Ο Περικλής Γιαννόπουλος αποτελεί μία άδηλη μορφή για τους περισσότερους τουλάχιστον Έλληνες του σήμερα. Δυστυχώς, το ίδιο ίσχυε εν μέρει και κατά την περίοδο που ζούσε και δραστηριοποιούταν συγγραφικά στην Αττική γη.
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ
Γεννημένος στην Πάτρα το 1870, γόνος εμφανώς ευκατάστατης οικογένειας. Ο πατέρας του καταγόταν από το Μεσολόγγι, ενώ η μητέρα του από την Κρητική Βυζαντινή οικογένεια των Χαιρέτηδων. Θείος του, ήταν ο Εμμανουήλ Χαιρέτης, επίσης σημαντικός στοχαστής, ο οποίος σύμφωνα με τον κύριο Δημήτρη Λαζογιώργο- Ελληνικό στο βιβλίο του << Μανουήλ Θ. Χαιρέτης: Ο άγνωστος προφήτης του Ελληνισμού>> απετέλεσε αν όχι τον πρώτο, έναν από τους πρώτους κήρυκες της Ελληνικής Αυτογνωσίας.
Ο Περικλής λοιπόν, στα 17 του χρόνια μετέβη στην Αθήνα για να παρακολουθήσει μαθήματα Ιατρικής για ένα χρόνο στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς στην συνέχεια έφυγε για το Παρίσι ώστε να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του. Μετά από δύο χρόνια διαμονής, με τον θάνατο του πατέρα του εγκαταλείπει την ιατρική και πηγαίνει στον αδερφό του στο Λονδίνο, όπου έμεινε μερικούς μήνες μελετώντας Αγγλική και Γαλλική Λογοτεχνία.
Εν τέλει, επέστρεψε στην Αθήνα όπου εγγράφηκε στην Νομική Σχολή το 1893. Εκεί ασχολήθηκε με την μετάφραση και δημοσίευση Ντίκενς, Πόε, Μπωντλαίρ κλπ. , καθώς και δικών του πεζών ποιημάτων.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ
Το 1899, ξεκίνησε να δημοσιεύει τις σκέψεις του, τις απόψεις του και όλο εκείνο το απόσταγμα της μελέτης του σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά αρθρογραφώντας. Γενικά, χρησιμοποιούσε ιδιαίτερα ευφάνταστα ψευδώνυμα όπως: Απολλώνιος, Νεοέλλην, Θ. Θάνατος, Μαίανδρος, Λωτός.
Οι απόψεις του αμφιλεγόμενες για την εποχή του, αλλά και για την κάθε εποχή, πόσο μάλλον την δική μας. Ελληνολάτρης, έθεσε τα θεμέλια αυτού που στην συνέχεια θα ονομαζόταν Ελληνοκεντρισμός. Λάτρης της νεότητος και του κάλλους, πίστευε σε μία επανάσταση σε όλους τους τομείς, με ότι αυτό συνεπάγεται. Αυτή η συλλογική και πολυδιάστατη επανάσταση πίστευε ότι θα οδηγούσε το Έθνος, αλλά και το κράτος σε μία Αναγέννηση. Κατά τον ίδιο χρειαζόταν βαθύτατη ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ο Ελληνισμός, η οποία συνεπάγεται με ΗΘΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, δηλαδή Επανάσταση κοινωνική, ιδεολογική, καλλιτεχνική, ατομική, πολιτική και φιλολογική. Συλλογική επανάσταση λοιπόν όπως προαναφέρθηκε με λίγα λόγια.
Επιπροσθέτως, πίστευε πως για την επίτευξη όλων των παραπάνω έπρεπε να αποβληθεί η ξενομανία ( την οποία και μισούσε ) και ο Έλληνας να επιστρέψει στις αξίες του πολιτισμού του και του τόπου του. Όλος αυτός ο πρωτότυπος και κατά την ταπεινή μου γνώμη ενδιαφέρον τρόπος σκέψης αποτυπώθηκε στα σημαντικότερα κείμενά του. Μερικά από αυτά είναι τα εξής:
ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ
Προς την ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΝ
Ελληνικό Χρώμα
Ελληνική Γραμμή
Ελληνική Μουσική
Καθώς και τα βιβλία του: « Νέον Πνεύμα» (1906) και « Έκκλησις προς το Πανελλήνιον κοινόν» (1907).
« Ξυπνήστε. Εγερθήτε. Και επαναστατήσετε κατά του Εαυτού σας. Και αναβαπτισθείτε εις το θείον φως της Γης σας και εις τα Παραδείσια Ελληνικά νερά. Θα εξέλθετε ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΞΕΛΘΕΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ».
«Εμείς οι Ωραιότεροι ΙΔΑΝΙΣΤΑΙ – ΠΡΑΓΜΑΤΙΣΤΑΙ και εξωφρενικότεροι των παλαβών της Γης».
« Η ξενομανία είναι χωριατιά. Είναι προστυχιά. Είναι κουταμάρα. Είναι αφιλοτιμία. Είναι αφιλοπατρία. Και είναι ξυπασιά. Και είναι αμάθεια».
ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΒΓΑΛΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Ο Γιαννόπουλος ως λάτρης του ωραίου και της νεότητος, και πάντα ρομαντικός, ένιωθε ανέκαθεν μία έλξη προς αυτό το άγνωστο που ονομάζεται θάνατος. Στις 10 Απριλίου του 1910 λοιπόν, κάλπασε με ένα άλογο μέσα στην καταγάλανη θάλασσα του Σκαραμαγκά, στα άσπρα ντυμένος και στεφανωμένος με αγριολούλουδα. Επάνω του είχε βαρίδια. Το άλογο γύρισε προς την ακτή, ενώ εκείνος αυτοπυροβολήθη μέσα στο νερό.
Η σωρός του βρέθηκε μετά από περίπου 15 μέρες. Ο βασικός λόγος που τον ώθησε στην αυτοκτονία δεν είναι γνωστός και ούτε μάλλον θα γίνει ποτέ. Ορισμένοι υποστήριζαν ότι δεν ήθελε να γεράσει ποτέ, άλλοι ότι ίσως επειδή τα έργα του δεν είχαν τόσο μεγάλη απήχηση ή επειδή εν τέλει κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να αλλάξει ποτέ την κατάσταση στην Ελλάδα.
Τέλος, η πιο πιθανή εκδοχή σύμφωνα με ορισμένες πηγές, είναι ο άδοξος έρωτας του με την Σοφία Λασκαρίδου, καλλιτέχνιδα, που λόγω των σπουδών της στο εξωτερικό δεν μπορούσαν να είναι μαζί. Ίσως ένας συνδυασμός των παραπάνω.
Πάντως, σύμφωνα με ένα ρεπορτάζ του Φρέντυ Γερμανού από το μακρινό 1961, λίγες μέρες πριν την αναχώρησή της Σοφίας για το Μόναχο, οι δυό τους είχαν ξαπλώσει κάτω από τα πεύκα στον Σκαραμαγκά και κοίταζαν με ηρεμία και γαλήνη τον σταχτί ουρανό.
Τότε ο Περικλής της ψιθύρισε:- ¨Αν σε χάσω ποτέ, θα αυτοκτονήσω στο μέρος αυτό. Θα φύγω μυστικά και ωραία. Θα εξαφανιστώ. Θα πάω να συναντήσω τον Χάροντα που θα με περιμένει με την βάρκα του στο πέλαγος. Και θα έχω έτοιμα τα πορθμεία μου¨. Γέλασε νευρικά. ¨ Όσο για μια δεκάρα, ελπίζω να μου βρίσκεται στην τσέπη μου¨. Ήταν μόλις το πολύ 41 ετών.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Περικλής Γιαννόπουλος λοιπόν. Ένας άνθρωπος που στοίχειωσε και στοιχειώθηκε από την ευφυΐα του, τις ανησυχίες του και τα συναισθήματά του. Μια κλασική μορφή φιλοσόφου της αρχαιότητας, γεννημένου σε λάθος εποχή.
Έγραψαν για τον Γιαννόπουλο:
Γρηγόριος Ξενόπουλος: «Για τους ιδεολόγους του μέλλοντος κάθε φράση του Γιαννόπουλου είναι ικανή να γεννήσει ολόκληρο βιβλίο».
Ίων Δραγούμης: « Μου φάνηκε σαν τον βοριά τον παγωμένο που μανιασμένος σαρώνει τους βρώμικους από μικρόβια αέρηδες και από κάθε βρωμιά ή σκουπίδι καθαρίζει τον κόσμο… Σε αυτού τον ρυθμό την ζωή μου τονίζω ».
Κωστής Παλαμάς: « Ο Αντίνοος έφηβος, ο πιο λαμπρός που ζούσε ».
Άγγελος Σικελιανός: « Κι έφερε η φήμη… μοναχό κριτή τον ήλιο».
Μιλτιάδης Μαλακάσης: « σε ευλάβεια μνήμης , ω Απολλώνιε ζήσε, Νέος Μαζί και Αρχαίος ».
Μυρτιώτισσα: « Ευγενικέ μας φίλε….»
ΠΗΓΕΣ:
Περικλής Γιαννόπουλος- Βικιπαίδεια
Ο αδιέξοδος έρωτας και η αυτοκτονία του Περικλή Γιαννόπουλου- LIFO
Το παράφορο στυλ του Περικλή Γιαννόπουλου ( 1869- 1910 )- Andro
ΜΕ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ: Νεοέλληνες Πνευματικοί Ήρωες- Νικόλαος Καρράς
Δημήτρης Λαζογιώργος- Ελληνικός : « Μανουήλ Θ. Χαιρέτης: Ο άγνωστος προφήτης του Ελληνισμού».
Photo Κοινό Κτήμα, https://commons.wikimedia.org/w/ – https://el.wikipedia.org/wiki/
