Για χρόνια καλλιεργούσα ένα αγκάθι
που έσπειρε ο πόνος του ανέμου.
Ήλπιζα να ανθίσει ένα λουλούδι
στο λευκό των αγγέλων,
να σεργιανούν στον παράδεισο οι πόθοι.
Ήθελα ένα κόκκινο του δειλινού,
για να χορεύουν στη φωτιά τα τραγούδια.
Μα ήταν το μωβ που με τρύπησε
και έσταξε αίμα στο σκοτάδι.
Ίσως γι’ αυτό λατρεύω το φεγγαρόφωτο
και μεθάω με ευωδιά νυχτολούλουδου.
Η αγάπη με πληγές ανασαίνει.
photo by SparrowsHome, https://pixabay.com
















































