Η Τεχνητή Νοημοσύνη μας οδηγεί σε μια Νέα Εποχή!
Το μοιραίο λάθος που αλλάζει την πορεία της ανθρώπινης ιστορίας!
Όταν το 1453 οι Οθωμανοί έστηναν τα «μεγάλα κανόνια» έξω από την Κωνσταντινούπολη, κανείς από όσους παρευρίσκονταν δεν μπορούσε να φανταστεί ότι εκείνη τη στιγμή γίνονταν μάρτυρες μιας τρομακτικά σημαντικής καμπής στην παγκόσμια ιστορία. …Ότι μπροστά στα ίδια τους τα μάτια, τερματιζόταν η εποχή της «Τροίας», λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα ερείπιά της. …Η εποχή των απόρθητων τειχών, που προστάτευαν τους ισχυρούς της Γης, τελείωνε, και μια νέα, πιο περίπλοκη και τεχνολογικά προηγμένη εποχή ξεκινούσε.
Τα «μπουρλότα» του Ουρβανου έγιναν οι νέες «πένες» που άρχισαν να γράφουν την ιστορία της επόμενης μέρας. …Μιας ιστορίας που άλλαζε την πορεία του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού — και τον έκανε «κινητό». Η ισχύς δεν θα βασιζόταν πια στο πόσο παχύ ήταν το τείχος, αλλά στο πόσο μακριά έφτανε η καταστροφική δύναμη ενός όπλου.
Από εκείνη τη μέρα, η ισχύς μετατοπίστηκε: πιο ισχυρός δεν ήταν εκείνος που είχε την καλύτερη άμυνα, αλλά αυτός που μπορούσε να τη σπάσει από μακριά, χωρίς να κινδυνεύει.
Η εποχή των κανονιών και των ασφαλών εκβιασμών είχε αρχίσει.
Σήμερα, παρακολουθούμε κάτι ανάλογο. Έξω από τα «τείχη» του Ισραήλ, το οποίο υπήρξε για δεκαετίες ο προωθημένος «προμαχώνας» των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, γεννιέται μια νέα εποχή. Η εποχή των φυσικών πυρομαχικών φτάνει στο τέλος της. Ο πλανητικός κυρίαρχος, η Ουάσιγκτον, φαίνεται πλέον ανήμπορη να ελέγξει τις εξελίξεις που διαμορφώνουν έναν νέο κόσμο.
Ο κόσμος αλλάζει. Και η αλλαγή είναι τόσο καθολική, όσο ήταν και εκείνη του 1453. Η Κωνσταντινούπολη τότε δεν μπόρεσε να προλάβει τις εξελίξεις – και έπεσε. Τώρα, η Ουάσιγκτον δείχνει πως έχει μείνει πίσω από τις εξελίξεις – και η πτώση της μοιάζει αναπόφευκτη.
Η «σημαία της εκδίκησης» που ύψωσε το Ιράν, μετά τα χτυπήματα του Ισραήλ, δεν υποδηλώνει απλώς πολεμική ανταπόδοση. Υποδηλώνει αλλαγή εποχής. Το Ισραήλ, παρά τις υπερδυνάμεις που το υποστηρίζουν, δεν μπορεί να συγκρατήσει το νέο κύμα. Οι βομβαρδισμοί της Τεχεράνης δεν είναι απλά αντίποινα. Είναι το μήνυμα ότι μια παλιά ισορροπία καταρρέει.
Τα αμερικανικά «τείχη» στην περιοχή —με πρώτο το Ισραήλ— δέχονται τα χτυπήματα της νέας εποχής. Όπως τα τείχη της Πόλης κάποτε υπέκυψαν στα κανόνια του Ουρβανού, έτσι και σήμερα το σύστημα ηγεμονίας της Δύσης τρίζει κάτω από την πίεση νέων τεχνολογιών, νέων αντιλήψεων, νέων παικτών.
Η Τεχνητή Νοημοσύνη, οι πληροφοριακοί πόλεμοι, η ασυμμετρία της σύγκρουσης, είναι τα «κανόνια» της νέας εποχής.
Και αυτή η εποχή δεν έχει σύνορα. Δεν έχει «τείχη». Δεν έχει ασφαλή καταφύγια.
Η Ρώμη του 1453 έπεσε. Η Ουάσιγκτον του 2025 δείχνει πως συνεχίζει στα ίδια χνάρια.
Η «Νέα Ρώμη» έπεσε το 1453 και, στη σύγχρονη ιστορία, διαδέχθηκε την πτώση της η «εννοιακή» Τρίτη Ρώμη των Αγγλοσαξόνων. Η παγκόσμια ισχύς μετακινήθηκε από την Ανατολή στη Δύση. Η «εμβέλεια» που προσέφεραν τα τότε νέα πυροβόλα όπλα κατέλυσε την «παθητική άμυνα των τειχών» και έξω από την Κωνσταντινούπολη ιδρύθηκε μια νέα εποχή. Οι «πρίγκιπες της εμβέλειας» έγιναν οι κυρίαρχες φιγούρες εκείνης της εποχής. Τα ξύλινα βέλη αντικαταστάθηκαν από μολυβένιες μπάλες κανόνι, οι οποίες σύντριψαν τις πέτρες των τειχών. Οι καταπέλτες έγιναν κανόνια που μπορούσαν να καταστρέψουν τα πάντα από απόσταση και με ασφάλεια.
Από τότε μέχρι σήμερα, τίποτα ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει: η επίθεση πάντα νικά την άμυνα. Με απλούς ποδοσφαιρικούς όρους: αυτός που έχει την καλύτερη επίθεση, κερδίζει. Η τεχνολογία αυτά τα χρόνια δεν άλλαξε το σύστημα — το ενίσχυσε. Η τεχνολογική εξέλιξη συνέχισε να υπηρετεί τους ισχυρούς, μεγαλώνοντας το χάσμα από τους αδύναμους. Τα κανόνια έγιναν τεράστια αεροπλανοφόρα, οι μπάλες έγιναν αεροπλάνα, και τα αεροπλάνα εξοπλίστηκαν με πυραύλους που χτυπούσαν ακόμα πιο μακριά. Η εμβέλεια έγινε παγκόσμια. Δεν υπήρχε γωνιά του πλανήτη όπου το χαλύβδινο «χέρι» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν μπορούσε να φτάσει. Το απόλυτο όπλο ήταν ο πύραυλος με πυρηνική κεφαλή. Το αποκορύφωμα της μυστικής στρατιωτικής γνώσης τους.
Κι όμως, η κυριαρχία τους μπορούσε να είναι αιώνια μόνο αν δεν έκαναν το μοιραίο λάθος. Μόνο με δική τους ευθύνη μπορούσε να ανατραπεί αυτή η ισορροπία. Μόνο αν επαναλάμβαναν τα λάθη της Κωνσταντινούπολης και άφηναν τις εξελίξεις να τους προσπεράσουν, θα έπεφταν. Γι’ αυτό ο βασικός στόχος τους έπρεπε να είναι η διατήρηση των συνθηκών που τους έφεραν στην κορυφή.
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι δεν έπρεπε να επιτρέψουν τη διάδοση της τεχνογνωσίας που τους έδινε την υπεροχή. Δεν έπρεπε να επιτρέψουν την αντιστροφή ρόλων: ο κυρίαρχος να χάσει το πλεονέκτημα της «ενεργητικής επίθεσης» και να βρεθεί να αμύνεται παθητικά, χτυπημένος από ασφαλή απόσταση — όπως η Κωνσταντινούπολη το 1453.
Επιπλέον, έπρεπε να υπάρχει σύνεση στη χρήση της δύναμης. Όχι κατάχρηση, γιατί η κατάχρηση εξαναγκάζει τα θύματα να επιδιώξουν ανταγωνιστική τεχνογνωσία για λόγους εθνικής ή ιδεολογικής επιβίωσης. Έπρεπε να χρησιμοποιούν τη δύναμή τους τόσο όσο να προκαλεί φόβο, αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να κινητοποιήσει το σύμπαν εναντίον τους. Η κατάχρηση θα τους κατέστρεφε — κι αυτό έγινε.
Γιατί; Επειδή αυτό που φοβούνταν, συνέβη. Η μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου πέρασε στα χέρια των πιο άπληστων και προκλητικών ανθρώπων στην ιστορία. Το «Μεγάλο Θαλάσσιο Κράτος» πέρασε στα χέρια των «νομάδων της ερήμου». Ο ιμπεριαλισμός του πιο ισχυρού χριστιανικού κράτους παραδόθηκε στα χέρια δειλών και αδίστακτων.
Στα χέρια ανθρώπων όπως ο Κίσινγκερ ή η Όλμπραϊτ, που αντιμετώπισαν τη στρατιωτική μηχανή των ΗΠΑ όχι ως εργαλείο εθνικής ισχύος, αλλά ως μέσο παραγωγής χρηματικού κέρδους.
Συνεχίζεται
photo MIH83, https://pixabay.com
