ΕΣΣΕΤ’ ΗΜΑΡ (ΘΑ ’ΡΘΕΙ Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ…)
Γαλανόλευκο κρουστάλλι της γης, της ψυχής τους ανέμους
τους θέριεψες, όλους! Ελευθερία, τους είπες!
Σαν Μητέρα τους γέννησες με τον ιερότερο πόνο…
Από αμέθυστο κάλος η μήτρα της γης! Η μοίρα που Ελλάδα,
σε βάπτισε, στο Πνεύμα του απείρου! Πιστή στων Αγγέλων το κάλεσμα, σκάλισες μαζί τους
το φυλαχτό της Ειρήνης! Φιλόξενη στο σπόρο της Αλήθειας!
Σοφία πολύτιμη στους αιώνες!
Εσύ, μίλησες μπροστά στην φοβερή σιωπή!
Εσύ, φώτισες τα ερέβη του χάους!
Βαθυστόχαστη ξέσυρες ομορφιά απ’ τους βυθούς της γνώσης!
Και πάλι εσύ, μέθυσες τους ουρανούς, ν’ αποκαλύψουν
ποιο μυστικό στο αίμα σου γράφει την Ιστορία!
Ποια μυρωμένη Δάφνη στο μέτωπό σου,
έπλεξε τη δόξα που φοράς;
Μυριόφωτη Αστέρα, στη μνήμη μου!
Ελπίδα μου ασύνορη! Χώμα μου νοτισμένο από όνειρα ιερά!
Χώρα μου… Παλλάδα γεννημένη από τα θέμελα του Νου!
Στην ιαχή του αγέρα το αίμα μου, έβαψε το λάβαρο της θυσίας!
Η ματιά σου, περήφανη, ανεκτίμητη…
Ένα κειμήλιο, από στάχυ κι ελιά!
Μια ματιά γεννημένη ελεύθερη,
με ποταμούς αμέρωτους στα ρεύματα της ψυχής σου!
Γεννημένη Ελεύθερη…
να ξεδιψάς μόνο με την καθάρια βροχή των πόθων
που ποτίζουν τη γη σου! Ελεύθερη!…
Ο βασιλικός των αιώνων ραντίζει τη μνήμη μου
σαν μοσχοβολούν τα πέρατα στο άρωμά σου!
Κι εσύ, ολόρθη εμπρός μου, σε κάθε αρχή… κάθε τέλος!
Αθάνατη! Πώς σου ταιριάζει ετούτη η αχαράκωτη τόλμη!
Πνοή μου αστέρευτη, κυματούσα…
Γαλανή ερωμένη του κόσμου!
Ούτε νεκρή δεν φυλακίζεσαι ψυχή μου!
Εκεί, στην ιαχή του αγέρα, θα σ’ ανασαίνω,
με Ελευθερία ή Θάνατο και κόκκινο αίμα! Ναι!
Με την ίδια ψυχή… το ίδιο χαμόγελο… Θα σ’ αγαπώ!
Ένας ναός είσαι που σε προσκυνά
όποιος κατάματα σ’ αντικρίσει!
Θέριεψαν οι ήρωες στο αίμα σου!
Και με τον ήλιο στεφάνωσαν την αχλή του ίσκιου μου!
Φως έσπειρες! Φως γέννησες! Και Φως, γεννήθηκες πάλι!
Ο λόγος που αγγίζει το βάθος του χρόνου
θα ανατέλλει, πάντα, το θαύμα σου!
Σε θωρώ!
Ο Ήλιος ετούτος, σα στέμμα, ταίριαξε στο μέτωπό σου!
Εσύ, η ικανή να γεννάς την άρρητη γνώση!
Αδάμαστη, να φωτίζεις! Εσύ!
