Με ”μαστίγιο” πίσω τους την αδιαφορία του κράτους. Αυτού του φαιδρού κι απάνθρωπου κράτους, που λαδώνει αδρά τα Μέσα Ενημέρωσης, για να λένε ψεύδη και να τρομοκρατούν τους πολίτες. Πόσες και πόσες πληγές θα είχαν επουλωθεί.
Πόσο δάκρυ θα είχε στεγνώσει, με αυτά όλα τα εκατομμύρια, τα οποία δόθηκαν στα κανάλια, για να δηλητηριάζουν την ψυχή του λαού..Δείχνοντας του τόση περιφρόνηση Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρώπων με Αναπηρία, λοιπόν. Ελάτε όλοι μας, την ημέρα αυτή, να την αφιερώσουμε σε ένα κορίτσι – σύμβολο, Σε ένα κορίτσι που βίωσε την αγριότητα και τον τρόμο, από τον ίδιο του τον πατέρα. Ένα κορίτσι που άθελα του πρωταγωνίστησε σε μια ενδο-οικογενειακή βία. Και που επτά χρόνια τώρα, κουβαλάει στην ψυχή και στο κορμάκι του, αυτή την ανεξήγητη βαρβαρότητα. Τον απόηχο ενός δράματος. Στο οποίο η πολιτεία δήλωσε απούσα… Αφιερωμένη η σημερινή ημέρα λοιπόν στην Άσπα μας.
Στην κούκλα αυτή που η ”πατρική” βία την μετέτρεψε σε αμίλητο και ακίνητο ”άγαλμα” Αφιερωμένη η ημέρα σήμερα στην Ασπασία Μπόγρη. Που πριν επτά χρόνια, στα 17 της, πυροβολήθηκε από τον ίδιο της τον πατέρα. Καταμεσής του δρόμου. Εκεί στο Άργος που ζούσαν. Μπροστά από ένα περίπτερο, τη στιγμή που κατέβηκε από το μηχανάκι του πατέρα της να ψωνίσει κάτι. Την πυροβόλησε γιατί ζήλευε την εν διαστάσει πρώην σύζυγό του. Την Ηρωίδα-Μάνα Σπυριδούλα. Μια σφαίρα στον λαιμό. Και <<- Το κάνω αυτό Άσπα μου, γιατί σ'αγαπώ.>> Και πριν καλά τελειώσει τη φράση του, ακούστηκε ο δεύτερος καθοριστικός πια πυροβολισμός. Σκέψου θα έλεγε κανείς και να μην την αγαπούσε.. Ο δεύτερος πυροβολισμός καθόρισε το δράμα.
Επτά χρόνια τώρα ζει η Άσπα, ένα μαρτύριο. Ζωντανή-νεκρή. Και ζει χάρη στην φροντίδα, στην τιτάνια φροντίδα, της Σπυριδούλας. Με 99% ολική αναπηρία. Κάποιοι γνωστοί καλλιτέχνες, Άνθρωποι και ευαισθητοποιημένοι, στήριξαν με μια μικρή η και μεγάλη αγκαλιά. Λυπάμαι που δεν έχω εξουσιοδότηση να πω ονόματα. Μα και τι να σου κάνει η όποια στήριξη του ενός και του άλλου. όταν το κορίτσι αυτό, για την ειδική του αγωγή, την ιδιαίτερη διατροφή, που την λαμβάνει με σωληνάκι απ το στομάχι, τα φάρμακα, την φυσιοθεραπεία, την κινησιοθεραπεία, την λόγο-θεραπεία, την ψυχική υποστήριξη και τόσα άλλα, θέλει γύρω στα έξι χιλιάρικα τον μήνα. Και τα έσοδα της Σπυριδούλας με βία αγγίζουν κάτι πιο λίγα από το 1\6..
Είναι κρίμα αυτό το κορίτσι, που καταλαβαίνει τα πάντα, να περνάει αυτή τη ζωή. Δακρύζω τώρα που γράφω το κείμενο αυτό.Και τρελαίνομαι. Γιατι ο άνθρωπος, πέρα από αυτή την νοερή αγκαλιά μου, το νοερό μου χάδι, δεν δύναμαι να προσφέρω αυτά που θα ήθελα. Θυμώνω και με αυτό το κώλο-κράτος, που παραμένει τόσο αδιάφορο, μπροστά στο μεγάλο αυτό κοινωνικό πρόβλημα.
Την ενδο-οικογενειακή βία.. Πόσες ”Ασπες” θα είχαν σωθεί εάν ο υπουργός ο κ. Κικίλιας είχε δεχτεί να ακούσει την εμπειρία της Σπυριδούλας Φατούρου, όταν του το ζητήσαμε. Και μαζί να βρίσκανε τη λύση, ή έστω την αντιμετώπιση αυτού του τεραστίου κοινωνικού προβλήματος. Όταν σε τέτοια θέματα σοβαρά, το κράτος δηλώνει την ανυπαρξία του, δεν έχει καμία θέση, μέσα σε μια σύγχρονη ευνοούμενη κοινωνία.
Άρα υπό αυτό το πρίσμα κράτος δεν έχουμε. Και ο σώζων εαυτό σωθήτω.. Η Άσπα ζει μια πρόσθετη τραγωδία. Γιατί τα καταλαβαίνει όλα. Μα όλα. Και ο μόνος τρόπος επικοινωνίας της είναι τα μάτια της. Δεξιά το βλέμμα σημαίνει Ναι.. Αριστερά σημαίνει Όχι.. Κανένα άλλο μέλος του σώματος της δεν κινείται.
Τα πάντα νεκρά. Μόνο η νοημοσύνη ζωντανή Για να της φέρνει συνέχεια στιγμές οδύνης. Και εικόνες θλίψης Και θανάτου. Σήμερα, όλοι μας με το χέρι στην καρδιά ας κάνουμε μια ευχή. Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρώπων με Αναπηρία. Σήμερα ΔΕΝ θα ήθελε να εορτάζει η Άσπα. Μα εορτάζει.. Χωρίς ποτέ να το θέλησε εκείνη Παρά μόνο ο πα–Τέρας της. Αυτό μοναχά κρατήστε.
