Ζούμε σε έναν κόσμο αντιφάσεων, όπου η πραγματικότητα φαίνεται να εξαρτάται από το ποιος έχει το χρήμα και ποιος κρατά το μικρόφωνο. Και κάπου μέσα σ’ αυτό το χάος, ο λαός απλώς παρακολουθεί — μπερδεμένος, θυμωμένος, αλλά σιωπηλός.
Σήμερα, καλώς ή κακώς, έχουμε ξανά τον Ντόναλντ Τραμπ στο προσκήνιο, με υψηλά ποσοστά και έναν στρατό υποστηρικτών που δηλώνει έτοιμος να τον στειρηξη στην εξουσία. Δίπλα του στεκόταν μέχρι πρόσφατα ο Έλον Μασκ, ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπους στον κόσμο, μαζί με τον γιο του — ο οποίος λάτρευε τον Τραμπ και βρισκόταν συνεχώς δίπλα του.
Και ξαφνικά;
Μετά από ένα νομοσχέδιο που χτύπησε τα συμφέροντα των εταιρειών, και σταμάτησε την κρατική ροή χρηματοδότησης προς τον Μασκ, εκείνος γυρνάει και καταγγέλλει τον Τραμπ ότι είχε εμπλοκή με τον διαβόητο Επστάιν και ανηλίκους.
Μα πριν δεν το ήξερες, κύριε Μασκ;
Δεν εμπιστεύτηκες τον Τραμπ τόσο πολύ ώστε να τον έχεις δίπλα στο παιδί σου;
Την ίδια στιγμή, οι Δημοκρατικοί, που καταγγέλλουν τη διοίκηση Τραμπ για κάθε «παρανομία», έχουν επιτρέψει την είσοδο 25 εκατομμυρίων παράνομων μεταναστών κατά τη διάρκεια της θητείας Μπάιντεν-Χάρις.
Και τώρα τι λένε; Ότι… η κυβέρνηση “διψάει” τους μετανάστες στα σύνορα;
Πού είναι η συνέπεια;
Από την εποχή της Κλίντον ακόμα, το μεταναστευτικό παρουσιαζόταν ως πρόβλημα, και κάθε υποψήφιος το έκανε σημαία στην καμπάνια του. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να κυβερνήσουν; Άνοιξαν τις πύλες.
Στην Καλιφόρνια, φωτιές καταπίνουν χιλιάδες στρέμματα, υποδομές καταρρέουν, και στη θέση τους στήνονται hotspots για “φιλοξενία” παράνομων μεταναστών. Όσοι προειδοποιούσαν για το τι έρχεται, χαρακτηρίστηκαν υπερβολικοί. Και τώρα; Τώρα είναι αργά.
Η ερώτηση είναι μία:
Υπάρχει ακόμα αλήθεια στην πολιτική;
Ή όλα είναι ζήτημα εξυπηρέτησης συμφερόντων, ελέγχου κοινής γνώμης και αμοιβαίων εκδουλεύσεων;
Ο λαός;
Τι ρόλο παίζει ο λαός μέσα σ’ όλα αυτά;
Σκέφτεται ή ακολουθεί;
Αμφισβητεί ή χειροκροτεί;
Μήπως τελικά απλώς βελάζουμε μέχρι να έρθει η ώρα να μας σφάξουν
photo J_Blueberry, https://pixabay.com
