Πόσο μακριά είναι, τάχα, η Ιθάκη;
Ποια μοίρα τα καράβια κυβερνά
σε ‘ξωτικά λιμάνια μακρινά,
νεράιδες που τα ορίζουνε και δράκοι;
Μια πλεύση μες στα βάθη των αιώνων,
με τέρμα της γλυκό, το γυρισμό,
προσφέρουν στα όνειρά σου κορεσμό
οι Λωτοφάγοι και η χώρα των Κικόνων.
Η αρμύρα το κορμί θα λειώνει μήνες!
Μα, μαγεμένος απ’ της Κίρκης τα φιλιά
πετάς στης Καλυψώς την αγκαλιά,
χωρίς να σε πλανεύουν οι Σειρήνες.
Κύκλωπες θα νικήσεις! Και στον Άδη
θα επισκεφτείς αγαπημένες σου ψυχές.
Ούριο αέρι για Ιθάκη συνεχές
από τον Αίολο θα βρεις, τον Ιπποτάδη.
Πέλαγα θα οργώσεις εκών άκων,
όντας της περιπέτειας εραστής,
μέχρι που, πλέον μόνος, ξεβραστείς
σε κάποια παραλία των Φαιάκων.
Κάπου εδώ τελειώνουνε οι κόποι!
Δεν σε μαγεύει ούτε η Ναυσικά.
Ξυπνούν τα αρχικά σου ιδανικά,
η νοσταλγία σου να βρεις την Πηνελόπη.
Νόστο μακρύ σου όρισαν οι μοίρες!
Ταξίδι άγριο, πικρό, διαχρονικό,
που γίνεται από μέλι πιο γλυκό,
όταν θα εξοντώσεις τους μνηστήρες.
Οδύσσεια! Μια πλεύση μαγεμένη,
που χρόνια κάθε Έλληνα τραβά.
Μα, τώρα, πλέον, πλέουμε στραβά,
κακόμοιροι και καταχρεωμένοι.
Γλυκιά ανάμνηση είναι, η Πηνελόπη!
-χαθήκαν οι γυναίκες οι πιστές-,
οι τοκογλύφοι μας προσμένουν δανειστές:
Η Σκύλλα και η Χάρυβδη Ευρώπη.
Σκληρό ταξίδι ποτισμένο με φαρμάκι!
Ένα ταξίδι που το τέλος του αργεί.
Και απορούμε απ’ τα χρέη ναυαγοί:
Πόσο μακριά είναι, τάχα, η Ιθάκη;
1ο βραβείο Α΄ διεθνούς ποιητικού διαγωνισμού UNESCO
Κεφαλληνίας.
Photo by ajs1980518, https://pixabay.com
