις νέες αφίξεις — επηρεάζει κυρίως αυτούς.
Οι “Αόρατοι” Αμερικανοί
Σε κάθε γωνιά της Αμερικής, υπάρχει μια οικογένεια που ζει στη σιωπή. Δεν φωνάζει. Δεν διεκδικεί. Μόνο προσπαθεί να σταθεί όρθια. Είναι οι άνθρωποι που εργάζονται, που πληρώνουν φόρους, που μεγαλώνουν παιδιά, αλλά παραμένουν νομικά “αόρατοι”.
Ο πατέρας ξυπνά πριν χαράξει, δουλεύει οικοδομή ή σε συνεργεία καθαρισμού, χωρίς ασφάλιση, χωρίς κάλυψη, με μοναδικό αντάλλαγμα το μεροκάματο και τον φόβο μήπως κάποιος ελεγκτής κάνει έλεγχο. Η μητέρα καθαρίζει σπίτια, φροντίζει ηλικιωμένους, μαγειρεύει για οικογένειες που δεν γνωρίζουν – ή δεν θέλουν να γνωρίζουν – ότι η ίδια ζει χωρίς έγγραφα. Πληρώνει φόρους με ITIN, αλλά δεν έχει πρόσβαση σε κοινωνικές παροχές. Δεν έχει δικαίωμα ούτε σε άδεια ασθένειας, ούτε σε υποστήριξη ενοικίου, ούτε σε επιδότηση παιδιών.
Τα παιδιά τους — παιδιά που γεννήθηκαν στις ΗΠΑ, πολίτες με αμερικανική υπηκοότητα — μεγαλώνουν ανάμεσα σε δύο κόσμους. Το πρωί πάνε σχολείο, λένε τον εθνικό ύμνο και ονειρεύονται το πανεπιστήμιο. Το βράδυ όμως ζουν με τον διαρκή φόβο ότι η μητέρα ή ο πατέρας δεν θα επιστρέψει από τη δουλειά. Ότι θα γίνει μια επιδρομή. Ότι το σπίτι θα αδειάσει χωρίς προειδοποίηση.
Αυτή δεν είναι μια υποθετική κατάσταση. Είναι η καθημερινότητα χιλιάδων οικογενειών που έχουν ριζώσει εδώ επί δεκαετίες. Που έχουν δημιουργήσει κοινότητες, πληρώνουν φόρους, συμβάλλουν στην οικονομία, και όμως ζουν στην απόλυτη αβεβαιότητα. Όχι επειδή είναι εγκληματίες. Αλλά επειδή το σύστημα δεν τους δίνει διέξοδο.
Η σκληρή μεταναστευτική πολιτική, όταν εφαρμόζεται μαζικά και χωρίς διακρίσεις, δεν χτυπά το οργανωμένο έγκλημα. Χτυπά την οικογένεια που έχει ήδη γίνει κομμάτι της Αμερικής — αλλά δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια. Την τιμωρεί όχι επειδή διέπραξε κάποιο έγκλημα, αλλά επειδή τόλμησε να μείνει, να εργαστεί, να προσφέρει, χωρίς χαρτιά.
Τι σημαίνει αυτή η πολιτική στην πράξη;
- Αποφυγή νοσοκομείων ακόμα και σε επείγουσες καταστάσεις – γιατί η παρουσία σε δημόσια δομή μπορεί να σημάνει σύλληψη ή καταγγελία.
- Αποκλεισμός από φοιτητικά δάνεια και κρατικές παροχές – ακόμα και για παιδιά που είναι πολίτες των ΗΠΑ, τα οποία πληρώνουν το τίμημα της κατάστασης των γονιών τους.
- Διαρκής ψυχολογική πίεση και αβεβαιότητα – δεν μπορείς να σχεδιάσεις τη ζωή σου, να αγοράσεις σπίτι, να κάνεις επένδυση, να δηλώσεις παρουσία.
- Διαμελισμός οικογενειών – όταν ένας γονιός απελαύνεται και τα παιδιά μένουν πίσω, συνήθως σε καθεστώς ανασφάλειας ή κοινωνικής φροντίδας.
Αυτή η πολιτική δεν είναι προληπτική. Είναι τιμωρητική. Και το ερώτημα παραμένει:
Τι τιμωρεί; Την παράνομη είσοδο; Ή την απόφαση ενός ανθρώπου να σταθεί, να ριζώσει, να χτίσει ζωή — έστω και χωρίς χαρτιά;
Ποιους αφορά αυτό;
Δεν μιλάμε για υποθετικές περιπτώσεις.
Μιλάμε για:
- Νοσηλεύτριες που ήταν στην πρώτη γραμμή στην πανδημία αλλά τώρα απειλούνται με απέλαση
- Παιδιά DACA που μεγάλωσαν, σπούδασαν, πλήρωσαν φόρους, αλλά δεν έχουν μόνιμο καθεστώς
- Μικρές επιχειρήσεις που χτίστηκαν από παράτυπους μετανάστες και τροφοδοτούν τοπικές οικονομίες
- Γονείς μεταναστών που μεγάλωσαν παιδιά με ελπίδα, δουλειά, και αξιοπρέπεια, αλλά ζουν χωρίς χαρτιά επί δεκαετίες
Η αλήθεια είναι πως πολλοί από αυτούς δεν επιδιώκουν να παραμείνουν “παράνομοι”. Θέλουν, αλλά δεν έχουν τρόπο. Οι διαδικασίες νομιμοποίησης είναι πανάκριβες, χρονοβόρες, γεμάτες εμπόδια και αδιαφάνεια.
Μια σκληρή πολιτική που δεν λαμβάνει υπόψη αυτές τις περιπτώσεις, δεν προστατεύει την κοινωνία. Την διαλύει.
Διώχνει ανθρώπους που ήδη είναι μέρος της. Τους “σπρώχνει” πίσω στη σκιά, αποτρέποντας την ένταξη και την ομαλή συνύπαρξη.
Τι χρειάζεται η Αμερική;
- Σαφή διαχωρισμό ανάμεσα σε νέες αφίξεις και παλιές ρίζες
- Μηχανισμούς νομιμοποίησης για όσους ζουν εδώ πολλά χρόνια με κοινωνική συνεισφορά
- Προστασία για τα παιδιά που είναι Αμερικανοί πολίτες και ζουν με τον φόβο απέλασης των γονιών τους
- Ένα νέο μεταναστευτικό αφήγημα που ενώνει, δεν στιγματίζει
Δεν μπρείς να χτίσεις έθνος με πολιτικές που διαλύουν οικογένειες
Η σκληρότητα μπορεί να λειτουργεί για κάμερες και πολιτικές εκστρατείες. Αλλά δεν χτίζει κοινωνίες.
Η πολιτική πρέπει να τιμωρεί το έγκλημα, όχι την επιβίωση.
Να αποτρέπει την κατάχρηση, όχι την ελπίδα.
Να ελέγχει, αλλά και να βλέπει, τον άνθρωπο, την οικογένεια, τη διαδρομή.
Μια χώρα που θέλει να λέγεται μεγάλη, δεν σβήνει τις ζωές που έχουν ήδη ριζώσει στο χώμα της. Τις αναγνωρίζει. Τις εντάσσει. Τις δυναμώνει.
Όταν το Ανθρώπινο Δράμα Γίνεται Πολιτικό Όπλο – Η Μετανάστευση ως Εργαλείο Προπαγάνδας
Στη δημόσια συζήτηση των ΗΠΑ, η μετανάστευση έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι απλώς ένα κοινωνικό ή ανθρωπιστικό ζήτημα. Έχει γίνει πολιτικό εργαλείο. Ένα ισχυρό, φορτισμένο σύμβολο που χρησιμοποιείται – ανάλογα με το μικρόφωνο και τη σκοπιμότητα – για να φοβίσει, να ενεργοποιήσει ή να διχάσει.
Το τραγικό δεν είναι μόνο ότι χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν.
Το τραγικό είναι ότι αυτός ο πόνος μετατρέπεται σε τίτλο, σε βίντεο, σε debate – και όχι σε λύση.
Το μοτίβο είναι απλό:
- Ένας μετανάστης συλλαμβάνεται για βίαιο έγκλημα →
Η υπόθεση γίνεται “σύμβολο” για αυστηρότερη πολιτική, χωρίς κανέναν σεβασμό στην ατομική ευθύνη. - Μια εικόνα από συνοριακό πέρασμα με εκατοντάδες γυναίκες και παιδιά →
Γίνεται είτε εργαλείο συμπόνοιας, είτε απόδειξη «εισβολής» – ανάλογα με το ποιος την προβάλλει. - Δημόσιοι αξιωματούχοι μεταφέρουν μετανάστες με πούλμαν σε “φιλελεύθερες” πόλεις, μόνο και μόνο για να προκαλέσουν τηλεοπτικές αντιδράσεις →
Ανθρώπινες ζωές γίνονται θέατρο για τηλεοπτικό κοινό.
Η Μετανάστευση ως Reality Show
Όσο η μετανάστευση παρουσιάζεται ως μόνο πρόβλημα ή μόνο συναίσθημα, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Τα τηλεοπτικά πάνελ δεν είναι χώροι επίλυσης πολιτικής. Είναι χώροι εντυπώσεων. Και οι εντυπώσεις δεν λύνουν κρίσεις.
- Ένας πολιτικός υπό πίεση υιοθετεί «σκληρή γραμμή» γιατί αυτό “πουλάει”
- Ένας δημοσιογράφος εστιάζει σε σπάνιες περιπτώσεις για να κάνει νούμερα
- Ένας ακτιβιστής παρουσιάζει εικόνες εξαθλίωσης χωρίς ρεαλιστική πρόταση
Κανείς δεν ακούει. Όλοι φωνάζουν πάνω από το πρόβλημα.
Όσο η μετανάστευση παραμένει εργαλείο προπαγάνδας:
- Οι πραγματικοί εγκληματίες συγχέονται με τις οικογένειες που ζητούν προστασία
- Οι τοπικές κοινωνίες φανατίζονται, δεν καταλαβαίνουν
- Οι μετανάστες χάνουν την ανθρώπινη ιδιότητα και γίνονται “απειλή” ή “θύμα” — ποτέ πολίτης
- Οι λύσεις μένουν στα χαρτιά, γιατί κανείς δεν έχει πολιτικό όφελος να τις εφαρμόσει
Η δαιμονοποίηση ή η αχαλίνωτη συμπόνια είναι οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Παίζουμε και οι δύο θέατρο, και ακολουθούμε πολιτικές που έρχονται σε αντίθεση με τον αντίπαλο. Ούτε οι Δημοκρατικοί, ούτε οι Ρεπουμπλικάνοι δίνουν αληθινές λύσεις. Είναι πρωταγωνιστές σε ένα θέατρο σκιών.
Πρέπει να ενεργήσουμε με σκοπό την:
- Αποπροσωποποίηση της προπαγάνδας: να πάψουμε να αντιμετωπίζουμε τους μετανάστες ως “όχλο” ή “σύμβολο” και να τους δούμε ως πολίτες με ιστορίες, ανάγκες, αξιοπρέπεια
- Πολιτικό θάρρος για πολυδιάστατες λύσεις, όχι συνθήματα
- Ενημέρωση της κοινής γνώμης με στοιχεία, όχι με σποτάκια
- Ανθρώπινη δημοσιογραφία και όχι τηλεοπτική εξάντληση
Ο πόνος δεν είναι αφήγημα. Είναι πραγματικότητα.
Και όσο το δράμα μετατρέπεται σε εργαλείο πολιτικής επιβίωσης, η κοινωνία μαθαίνει να φοβάται αντί να καταλαβαίνει.
Η μεταναστευτική κρίση δεν χρειάζεται σκηνοθέτες. Χρειάζεται διαχειριστές. Και η δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει όταν οι άνθρωποι γίνονται οθόνη για τηλεθέαση και όχι πολίτες με δικαιώματα και ευθύνη.
Ανάμεσα στα σύνορα και στην ψυχή ενός έθνους, κρίνεται η αλήθεια.
Η Αμερική δεν απειλείται από τους ανθρώπους που ψάχνουν μια ζωή με αξιοπρέπεια. Απειλείται όταν μπερδεύει την ανάγκη με την απειλή, το πλήθος με το πρόβλημα, και την πολιτική με την τιμωρία. Όταν υπερασπίζεται τους μετανάστες ή τους κυνηγάει ανάλογα για πολιτικά κίνητρα. Οι Δημοκρατικοί δήθεν φιλεύσπλαχνοι, οι Ρεπουμπλικάνοι δήθεν καθαριστές του κόπρου του Αυγεία.
Οι αριθμοί που εισήλθαν ήταν τεράστιοι. Οι καρτέλ εκμεταλλεύτηκαν το σύστημα. Οι τοπικές κοινωνίες πιέστηκαν. Και ναι — δεν μπορούμε να προσποιούμαστε ότι όλα είναι καλά.
Αλλά η λύση δεν είναι ο φόβος, ούτε η εκδίκηση. Είναι η διάκριση. Είναι η πολιτική που βλέπει τον άνθρωπο, χωρίς να αγνοεί τον νόμο.
Η χώρα που θα βρει τρόπο να προστατεύσει τα σύνορά της χωρίς να χάσει την καρδιά της, είναι η χώρα που πραγματικά έχει μέλλον.
Γιατί το μεταναστευτικό δεν είναι αριθμοί. Είναι χαρακτήρες, πρόσωπα, αγκαλιές, και ψυχές. Και η δύναμη ενός έθνους φαίνεται στον τρόπο που διαχειρίζεται τον ξένο: με σοφία, όχι με φόβο. Με δομή, όχι με εκδίκηση. Με μέτρο. Με πρόσωπο.
