Τα λόγια σου μία ποίηση
γλυκά σαν μελωδία
κάθε φουρτούνα ηρεμούν
Και τη βροχή κοπάζουν.
Ηταν για λίγο μαγικά
τα πήρε το αγέρι
μετέωρο το χέρι μου
ατσάλινο μαχαίρι.
Εγώ πάντα διέφερα
σε σχέση με τους άλλους.
Είχα καρδιά μικρού παιδιού..
Κακία δεν κρατούσα.
Την καλοσύνη θέλησα
απλόχερα την ζούσα.
Τον πόνο πάντα έπαιρνα
μακριά τον απωθούσα.
αυτούς που τώρα δείχνουνε
το άσχημο πρόσωπο μου…
Αυτους τότε βοήθησα μα όχι
για το καλό μου .
Παλεύω με τις σκέψεις μου
μακριά σε ξένα μέρη
εκεί η ασχήμια έφευγε
τις έπαιρνε αγέρι.
Δύο κύκλους ονειρεύομαι
και τα φτερά τους μοιάζουν ερωτευμένους να πετούν
σκιές να μη τους σταματούν.
Τη θλίψη παίρνουν μακριά
και εμάς μας φέρνουν πιο κοντά.
Μα η αλήθεια είναι πικρή
το βλέπω όταν ξυπνάω ,
τα μαύρα ρούχα να φορώ
και τα φτερά κουνάω.
Παγώνει πάλι η καρδιά,
μία λίμνη η ζωή μου,
μπορεί να είμαι άσχημος
και να γελούν μαζί μου.
Μα την καρδιά που έχω εγώ
δεν θα τη βρεις ψυχή μου.
Ο χρόνος τώρα πέρασε
μεγάλωσα λιγάκι
τη μάσκα ποια την πέταξα
στης λίμνης το ρυάκι.
Το πρόσωπό μου
άλλαξε, σαν σε είδε σαν φεγγάρι..
τραγούδι άρχισα ξανά
Το ασχημόπαπο γελά!
Photo RyanMcGuire / https://pixabay.com