Η τωρινή κυβέρνηση θυμίζει πλέον reality show διαφθοράς. Μόνο που δεν έχει διαφημίσεις ανάμεσα – έχει σκάνδαλα. Το ένα πίσω απ’ το άλλο, με ρυθμό που δεν προλαβαίνει να αρχειοθετηθεί το προηγούμενο. Και κάθε φορά, σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, ο πρωθυπουργός εμφανίζεται με αυστηρό βλέμμα, μπλε γραβάτα και ένα ακόμα διάγγελμα για να μας πει ότι… δεν ήξερε τίποτα.
Δεν ήξερε για τις υποκλοπές. Δεν ήξερε για το Predator. Δεν ήξερε για τα μαϊμού επιδόματα στον ΟΠΕΚΕΠΕ. Δεν ήξερε για τα golden boys που θησαύρισαν στις πλάτες του λαού. Δεν ήξερε για το ξεπούλημα της ΕΥΠ, ούτε για τις λίστες Πάτση, ούτε για τα θαλασσοδάνεια. Δεν ήξερε για τίποτα. Κι όταν δεν δηλώνει άγνοια, δηλώνει συκοφαντημένος. Όλοι ψεύτες, όλοι βαλτοί, όλοι φθονεροί απέναντι στην «αποτελεσματικότητα» της κυβέρνησης.
Μέσα σε όλο αυτό το όργιο ατιμωρησίας και παραπληροφόρησης, το έγκλημα των Τεμπών στέκει σαν αιματοβαμμένη ταφόπλακα πάνω στη λέξη «ανευθυνότητα». Δεκάδες νέοι άνθρωποι χάθηκαν εξαιτίας μιας κρατικής δομής που λειτουργεί – ή μάλλον δεν λειτουργεί – με κριτήριο το κόστος και την πελατειακή ισορροπία.
Κι ενώ μας είπαν ότι ήταν «ανθρώπινο λάθος», η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σκοτεινή.
Έρευνα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου που παρήγγειλαν οι οικογένειες των θυμάτων κατέδειξε κάτι ανατριχιαστικό: η έκρηξη που ισοπέδωσε το πρώτο βαγόνι δεν προήλθε από σύγκρουση, αλλά από παράνομο φορτίο υδρογονανθράκων που μετέφερε το εμπορικό τρένο. Ξυλόλιο, τολουόλιο, βουτάνιο – όλα εκρηκτικά, όλα θανατηφόρα. Και όλα εκτός δηλωμένου φορτίου. Κανείς δεν μας το είπε. Κανείς δεν το έψαξε επίσημα. Και φυσικά, ο πρωθυπουργός… δεν ήξερε.
Αυτό το «δεν ήξερα» έχει γίνει εθνικό ανέκδοτο. Ούτε όταν χάνονται ζωές, ούτε όταν καίγεται το αρχείο της ΕΡΓΟΣΕ, ούτε όταν χάνονται τα βίντεο ασφαλείας από τους σιδηροδρόμους, φαίνεται να υπάρχει κάποιος υπεύθυνος. Κανείς στο τιμόνι. Κανείς στο εδώλιο.
Κι όσο ο πολίτης τσακίζεται από την ακρίβεια, αυτοί κυβερνούν σαν να μην υπάρχει αύριο.
Το σούπερ μάρκετ έχει γίνει πεδίο επιβίωσης, η ΔΕΗ μοιάζει με εφιάλτη του χειμώνα και οι φόροι καταπίνουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό πριν φτάσει η δέκατη του μήνα. Ο ΦΠΑ στα τρόφιμα παραμένει προκλητικά ψηλός, η αισχροκέρδεια θεωρείται «αγοραία ελευθερία» και τα golden boys συνεχίζουν να λαμβάνουν μπόνους για την καταστροφή.
Όμως αν κάποιος στραφεί προς την αντιπολίτευση, το μόνο που αντικρίζει είναι ένας καθρέφτης εξίσου θολός. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κολλημένα στο παρελθόν και οι υπόλοιποι απλώς φωνασκούν χωρίς πρόταση.
Η αντιπολίτευση δεν μοιάζει ικανή ούτε να φωνάξει με τρόπο που να ακουστεί – πόσο μάλλον να κυβερνήσει με τρόπο που να εμπνεύσει.
Και αν στρέψουμε το βλέμμα μας έξω από το Κοινοβούλιο, εκεί που εμφανίζονται σωτήρες και «άφθαρτοι», πέφτουμε πάνω στους ίδιους γραφικούς, τους ίδιους μικροπολιτικούς φουσκωμένους με αέρα. Χαρακτηριστικό δείγμα, εκείνος ο δήθεν ανερχόμενος πολιτικός που, όταν του ζήτησε κάποιος τα δανεικά, απάντησε με την πιο εμετικά αλαζονική ατάκα που ειπώθηκε ποτέ στην ελληνική πολιτική πιάτσα:
«Ουκ λάβεις παρά του μη έχοντος».
Την είπε στον άνθρωπο που του είχε δανείσει χρήματα. Και νόμιζε πως έτσι απέδειξε εξυπνάδα. Μόνο που απέδειξε ότι είναι κι αυτός της ίδιας πάστας με τους υπόλοιπους: αλαζονικός, αχάριστος και άχρηστος.
Η σήψη λοιπόν δεν είναι μόνο κυβερνητική. Είναι συνολική. Έχουμε να κάνουμε με ένα πολιτικό σύστημα που έχει εκπαιδευτεί να ζει χωρίς ευθύνη. Να κυβερνά χωρίς γνώση. Να σιωπά όταν καίγονται άνθρωποι. Να χαμογελά ενώ φτωχοποιεί τους πολίτες. Να υπόσχεται, να διαψεύδεται και ξανά απ’ την αρχή.
Όμως η ανοχή είναι συνενοχή. Και όσο ο κόσμος συνεχίζει να πιστεύει σε πρόσωπα που είτε κυβέρνησαν είτε ονειρεύονται να κυβερνήσουν μόνο για να δικαιώσουν τον εαυτό τους, τόσο θα ζούμε σε μια χώρα που παράγει σκάνδαλα και θάβει αλήθειες.
Και όπως αποδείχθηκε στα Τέμπη, κάποιες από αυτές τις αλήθειες, εκρήγνυνται.
Καλή συνέχεια — και καλή δύναμη με την αλήθεια, γιατί αυτή… δεν σιωπά!
photo EyeEm, Image license by freepik.com
