Αν σ’εκείνα τα δίσεκτα χρόνια της δικτατορίας κάποιος μας έλεγε ότι και μετά την πτώση της, το μέλλον αυτού του τόπου δεν θα ήταν καλύτερο, ασφαλώς θα γελούσαμε ή θα τον…δέρναμε..Eκτός κι αν είμαστε γέροι και σοφοί και ξέραμε πολύ καλά ότι, αιώνες τώρα, τα ίδια γίνονται… Παντού…
Αν μας έλεγε π.χ., ότι όχι μόνο δεν θα τιμωρηθεί αλλά μάλλον θα δικαιωθεί αυτός ο υψηλόβαθμος αστυνόμος, αυτός που “κατηχούσε” μερικούς ιδεολόγους κρατούμενους, με κείνο το κυνικό γελάκι του, πίσω από το γεμάτο φακέλους γραφείο του ή στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Που ενώ οι άλλοι σε έδερναν, αυτός σου “ψιθύριζε”:
” Τσάμπα πολεμάτε την επανάσταση ρε παιδιά..Νομίζετε ότι και αν τη ρίξετε δηλαδή, θα αλλάξει τίποτε; Είμαι σ’αυτή τη θέση 30 χρόνια… Κανένας δε με κούνησε, βρε σεις, κι ούτε θα με κουνήσει ποτέ.. Γιατί εμένα έχει ανάγκη οποιαδήποτε εξουσία κι όχι εσάς..”
Σχεδόν τα ίδια έλεγε κι ο συνταγματάρχης Κρούτα, ένας “ρεαλιστής” ήρωας στο έργο του Μίλαν Κούντερα “Οι κλειδοκράτορες”, που παίζαμε τότε στο θέατρο ΑΛΦΑ, μέχρι που το σταμάτησαν κι αυτό:
” Διότι αγαπητέ μου η εξουσία δεν χρειάζεται πολυλογάδες. Η οποιαδήποτε εξουσία χρειάζεται στρατιώτες πιστούς που εκτελούν επακριβώς τις εντολές της. Οπως και στο στρατό. Η μόνη διαφορά είναι στα όπλα. Αντί για τανκς και πολυβόλα, θα έχουμε Τράπεζες, χρηματιστήρια, τηλεοράσεις και ξενυχτάδικα. Κι αντί να σας λέμε στρατιώτες, λοχαγούς και ταγματάρχες, θα σας βαφτίζουμε λογιστές, διαχειριστές και συμβούλους. Αυτό θα είναι και το τίμημα της Δημοκρατίας..”
Ετσι κι έγινε..Σε όλο τον κόσμο κι όχι μόνο στον τόπο μας βέβαια… Κι αν αξιοποιήθηκαν, σε κάποιες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης, μερικοί “τολμητίες” που έδρασαν πραγματικά, την εποχή της δικτατορίας, αυτό έγινε μόνο και μόνο γιατί…συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις, όπως έλεγε το ηρωικό τότε και ξεφτισμένο τώρα..άσμα..
Πέρασαν τόσα χρόνια από τις 24 Ιουλίου του 1974 κι όμως τίποτε, σχεδόν, δεν βρήκε τις σωστές του διαστάσεις. Τα λιγοστά αφιερώματα γι’αυτή τη θλιβερή επέτειο, είναι πρόχειρα, ανεύθυνα, επιδερμικά. Και όσο πάνε φθίνουν φιλολογώντας..Με καλεσμένους λίγους εναπομείναντες πραγματικούς μάρτυρες και πολλούς νεόκοπους αστέρες ..
Κι όμως κάποτε πρέπει να πληροφορηθούν και οι επόμενες γενιές ότι την αντίσταση κατά της δικτατορίας δεν την έκαναν μόνον κάποιοι επώνυμοι..Ούτε μόνον αυτοί που ήταν και παραμένουν εκλεκτοί μερικών κύκλων που κρατούσαν, κρατούν και θα κρατούν τα κλειδιά της εξουσίας.
Κι ακόμη να πληροφορηθούν αυτά που συμβαίνουν γύρω μας,τα τελευταία χρόνια και οι ίδιοι “λογιστές” τα παραποιούν ή τα ωραιοποιούν..Η, το χειρότερο, μας κάνουν να αποφεύγουμε να τα σκεπτόμαστε. Εχοντας μάλιστα, αυτοί οι παντοδύναμοι κύκλοι, τα πάντα στα χέρια τους, διαθέτουν τέτοια “αόρατη” προπαγάνδα που μπορούν να κατευθύνουν όχι μόνο τις ιδέες μας αλλά και τις αντιδράσεις μας..
Κι όπως λέει ο Νόαμ Τσόμσκι: “Η προπαγάνδα, είναι για τη δημοκρατία ό,τι είναι το ρόπαλο σ’ένα ολοκληρωτικό κράτος” !!! Σχεδόν τα ίδια είπε πρώτος ο Πλάτων πριν από 2.500 χρόνια!!!
Ανοίγουμε την τηλεόραση κι αν δούμε κάποια εκπομπή που μπορεί να μας θυμίσει το μαύρο Απρίλη, πατάμε αμέσως το κουμπί και κολυμπάμε σ’άλλα κανάλια… Στα κουτσομπολιά και τα μπαράκια της Μυκόνου όπου παραθερίζουν, αχταρμάς, επιδειξίες, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί μαιντανοί, χορτασμένοι καλλιτέχνες και πεινασμένοι “διανοούμενοι”. Διαβάζουμε βιβλία και περιοδικά μπαίνοντας στα άδυτα της ζωής κάποιων διάσημοτήτων..Πάμε σινεμά και θέατρα με φτηνά θέματα..Και έπειτα τρώμε σαν κότες το καλαμποκάλευρο που μας ταίζουν, οι σοβαροφανέστατοι, αιώνιοι έμποροι της δόξας, κακαρίζουμε, χωνεύουμε και κοιμόμαστε πανευτυχείς.
Προσπάθησε να μιλήσεις σε κάποιον, γι’ αυτή την κοινωνία της παρακμής που μας πνίγει κάθε μέρα..Για την παγκοσμιοποίηση, τη μαφία, τα ναρκωτικά, τους εξοπλισμούς και την σφυξία της καθημερινότητας..Και, πρόπάντων, για το ποιοί παράφρονες κυβερνούν τον κόσμο…Θα σε κοιτάξει σαν νάσαι από άλλο πλανήτη, θα μουρμουρήσει μέσα του: “δε μας παρατάς ρε φίλε..”
Εμείς όμως δεν “τα παρατάμε..”. Κι όπως γράφει ένας σημαντικός κριτικός: “Το θέατρο ΑΛΦΑ συνεχίζει να υπερασπίζεται με σεβασμό τις ανθρώπινες αξίες. Ακόμη και στους δύσκολους και δίσεκτους χρόνους. Χωρίς να έχει επιχορηγηθεί ποτέ..”
Αυτό λοιπόν είναι το τίμημα της Δημοκρατίας; Γιαυτό λοιπόν βασανίστηκε τόσος κόσμος σ’αυτά τα εφτά μαύρα χρόνια της 21ης Απρίλη 1967; Για να γκρεμίσει τη βαρβαρότητα της δικτατορίας και να χτίσει την παρακμή της δημοκρατίας; Ένα ερωτηματικό που θα μείνει αναπάντητο για πολλά χρόνια ακόμη. Στη μαύρη εποχή, μάλιστα, του οικονομικού χάους που ζούμε τώρα, δεν νομίζω ότι θα υπάρξει κάποια απάντηση ποτέ..
Μια απάντηση, όμως, μέσα από τα κρατητήρια, έχει δώσει ο Αλέκος Παναγούλης:
” Η μπογιά= Ζωντάνεψα τους τοίχους.. φωνή τους έδωσα..πιο φιλική να γίνουν συντροφιά../ Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσανε να μάθουνε πού βρήκα τη μπογιά../ Οι τοίχοι του κελιού, το μυστικό το κράτησαν..κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού../ Όμως μπογιά δεν βρήκανε.Γιατί στιγμή δεν σκέφτηκαν στις φλέβες μου να ψάξουν./
