Ανοίγω την πόρτα του μυαλού
το πατρικό μου έρχεται στο νου.
Απ’ τη κουζίνα ξεπροβάλλουν ευωδιές
Αχ! Μάνα απ’ τα χέρια σου κι ας είναι ότι θες!
Προβλήματα που κάποτε μου εμοιάζαν βουνό, η μάνα τα εξαφάνιζε μέσα σε ένα λεπτό!
Τα χρήματα ήταν πενιχρά με μάρκες
να με ντύσει… μα μια καρδιά που
κουβαλά με δίδαξε με αξίες
και ιδανικά που απόκτησα,όσαν Ιερογνωσίες.
Τα βράδια με οδηγούσε στο
παλάτι του Μορφέα χιλιάδες παραμύθια μου έκαναν παρέα, κρεμόταν όλη η ζωή απο
τα δυό της χείλη.
Τον πυρετό τιθάσευε το χάδι της ξαλάφρωνε, την κούραση της
μέριαζε και τον δεσμό μας ένωνε.
Μελίρρυτο χαμόγελο η μάνα μου φορούσε τα “θέλω” της θυσίαζε
μπορούσε,η πονούσε.
Για αυτό……
λοιπόν σε ευχαριστώ που είμαι
η πνοή σου, θεέ μου βοήθα με
Εσύ …να μείνει στην ψυχή μου!
Ποτέ της να μην νιώσει αν θες
τον πόνο και το δάκρυ και να
χαθούνε
οι σκιές μικρή οφθαλμαπάτη!!
photo sabinevanerp / https://pixabay.com