Διακόσια χρόνια η Ελληνική Επανάσταση και 200 χρόνια ο Έλληνας Μακρυγιάννης (1797-1864)
Ας τον θυμηθούμε λοιπόν σήμερα, με αποσπάσματα από τα ίδια τα γραφτά του.
Κλείνοντας κάποια “κενά”, που μπορεί να υπάρχουν στις εφετινές , επίσημες εκδηλώσεις… Ιδιαίτερα αυτές τις μέρες που γιορτάζουμε και την 28η Οκτωβρίου.
Να θυμηθούμε όλα τα πρόσωπα και τα γεγονότα που σημάδεψαν τη μεγάλη Ιστορία μας. Και να τα “μάθουν”, όλοι όσοι τα αγνοούν, επειδή κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να τους τα διδάξει… Για να μην ξεχαστούν κι αυτά, στη δίνη ενός νέου κόσμου που δεν ξέρει ούτε από πού έρχεται, ούτε πού πάει..Ενός κόσμου που μένει αδιάφορος όχι μόνο στην τραγωδία της Μέσης Ανατολής αλλά και στην κωμωδίατων… “φιλειρηνικών” συνεδρίων της Δυτικής Ευρώπης…
Και πρώτα η ουσιαστική έναρξη της Επανάστασης. Έτσι όπως καταγράφεται στις περισσότερες “Ιστορίες”:
” Στις 17 Μαρτίου του 1821, στην Αρεόπολη, συγκεντρώθηκαν οι πρόκριτοι της Μάνης και όλοι οι ένοπλοι Μανιάτες με αρχηγό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη που είχε εκλεγεί αρχηγός από τη Συνέλευση των Κιτριών. Εκεί, μετά τη δοξολογία, μπροστά στον Ιερό Ναό των Ταξιαρχών, ύψωσαν το λάβαρο του Αγώνα, δηλαδή τη Μανιάτικη Σημαία. Η σημαία ήταν λευκή με μπλε σταυρό στη μέση. Στην πάνω πλευρά έγραφε ” ΝΙΚΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ” και στην κάτω, το ένδοξο ” ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ”. Εκεί κήρυξαν τον πόλεμο στην Τούρκικη αυτοκρατορία”.
Και ο λόγος του Μακρυγιάννη:
” Η πατρίς της γεννήσεώς μου είναι από το Λιδορίκι, χωριό του Λιδορικιού, ονομαζόμενον Αβορίτη, τρεις ώρες είναι από το Λιδορίκι μακριά το άλλο το χωριό, πέντε καλύβια..” 1829, Φεβρουαρίου 26, Άργος. Είμαι διορισμένος από την Κυβέρνηση του Κυβερνήτη Καποδίστρια, Γενικός αρχηγός της εκτελεστικής δύναμης της Πελοπόνησος και Σπάρτης. Ο σταθμός μου είναι εδώ στο Άργος….. Και για να μην τρέχω εις τους καφενέδες και και σε άλλα τοιούτα και δεν τα συνηθώ, ήξερα ολίγον γράμματα, περικαλούσα τον έναν φίλον και τον άλλο και μεμαθαν κάτι περισσότερον εδώ όπου κάθομαι άνεργος…. Και εφαντάστηκα να γράψω τον βίον μου….”
” Ένα σας παρακαλώ, όλους τους αξιότιμους αναγνώστες, όταν το διαβάσετε όλο, τότε να κάμετε ό,τι κρίσιν θέλετε ή υπέρ ή κατά. Για όσους φέραν δυστυχήματα εις την πατρίδα και εμφύλιους πολέμους δια τα ατομικά τους νιτερέσια και την διοτέλειά τους και από αυτούς έπαθε και παθαίνει ως σήμερον η δυστυχισμένη πατρίδα και οι τίμιοι αγωνισταί…”
“.Πατρίς να μακαρίζεις γενικώς όλους τους Έλληνες ότι θυσιάστηκαν δια σένα να σ’ αναστήσουνε…Όμως να θυμάσαι και να λαμπρύνεις εκείνους που πρωτοθυσιάστηκαν εις την Αλαμάνα πολεμώντας με τόση δύναμηΤούρκων κι εκείνους που κλείστηκαν σε μια μαντρούλα εις το χάνι της Γραβιάς κι εκείνους που λιώσανε τόση Τουρκιά, στα Βασιλικά, στη Λαγκάδα.. Αυτείνοι σε ανάστησαν…Και τέλος πάντων πατρίδα, αυτείνοι τώρα κατατρέχονται .
” Όταν διαβάσει ο αναγνώστης, ας κάμει τώρα την παρατήρησή του.. Κι εγώ έκανα λάθη και κάνω, άνθρωπος είμαι.. Και πονάω και φωνάζω τον πόνο μου να τον ακούσουν όλοι οι Έλληνες. Διότι ελευθερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης.. “
Και τελειώνουμε με ένα απόσπασμα από το βιβλίο του σοφού μου δάσκαλου Θεόδωρου Τσερπέ. Βιβλίο χαράς για τα 200 χρόνια Εθνικής ανεξαρτησίας και πίκρας για τα 200 χρόνια οικονομικής εξάρτησης.
” Στα χρόνια 1824-1825, η αγγλική πολιτική ηγεσία, διευκόλυνε τους οικονομικούς κύκλους της χώρας της, να δανείσουν την Ελλάδα με όρους τέτοιους ώστε : Οι ‘Έλληνες χρεώθηκαν 2.800.000 λίρες χρυσές Αγγλίας. Κρατήθηκαν για προμηθευτές κλπ. 1.600.000 λίρες. Η Ελληνική Κυβέρνηση πήρε τελικά 1.200.000 λίρες. Και για το ποσό αυτό, υποθηκεύτηκαν τα Εθνικά κτήματα, γύρω στα 6.000 στρέμματα γης. Και η υποθήκευση είχε ως συνέπεια να μην μπορούν οι Ελληνικές Κυβερνήσεις να δώσουν ούτε ένα στρέμμα στους ακτήμονες για να γίνουν νοικοκυραίοι.. Έτσι ξεκίνησε και έτσι συνεχίζεται, η Εθνική “ανεξαρτησία” της πατρίδας μας..”
Κι ας ρωτήσουμε κι εμείς, λοιπόν, όπως ρωτάει κι ο Μακρυγιάννης:” Και ερωτώ, τώρα κι εσάς Εκλαμπρότατοι. Γιατί να χυθούν αυτά τα αίματα και να γένη αυτή η δυστυχία, εις τους τίμιους ανθρώπους. Δια να θέλουν οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ρούσοι, οι Αουστριακοί ή άλλο κράτος, να μας κυβερνήσουν, με το μέσον το δικό σας;; “
Ας τιμήσουμε λοιπόν αυτά τα 200 χρόνια μας, με ένα τραγούδι – παράπονο. Το “Άργος”. Μουσική Σταύρου Ξαρχάκου. Πολυσήμαντοι στίχοι Νίκου Γκάτσου.
Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη, δεν μας τάγραψες καλά.
Δες ο Έλληνας τι κάνει, για ν’ ανέβει πιο ψηλά.
Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη, δεν μας τάγραψες σωστά.
Το φιλότιμο δε φτάνει για να πάει κανείς μπροστά.
Μπάρμπα Γιάννη Μακρυγιάννη, πάρε μαύρο γιαταγάνι
κι έλα στη ζωή μας πίσω, το στραβό να κάμεις ίσο.
