Ανάσα πελάγους
φύσηξε στα στήθια σου
Πνοή ουρανοβόλα
κυμάτιζε σα λάβαρο,
σε μιας σπίθας Λευτεριά
Και κείνο το βλέμμα σου,
έστεκε Άγρυπνος Φρουρός
στα δίκια του κόσμου ετούτου.
Με ένα σκαρί άτρωτο σαλπάρισες
Καπετάνιος της Ζωής
το χρέος σου να κάμεις.
Μ’ ακούς;
Πόλεμος είναι η Ζωή μας,
και οι ψυχές μας αέναα
θα καρτερούν το ΦΩΣ.
Χτύποι βροντεροί ηχούσαν
σα τύμπανα πολέμου
στα σύνορα της γης,
σε κάθε ικρίωμα, που στηνόταν…
σε κάθε αγχόνη…
Ματωμένοι χιτώνες ανέμιζαν μεσίστια..
σε μια βουνοκορφή απροσπέλαστη.
Μα που είναι τάχα τ’ ακρωτήρι της λήθης;
να σβήσει ο σπαραγμός;
Άκου τα σπάργανα της γης
τα χέρια τους απλώνουν
να σπάσουν τις αλυσίδες
απ’ της γης τους πολεμοχαρείς δεσμώτες.
Αδούλωτη η ψυχή τους σεργιανούσε
σ’ ατέρμονους λειμώνες
κι η λάβα ξεπηδούσε μ’ ορμή
στον πορφυρένιο ήλιο.
Μ’ ακούς;
Είσαι κεραυνός και αστραπή μαζί.
Φτερά ατσάλινα σήκωσες στους ώμους σου
ν’ αποτινάξεις τον ζυγό σου.
Μ’ ακούς ;
«Κείνη η φλόγα Άνθρωπε που ‘χεις μέσα σου θα ναι πάντα ψηλότερη απ’ το μπόι σου, μη λυγίσεις Ποτέ απ’ τα πύρινα βέλη. Μ’ ασπίδα σου το ΦΩΣ θα υποτάξεις το σκοτάδι, να σώσεις και την ύστατη Ελπίδα σε τούτο τον μάταιο κόσμο. »
“Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης!”- Ν. Καζαντζάκης
photo wal_172619, https://pixabay.com
