Ο Θεατής, το θεατρικό κοινό είναι, τις περισσότερες φορές, άλλοτε το
μεγάλο θύμα του κακού θεάτρου κι άλλοτε ο μεγάλος κερδισμένος του
καλού Θεάτρου μας.
Ο θεατής είναι ο δέκτης, καλός ή κακός, δεν έχει
σημασία. Γιαυτόν εκπέμπουμε, γιαυτόν δουλεύουμε, γιαυτόν ζούμε. Ίσως
γιατί θέατρο χωρίς συγγραφέα μπορεί να υπάρξει, θέατρο χωρίς ηθοποιούς
μπορεί να υπάρξει. Όμως θέατρο χωρίς… θεατές, δεν γίνεται…
Και πρέπει νάμαστε ευχαριστημένοι που, εδώ και πολλά χρόνια, το
ελληνικό θεατρικό κοινό πολλαπλασιάζεται, βλέπει πολύ θέατρο, θέλει να
βλέπει καλό θέατρο. Αν εξαιρέσουμε, βέβαια, τα τελευταία, με τα
μνημόνια και τους κορονοιούς.
Υπάρχουν πολλά είδη κοινού. Το κοινό που βλέπει όλα τα είδη θεάτρου
γιατί του αρέσει να βλέπει θέατρο.. Το κοινό που διαλέγει και ξέρει να
διαλέγει το έργο και την παράσταση που θέλει να δεί. Και το κοινό που
δεν πάει επειδή δεν έχει χρήματα ή έχει πολλά και δεν πάει επειδή
είναι χορτασμένο ή γιατί σνομπάρει το θέατρο, πιστεύοντας ότι είναι
«λίγο» για τη δική του «υψηλή» κατάρτιση..
Ο ενθουσιασμός μας μετριάζεται βέβαια όταν το μεγάλο κοινό, που
αποτελείται
από αυτούς που έχουν ανάγκη ουσιαστική το καλά θέατρο, αυτό τό κοινό,
δεν έρχεται στο θέατρο ή έρχεται σπάνια. Διωγμένο από το ακριβό
εισιτήριο και το λιγοστό χρόνο του και τα κακά ή τα ακαταλαβίστικα
μας έργα..
Ίσως να είναι δικαιολογημένη η αλμυρή τιμή του εισιτηρίου, όταν
σκεφτεί κανείς το υψηλό κόστος των θεατρικών παρατάσεων. Παράλληλα με
τη μηδαμινή, κρατική, συμπαράσταση.
Μεγάλη όμως η ευθύνη μας να παρουσιάζουμε έργα για ολίγους και
“εκλεκτούς” και έργα “χωνευτικά” για τη “μάζα”. Το κοινό είναι ένα
μεγάλο παιδί. Με σημαντικά έργα, κωμωδία ή δράμα, θα μας ακολουθήσει,
αργά ίσως αλλά σταθερά οπωσδήποτε… Όταν όμως το κοινό διαπιστώνει
ότι το κοροϊδεύεις, το περιφρονείς και το εκμεταλλεύεσαι, θα σε
περιφρονήσει κι αυτό.
Μεγάλη και η ευθύνη του μεγάλου θεατρικού κοινού. Πολλές φορές το
πλατύ κοινό, χωρίς να το σκεφθεί, γεμίζει από την πρώτη μέρα πολλά
θέατρα. Όχι ξέροντας πολύ καλά τι θα δει αλλά επηρεασμένο από
ανεύθυνες ειδήσεις και “παρασκηνιακό” τηλεοπτικό υλικό. Καθαρή πλύση
εγκεφάλου…
Ευτυχώς ότι υπάρχει ακόμη ένα μεγάλο ποσοστό που πάει εύκολα, στο
θέατρο. Αφού πρώτα ενημερωθεί σωστά ή το ενημερώσουν κάποιοι δικοί του
που είδαν το έργο. Δεν εμπιστεύεται και δεν πληρώνει εύκολα, εισιτήριο
αν δε σιγουρευτεί. Παρακολουθεί όμως συνεχώς πολλά Θέατρα, εκτιμώντας
τη συνεχή και συνεπή προσήλωση τους, στο σημαντικό έργο και την
παράσταση του “εμείς” και όχι του “εγώ” και, προπάντων, στο σεβασμό
τους στο θεατή.
Η επιμονή πολλών θεατρικών παραγόντων ότι μας κάνουν μεγάλη ζημιά τα
“ελαφρά” θεάματα, η ΤV και το ποδόσφαιρο, είναι μεγάλο λάθος. Όλα
χρειάζονται στη ζωή. Η ζημιά είμαστε.. εμείς.. Με τα κακά έργα μας,
τους καυγάδες μας και την προκλητική ζωή, ολίγων διάσημων που
μειώνουν, δυστυχώς, το σύνολο του Θεάτρου μας..
Όταν στις συνεντεύξεις μας μιλάμε για «καλλιεργημένο» και
“ακαλλιέργητο” κοινό… Όταν, χωρίς λόγο, ευτελίζουμε τη σκηνή
δικαιολογώντας τις αδικαιολόγητες ( εμπορικότατες..!!), βωμολοχίες ως
εικόνα… ζωής..
Τον τελευταίο λόγο, τον έχει ο Ντάριο Φο. Ας τον ακούσουν ο Ηθοποιός
και ο Θεατής:
” Γνήσιο θέατρο είναι το θέατρο που ανεβάζει το θεατή στη σκηνή..
Γνήσιος Ηθοποιός είναι αυτός που “κατεβαίνει” στην πλατεία,
“νιώθοντας” τη συμμετοχή του θεατή και τις αντιδράσεις του. Γνήσιος
Θεατής είναι αυτός που “ανεβαίνει” στη σκηνή και σχολιάζουν μαζί με
τον Ηθοποιό αυτά που γίνονται στη σκηνή..”
