Αυτή η φωτογραφία είναι τραβηγμένη ίσως το 1915 κατά την γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους η μπορεί και να είναι ενσταντανέ από την ταινία που γυρίστηκε για το θέμα της γενοκτονίας των Αρμενίων.
Τα γεγονότα αφηγήθηκε μία 14χρονη Αρμένισσα που κατόρθωσε να δραπετεύσει και η οποία δήλωσε ότι η πραγματικότητα ήταν πολύ χειρότερη από αυτή της φωτογραφίας.
Σημειωτέον ότι η φωτογραφία εδόθη από τα αρχεία του Βατικανού.
Είναι όλες γυναίκες γυμνές, ατιμασμένες και σταυρωμένες, καταδικασμένες να πεθάνουν σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.
Αφού βιάζονταν άγρια, τις ανασκολόπιζαν με ξύλινο μυτερό ξύλο από τον κόλπο, παραδίδοντάς τες σ΄ένα φρικτό θάνατο.
΄Αλλες πάλι τις σταύρωναν, παραδίδοντάς τες κι αυτές σ΄ένα αργό και μαρτυρικό θάνατο.
Καθώς επίσης και στη λήθη γιατί το προνόμιο του βασανιστηρίου αυτού το έχει κατά την Εκκλησία μόνο ο Ιησούς Χριστός, ο Εσταυρωμένος, όπως συχνά αναφέρεται.
Επομένως οι γυναίκες αυτές, φυσικά είναι καταδικασμένες να περάσουν στην λήθη.
Δεν τους ανήκει ούτε και αυτός ο μαρτυρικός θάνατός τους ακόμη.
Η σύγκριση με την αφίσα τoυ ντοκυμαντέρ Αδέσποτα Κορμιά, στα πλαίσια του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, για το οποίο έγινε τόσος πολύς ντόρος και φασαρία, αναπόφευκτη.
Δεν ήταν προνόμιο τότε το να σταυρωθεί κάποιος.
Εκτός από τον Ιησού, κι αυτό δεν αποτελεί προσβολή στα θεία αισθήματα των πιστών, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες και άντρες υπέστησαν στην ιστορία αυτόν τον τρόπο θανάτωσης.
Επομένως δεν καταλαβαίνω γιατί η εικόνα μιας σταυρωμένης γυναίκας αποτελεί προσβολή.
΄Ισως δεν θα θεωρούνταν τόσο “μεγάλη” προσβολή αν ήταν ντυμένη και μη έγκυος, γιατί είναι γνωστό ότι στους κόλπους της εκκλησίας ότι το γυμνό σώμα είναι αμαρτωλό.
΄Αλλά και ο Ιησούς γυμνός ήταν πάνω στο σταυρό. Αυτά ήταν τα τιμωρητικά ήθη της εποχής.
Εκτός αν ακόμη η γυναίκα θεωρείται “μίασμα και “ακάθαρτη” και υπάρχουν άβατα (που υπάρχουν) στα οποία οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας απαγορεύουν την είσοδό της, όπως φυσικά και τον θάνατό της, δίνοντας το προνόμιο μόνο στον ΄Εναν.
Δεν ήταν μία αφίσα με σκωπτικό περιεχόμενο, ήταν μία καταγγελία, όπως είναι και το περιεχόμενο του ντοκυμαντέρ, γροθιά στο στομάχι για την κακοποίηση του ανθρωπίνου σώματος και ιδιαίτερα του πλέον ευάλωτου, του γυναικείου σώματος.
Δεν είδα κανένα σεβάσμιο ιερουργό της Εκκλησίας η τους ευαισθητοποιημένους στο θέμα της αφίσας πολίτες να εξεγείρονται με την ίδια ζέση, για την ακρίβεια που μαστίζει τη χώρα, για την πρόταση αθώωσης σοβαροτάτων αδικημάτων του παιδόφιλου βιαστή και μαστρωπού της 12χρονης που όπως φαίνεται έχει πολύ υψηλές διασυνδέσεις, την καταστρατήγηση του συντάγματος για τα πανεπιστήμια, για τις υποκλοπές, για τα Τέμπη, για το ναυάγιο της Πύλου και για την πληθώρα ανομιών που σαν παραζαλισμένοι πολίτες αντιμετωπίζουμε καθημερινά, φτάνοντας στο σημείο να ντρεπόμαστε να λέμε ότι είμαστε πολίτες αυτής της καταξεσκισμένης χώρας που λέγεται Ελλάδα.
Και δυστυχώς δίχως δρόμο διαφυγής.
Εξαιρετική, ευγενής, κόσμια και καλόγνωμη η επιστολή – απάντηση της Ελίζ Ζαλαντό, διευθύντριας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το ίδιο βεβαίως και του μητροπολίτη οφείλω να ομολογήσω, αλλά μονομερής.
Τα υπόλοιπα συμπεράσματα περί βλασφημίας δικά σας.
