Τον Αλωνάρη κι αν καείς… τον Αύγουστο θα δροσιστείς…».
«Αύγουστε, καλέ μου μήνα, νάσουν δυο φορές το χρόνο».
Αλωνάρη λέγαμε στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τον πολύ ζεστό Ιούλιο.
Για εμάς όμως που γεννηθήκαμε πριν τον πόλεμο του ’40, ο Ιούλιος είναι ο πιο “πικρός” μήνας της ζωής μας. Και έμεινε στο μυαλό μας με μια λέξη: “Τα Ιουλιανά”.
Κι αναρωτιόμαστε πώς τα κατάφεραν, τον Ιούλιο, τον φωτεινότερο μήνα του τόπου μας, να τον κάνουν τον πιο «μαύρο» μήνα της ζωής μας.
Όλοι οι “μεγάλοι” και “μικροί” του κόσμου. Με αλχημείες, προκλητικές συνεργασίες, σκληρές αποφάσεις και ΜΜΕ που μας «έπειθαν» ότι όλα είναι για το «καλό» μας.
Ας προσπαθήσουμε να βρούμε μια απάντηση. Με βοηθούς αυτά που ζήσαμε εμείς οι ίδιοι κι αυτά που διαβάσαμε. Ξεκινάμε από τον Ιούλιο του 1963, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Τότε που για όλους τους Έλληνες το ποτήρι ξεχείλισε και η οργή τους έγινε ξεσηκωμός. Έγινε «ξεσηκωμός» όμως και στις μυστικές υπηρεσίες των μεγάλων «προστατών» μας… Και ένα ζεστό σούρουπο του Ιουλίου του 1963, σ’ ένα μυστικό «κονκλάβιο», σε κάποιους δροσερούς πρεσβευτικούς κήπους, κοντά στην πλατεία Μαβίλη, αποφάσισαν έναν ματωμένο μακροχρόνιο σχεδιασμό.
Ιούλιος 1963:Το πρώτο «μήνυμα» έρχεται από τη Φρειδερίκη, όταν την αποδοκιμάζουν οι Έλληνες στο Λονδίνο. Ιούλιος του 1964.Ο «δημοκρατικός» πρόεδρος Τζόνσον μάς στέλνει το δεύτερο «μήνυμα» για τη μεθόδευση ανατροπής Παπανδρέου.
Ιούλιος του 1965: Ο μήνας της «αποστασίας», όπως καταγράφεται στην Ιστορία μας. Μετά από αυτό τον Ιούλιο η πολιτική και οι πολιτικοί χάνουν την αξιοπιστία τους.
ΚΑΙ Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ Ιούλιος του 1974 Η χούντα εκπαραθυρώνει το Μακάριο. Οι Τούρκοι «κλέβουν» τη μισή, σχεδόν, Κύπρο. Και οι Αμερικανοί, αφού τέλειωσαν την «αποστολή» τους οι δικτάτορες, τους κατεβάζουν όπως τους ανέβασαν και μας ξαναδίνουν την «ελευθερία» μας, “παλινορθώνοντας” όλο το παρελθόν μας…
Ιούλιος του 1975 Ο Άρειος Πάγος αφήνει ατιμώρητους τους χουντικούς αποφασίζοντας το στιγμιαίο και όχι το διαρκές. Ιούλιος του 1977. Τρεις μέρες μετά το τέλος του, πεθαίνει ο Μακάριος.
Ιούλιος του “βρώμικου” 1989. Η συγκυβέρνηση Τζαννετάκη. Ο “αποικιακός” Ιούλιος του 1990. Ανανέωση της συμφωνίας των αμερικανικών βάσεων για άλλα 9 χρόνια.. Τα Χανιά καίγονται.
Ποια κατάρα μας σημάδεψε, άραγε, να έχουμε τόσους Ιουλιανούς εφιάλτες στο κεφάλι μας; Η πίκρα μας κι ο πόνος μας δεν είναι μόνο ο κατήφορος της πατρίδας μας, δεν είναι μόνο ότι κατέστρεψαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας. Είναι κάτι ουσιαστικότερο. Έκοψαν τα φτερά μιας γενιάς που ήταν έτοιμη για το μεγάλο πέταγμα στη δημοκρατία, τον πολιτισμό, την οικονομία και τις επιστήμες.
Μιας γενιάς που είχε τα φόντα να κάνει την πατρίδα μας ισάξια με τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Να αξιοποιήσει τα προτερήματά μας και να μειώσει τα κουσούρια μας.
Και τώρα, τι κάνουμε τώρα; Δεν θέλουμε να μιλήσουμε για κάποιους «γκρίζους» Ιούλιους που ακολούθησαν μέχρι σήμερα. Αυτό είναι έργο των ιστορικών του μέλλοντος.
Αρκεί, αυτές τις μέρες που γιορτάζουμε τα 50 χρόνια της Δημοκρατίας μας, να θυμηθούν και να εξαιρέσουν αυτούς τους ” γκρίζους” Ιούλιους (και όχι μόνο..) που μαύρισαν τη Δημοκρατία μας.
Και να υποσχεθούν πως θα κάνουν ό,τι μπορούν, για να μην ξανάρθουν..
