Μια τοποθέτηση στην Ευρωβουλή έφερε ξανά στο φως ένα σκοτεινό κεφάλαιο της σύγχρονης γεωπολιτικής. Σύμφωνα με τα όσα ειπώθηκαν — ξεκάθαρα και δημόσια — η απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών να “μην αγγίξουν την Ανατολή” δεν ήταν τυχαία, αλλά αποτέλεσε μέρος μιας προ πολλού προαποφασισμένης συμφωνίας, που ξεκίνησε ήδη ζητησε να εξεταστει το Νατο από την εποχή του Μπιλ Κλίντον.
Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα; Τι σημαίνει για την Κύπρο; Για τη Θράκη, το Αιγαίο, τη Μεσόγειο;
Γιατί οι λεγόμενοι «σύμμαχοι» μας τηρούν αιδήμονα σιωπή όταν πρόκειται για τις τουρκικές προκλήσεις, τις γεωτρήσεις, την εισβολή σε εδάφη κυριαρχίας και τη δημογραφική αλλοίωση μέσω μαζικής μετανάστευσης;
Πίσω από τις κλειστές πόρτες
Η αναφορά σε συμφωνίες “να μη θιγεί η Ανατολή” δείχνει ότι οι ισχυροί της Δύσης επέλεξαν εδώ και δεκαετίες να αφήσουν ζωτικό χώρο στην Τουρκία, στο όνομα μεγαλύτερων στρατηγικών ισορροπιών. Αυτό σημαίνει:
- Σιωπηρή ανοχή σε παραβιάσεις και επεκτατικές βλέψεις
- Στήριξη ή ουδετερότητα σε κρίσιμα ζητήματα για την Ελλάδα και την Κύπρο
- Εμμονή στην “τουρκική σταθερότητα” έναντι της ελληνικής κυριαρχίας
Πού είναι η Ελλάδα σε όλα αυτά;
Η φωνή της Ελλάδας ακούγεται μόνο όταν υπάρχει λαϊκή πίεση ή εξωτερικό συμφέρον. Οι κυβερνήσεις σιωπούν, η διπλωματία κινείται παθητικά και ο λαός νιώθει αβοήθητος μέσα σε μια στρατηγική εγκατάλειψης.
Μπορεί μια μικρή χώρα να σηκώσει ανάστημα; Η Ιστορία λέει “ναι”. Αρκεί να γνωρίζει την αλήθεια.
Πόσα ακόμα δεν γνωρίζουμε;
Η τοποθέτηση αυτή στην Ευρωβουλή δεν είναι απλώς ένα στιγμιότυπο. Είναι μια υπενθύμιση ότι τα εθνικά μας θέματα δεν κρίνονται μόνο από την Αθήνα ή τις Βρυξέλλες, αλλά από συμφωνίες, συμμαχίες και “σιωπές” που έγιναν δεκαετίες πριν.
Από την δημοσιογραφική ομάδα του Greek News and Radio FL
photo Image license by freepik.com, wirestock
