Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Ρόδη για το Greek News and Radio FL
Σε αυτή την συνέντευξη, μιλούν τα παιδιά.
Ο κόσμος μας, στα μάτια ενός παιδιού 10-11 ετών, μοιάζει τεράστιος. Αυτό πιθανόν για έναν ενήλικα να σημαίνει «ο κόσμος είναι γεμάτος ευκαιρίες». Τι συμβαίνει πραγματικά όμως, όταν κοιτάζεις μέσα από τα μάτια ενός παιδιού;
Τι σημαίνει «ειδήσεις»; «Πόλεμος»; «Άμαχοι»; «Κρίση»; «Δεν έχω να πληρώσω»; «Ακρίβεια»; «Ανεργία»; «Ψάχνω για δουλειά»; Τι σημαίνει «τι δουλειά θα κάνω μετά το σχολείο»;
Και μετά από αυτό τον ορμητικό ποταμό -δυσανάλογων για το ύψος ενός παιδιού- λέξεων, τι σημαίνει τελικά «Ζωή»;
Πριν από την πανδημία, και πόσο μάλλον κατά την διάρκεια του παγκόσμιου εγκλεισμού λόγω της πανδημίας, (η οποία από μόνη της ήταν ένα εξαιρετικά ακραίο γεγονός), η λέξη «κρίση» ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα και αφορούσε σχεδόν τα πάντα στην ζωή μας. Οι «μεγάλες δυνάμεις» παίζουν σκάκι, και οι λαοί είναι τα πιόνια σε μια σκακιέρα χωρίς επιλογές (έτσι τουλάχιστον φαίνεται να συμβαίνει). Οι πολιτικοί καταστρώνουν στρατηγική έναντι της φύσης και του κλίματος, και όλοι φοβούνται «κάτι». Τα διαθέσιμα χρήματα μειώνονται, και τα αντικείμενα που χρειάζεται κάποιος για να επιβιώσει γίνονται πιο ακριβά. Οι ενήλικες, γύρω από ένα παιδί, εκφράζονται με ανησυχία, στενοχώρια, αγωνία, για το αύριο, το οποίο «αύριο» αρχίζει και συρρικνώνεται ολοένα. Στην κυριολεξία πλέον, οι περισσότεροι από εμάς όταν λέμε «αύριο», εννοούμε «αύριο». Δεν αναφερόμαστε σε κάποιο μακρινό μέλλον.
Είναι καταθλιπτικό το τοπίο που απλώνεται μπροστά στα μάτια των παιδιών; Ή θα πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στα ψυχικά τους αποθέματα;
Με αυτές τις σκέψεις πλησίασα την διευθύντρια του 14ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων, Μαρία Βρεττοπούλου, και με την πολύτιμη συνδρομή της έκανα τρεις βασικές ερωτήσεις στα παιδιά. Με τον φόβο, φυσικά, ότι θα έβαζα ακόμη ένα βάρος στο ήδη φορτωμένο πρόγραμμά τους, αλλά -ευτυχώς- τα παιδιά φάνηκαν να διασκεδάζουν με την ιδέα ότι θα πουν την γνώμη τους.
Τα λόγια των παιδιών, απευθύνονται αποκλειστικά σε εμάς, τους «μεγάλους». Και είναι ό,τι πιο σοβαρό θα ακούσουμε. Ας δώσουμε προσοχή.
Τί υπάρχει στην ζωή μου, που με κάνει πολύ χαρούμενο -η;
Στην ερώτηση αυτή, όπως φαίνεται παρακάτω, τα περισσότερα παιδιά απαντούν ότι έχουν ανάγκη να αισθάνονται ότι υπάρχει η οικογένεια στην ζωή τους. Η πηγή της αρμονίας, της ασφάλειας και της ανάπτυξης, αλλά και τα πρώτα παραδείγματα συμπεριφοράς. Από αυτή την σταθερά και πέρα, αρχίζουν βέβαια να διακρίνονται και οι επί μέρους προτιμήσεις. Αυτό μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, όμως μας δηλώνει και την σοβαρότητα των σχέσεων που υπάρχουν μέσα στην οικογένεια, ώστε να αισθάνεται το παιδί αυτή την σταθερότητα.
Γ.Κ. Αγόρι, 10 ετών: Η οικογένειά μου και ο στίβος.
Θ.Τ. Αγόρι, 11 ετών: Η οικογένεια, που έχω σπίτι και φαγητό.
Α.Π. Αγόρι, 10 ετών: Το κινητό μου.
Σ.Μ. Αγόρι, 11 ετών: Η οικογένειά μου, το σπίτι μου, το κρεββάτι μου και το skibidi toilet μου.
Α.Γ. Κορίτσι, 10 ετών: Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου.
Α.Τ. Κορίτσι, 11 ετών: Η οικογένειά μου.
Τ.Π. Κορίτσι, 10,5 ετών: Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου.
Λ.Κ. Κορίτσι, 11 ετών: Η οικογένειά μου.
Μ.Μ. Κορίτσι, 10,5 ετών: Η οικογένεια, οι φίλοι μου και ο γάτος μου.
Μ.Α. Κορίτσι, 10 ετών: Τα άλογα, η ιππασία.
Κ.Τ. Αγόρι, 10 ετών: Η οικογένειά μου, τα κατοικίδιά μου.
Μ.Α. Αγόρι, 10 ετών: Αυτό που με κάνει χαρούμενο είναι το ότι έχω φίλους για να κάνω παρέα και να παίζω.
Μ.Κ. Κορίτσι, 10 ετών: Τα παγκ και οι βραδύποδες.
Γ.Κ. Αγόρι, 11 ετών: Εγώ.
Χ.Ζ. Αγόρι, 10 ετών: Η οικογένειά μου.
Ε.Κ. Κορίτσι, 11 ετών: Η οικογένειά μου, οι φίλοι και οι φίλες μου, το άθλημά μου, το σχολείο, που έχουμε υγεία.
Μ.Π. Αγόρι, 11 ετών: Η οικογένειά μου.
Κ.Μ. Κορίτσι, 11 ετών: Η μαμά μου και ο Πέκας μου…
Γ.Κ. Αγόρι, 11 ετών: Η οικογένειά μου και το αγαπημένο μου άθλημα, το ποδόσφαιρο.
Ε.Κ. Κορίτσι, 11 ετών: Η καλύτερή μου φίλη.
Δ.Α. Αγόρι, 11 ετών: Οι φίλοι μου.
Λ.Μ. Αγόρι, 10,5 ετών: Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου.
Ε.Β. Κορίτσι, 11 ετών: Η φιλία.
Δ.Δ. Κορίτσι, 10 ετών: Οι φίλες μου και η οικογένειά μου.
Α.Β. Κορίτσι, 10 ετών: Οι φίλοι μου.
Μ.Τ. Αγόρι, 10 ετών: Ό,τι έχω γύρω μου με κάνει χαρούμενο, ακόμη και τα πιο μικρά πράγματα.
Θ.Β. Αγόρι, 10 ετών: Ότι έχω φίλους, έχω οικογένεια και πάω ποδόσφαιρο.
Α.Μ. Αγόρι, 11 ετών: Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, η αδερφή μου, ο μπαμπάς του μπαμπά μου, ο σκύλος μου και ο Θεός.
Ε.Σ. Αγόρι, 11 ετών: Οι φίλοι μου και η οικογένειά μου.
Ποιό πράγμα αν έλειπε από την ζωή μας, θα την έκανε πιο χαρούμενη;
Εδώ τα περισσότερα παιδιά αναφέρονται στον πόλεμο, καθώς τα τελευταία χρόνια τα τραγικά νέα πολέμων που έχουν στοιχίσει την ζωή σε αθώους ανθρώπους, είναι στην καθημερινή τους ενημέρωση με λόγο και με εικόνα, από την τηλεόραση, τα social media και τις συζητήσεις ενηλίκων (από τον Φεβρουάριο του 2022 επικρατεί ενημέρωση στην καθημερινή ειδησεογραφία για τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, οπότε αυτά τα παιδιά ήταν 7 – 8 ετών – και από το 2023 για τον πόλεμο του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, οπότε αυτά τα παιδιά ήταν 8 – 9 ετών).
Γ.Κ. Αγόρι, 10 ετών: Τα αγγλικά.
Θ.Τ. Αγόρι, 11 ετών: Ο πόλεμος.
Α.Π. Αγόρι, 10 ετών: Ο Μητσοτάκης.
Σ.Μ. Αγόρι, 11 ετών: Οι πόλεμοι.
Α.Γ. Κορίτσι, 10 ετών: Οι πόλεμοι.
Α.Τ. Κορίτσι, 11 ετών: Οι τσακωμοί.
Μ.Χ. Αγόρι, 10 ετών: Η αρνητικότητα.
Τ.Π. Κορίτσι, 10,5 ετών: Η αρνητική ενέργεια.
Λ.Κ. Κορίτσι, 11 ετών: Ο εχθρός μου.
Μ.Μ. Κορίτσι, 10,5 ετών: Οι πόλεμοι και το άγχος.
Μ.Α. Κορίτσι, 10 ετών: Να μην έχω αρνητικά συναισθήματα.
Κ.Τ. Αγόρι, 10 ετών: Οι κακές ειδήσεις και η κακή συμπεριφορά των παιδιών.
Μ.Α. Αγόρι, 10 ετών: Αν έλειπε το άγχος από την ζωή μου, πιστεύω ότι θα ήμουν πολύ πιο χαρούμενη.
Μ.Κ. Κορίτσι, 10 ετών: Τα λεφτά.
Γ.Κ. Αγόρι, 11 ετών: Ο εχθρός μου.
Χ.Ζ. Αγόρι, 10 ετών: Τίποτα.
Ε.Κ. Κορίτσι, 11 ετών: Ο πόλεμος, ο θάνατος, η φτώχεια, η λύπη.
Κ.Μ. Κορίτσι, 11 ετών: Η φτώχεια και ο πόλεμος.
Γ.Κ. Αγόρι, 11 ετών: Οι θάνατοι και οι κλέφτες.
Ε.Κ. Κορίτσι, 11 ετών: Τίποτα.
Δ.Α. Αγόρι, 11 ετών: Τίποτα.
Λ.Μ. Αγόρι, 10,5 ετών: Ο πόλεμος. Δεν είναι στην ζωή μου, αλλά γενικά δεν μου αρέσει.
Δ.Δ. Κορίτσι, 10 ετών: Οι ψεύτες και οι ψεύτρες.
Α.Β. Κορίτσι, 10 ετών: Τα μαθήματα για το σπίτι.
Μ.Τ. Αγόρι, 10 ετών: Δεν υπάρχει κάτι…
Θ.Β. Αγόρι, 10 ετών: Τίποτα.
Α.Μ. Αγόρι, 11 ετών: Οι κλέφτες, οι τσιγγάνοι, οι άστεγοι, οι ζητιάνοι και η σύζυγος του μπαμπά του μπαμπά μου.
Τί θα ήθελα να πω στους μεγάλους αν με άκουγαν πραγματικά;
Εδώ, υπάρχουν παιδιά που με την απάντησή τους δηλώνουν πως υπάρχει μια καλή επικοινωνία με τους γονείς και τους μεγαλύτερούς τους, υπάρχουν βέβαια και πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις, που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν: Η ανάγκη ενός παιδιού να υπενθυμίσει την παρουσία του, σημαίνει ότι κάποιες προτεραιότητες έχουν τεθεί λάθος (εξ ανάγκης ή όχι, αυτό είναι δευτερεύον), γεγονός που συναντάται πολύ συχνά κυρίως στην εποχή της “κρίσης”.
Γ.Κ. Αγόρι, 10 ετών: Να κάνουν καλύτερο το περιβάλλον.
Θ.Τ. Αγόρι, 11 ετών: Να μην κακολογούν.
Α.Π. Αγόρι, 10 ετών: Παίξε μαζί μου!
Σ.Μ. Αγόρι, 11 ετών: Να σταματήσουν οι πόλεμοι.
Α.Γ. Κορίτσι, 10 ετών: Να μην κάνουν διακρίσεις.
Α.Τ. Κορίτσι, 11 ετών: Ότι τους αγαπώ.
Μ.Χ. Αγόρι, 10 ετών: Να πιστεύουν αυτά που τους λέω.
Τ.Π. Κορίτσι, 10,5 ετών: Να μην πετάνε σκουπίδια όπου νά’ναι.
Λ.Κ. Κορίτσι, 11 ετών: Ότι μερικές φορές με αδικούνε και κάνουν πιο πολλές χάρες στον αδερφό μου.
Μ.Μ. Κορίτσι, 10,5 ετών: Ότι η ζωή είναι μικρή. Χαρείτε την και ζήστε χωρίς άγχος.
Μ.Α. Κορίτσι, 10 ετών: Αν μπορούσαν να μου πάρουν άλογο!!!
Κ.Τ. Αγόρι, 10 ετών: Να πάψουν να τσακώνονται, να φωνάζουν και να βρίζουν.
Μ.Α. Αγόρι, 10 ετών: Να μην μολύνουν το περιβάλλον.
Μ.Κ. Κορίτσι, 10 ετών: Πόσο θέλω έναν σκύλο.
Γ.Κ. Αγόρι, 11 ετών: Δεν ξέρω…
Χ.Ζ. Αγόρι, 10 ετών: Να με ακούν και να με πιστεύουν.
Ε.Κ. Κορίτσι, 11 ετών: Ότι τους αγαπώ πολύ.
Μ.Π. Αγόρι, 11 ετών: Θα ήθελα να πω στους μεγάλους να φροντίζουν το περιβάλλον, για να μένει καθαρή η γη.
Γ.Κ. Αγόρι, 11 ετών: Ότι οι γονείς μου καμμιά φορά με εκνευρίζουν, μόνο αυτό.
Ε.Κ. Κορίτσι, 11 ετών: Να πάω στην δραστηριότητα που πραγματικά θέλω.
Δ.Α. Αγόρι, 11 ετών: Δεν είναι εύκολο να είσαι παιδί.
Λ.Μ. Αγόρι, 10,5 ετών: Με ακούνε πάντα.
Δ.Δ. Κορίτσι, 10 ετών: Με ακούνε, οπότε δεν έχω κάτι να πω.
Α.Β. Κορίτσι, 10 ετών: Είναι δύσκολο να είσαι παιδί.
Μ.Τ. Αγόρι, 10 ετών: Τίποτα, δεν κρύβω κάτι.
Θ.Β. Αγόρι, 10 ετών: Απολύτως τίποτα.
Α.Μ. Αγόρι, 11 ετών: Ευχαριστώ, σας αγαπάω.
Ε.Σ. Αγόρι, 11 ετών: Ότι τους αγαπώ.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση ήταν “θα ήθελα να πω στους μεγάλους να σταματήσουν οι πόλεμοι”. Είναι πολύ σημαντικό το πόσα πράγματα θεωρούν τα παιδιά ότι βρίσκονται στις δυνατότητες των μεγάλων, σαν να ήταν δηλαδή ένα θέμα κοινής απόφασης. Αυτό μπορεί στιγμιαία να δημιουργεί ένα χαμόγελο, στην πραγματικότητα κρύβεται μια τραγικότητα πίσω από αυτό: έτσι είναι! Ή μάλλον, έτσι θα έπρεπε να είναι.
Τα παιδιά του 14ου Δημοτικού Χανίων δήλωσαν χαρούμενα που έλαβαν μέρος σε αυτή την παράδοξη συνέντευξη. Η αλήθεια είναι πως εμένα με έκαναν πολύ περισσότερο χαρούμενη, γιατί ήθελα πολύ να ακούσω τις απόψεις τους. Έχω την εντύπωση πως, όταν απαντούν παιδιά, μαθαίνεις πολλά πράγματα, και μάλιστα στην αληθινή, την ειλικρινή τους διάσταση. Αν θέλεις να καταλάβεις κάτι, ρώτα να στο εξηγήσει ένα παιδί.
Ευχαριστώ το διδακτικό προσωπικό του 14ου Δημοτικού Χανίων, τα παιδιά και την Διευθύντρια κα Μαρία Βρεττοπούλου, που στέλνουν τα χαιρετίσματά τους στην άλλη άκρη του κόσμου, στους Έλληνες της Florida και στον Ατλαντικό Ωκεανό, από την μακρινή τους Μεσόγειο !
photo pexels, https://pixabay.com
