Άμα πει ο χάρος να βγει σεργιάνι, του δίνει και καταλαβαίνει. Σήμερα στις 8.15 το πρωί έσβησε πλήρης ημερών και η θρυλική Ροζίτα Σώκου.
Η οποία πρόσφερε στο πνεύμα και στον πολιτισμό μας, τόσα πολλά. Έφυγε σε προχωρημένη ηλικία, στο νοσοκομείο Αλεξάνδρας που νοσηλεύονταν. Αιτία θανάτου, κατά την προσφιλή γνωμάτευση των καιρών, απο covid 19. Μιας και κάνεις πια στις μέρες μας, δεν φεύγει από τίποτα άλλο. Μονο από covid. (Για να πατάει γερά και το σκηνικό της τρομοκρατίας, που αιωρείται σαν Δαμόκλειος Σπάθη.)
Ήταν η Ροζίτα 98 χρονών. Είχε γεννηθεί στις 9 Σεπτεμβρίου, του 1923. Και είχε και κάποια παθολογικά θεματάκια.Τη Ροζίτα την ξέρω πολλά-πολλά χρόνια. Απο τα τρυφερά εκείνα της “Απογευματινής” Επρόκειτο για έναν πανέξυπνο και σπιρτόζικο άνθρωπο. Με τεράστια μόρφωση. Και βαθιά κοινωνική καλλιέργεια. Κορυφαία κριτικός κινηματογράφου. Με επαρκείς γνώσεις και ισχυρή άποψη. Καθώς γνώριζε πολύ καλά και την τεχνική επεξεργασία του σελιλόιντ.
Ροζίτα Σώκου
Και την αισθητική ανάπτυξη, που απαιτούσε θεματολογικά η κάθε μορφή μυθοπλασίας. Δεν είναι λίγοι, οι κριτικοί της εποχής, που πριν γράψουν την δική τους, διάβαζαν την Ροζίτα Σώκου πρώτα… Για να μην κάνουν καμία γκάφα. Πέρα από κριτικός η Ροζίτα Σώκου ήταν και σπουδαία συγγραφέας. Ήταν και υπέροχος άνθρωπος. Με τίμησε πραγματικά, με την φιλία της. Και έγραψε τον πρόλογο, σε δύο από τα βιβλία μου. Φίλη πολύ, ήταν και με τον Μάριο Φραγγούλη και με τον Κώστα Βενετσάνο, που τους αγαπούσε πολύ. Η Ροζίτα Σώκου έγινε πολύ γνωστή στο εύρυ κοινό, από την συμμετοχή της στην τετράδα της κριτικής επιτροπής, της ιστορικής εκπομπής του τότε ΕΙΡΤ “Να η ευκαιρία” Μα κι από τις κατά καιρούς δηλώσεις της για πρόσωπα της δημοσιότητας.
Όπως οι κρίσεις της για την Μελίνα κι άλλες προσωπικότητες. Τολμηρή στις θέσεις της, καυστική, μα και καθοριστική στις απόψεις της. Ήταν από τους ανθρώπους αυτούς, που στη συνείδηση, καταγράφονται σαν μύθοι. Σαν κεφάλαια στον πνευματικό και πολιτιστικό χώρο. Συχνά, πριν καθίσει στο αναπηρικό καρότσι, λόγω θεμάτων υγείας, μαγείρευε και καλούσε τους φίλους της, για να δειπνήσουν παρέα. Όπως τον Φραγγούλη, τον Βενετσάνο, τον Μπιμπίλα κι άλλους. Ενώ η πόρτα της ήταν πάντα ανοιχτή, για ένα ουζάκι σε κείνη την υπέροχη βεράντα της, που έβλεπε όλη την Αθήνα.
Για μας που την γνωρίζαμε και εισπράτταμε την ευλογία της, ήταν ο δικός μας άνθρωπος. Ο φωτεινός μας άνθρωπος.. Που θα μας λείψει. Στην κόρη της, την Ιρένε Μαραντέι, εύχομαι δύναμη. Και υπομονή.
