Ένα άρθρο χωρίς φωνές, αλλά με ερωτήματα. Γιατί ο κόσμος φαίνεται να οδηγείται σε εσωτερικές εκρήξεις παντού;
Κάτι βουίζει στον κόσμο μας. Όχι σειρήνες. Είναι πιο σιωπηλό και πιο επικίνδυνο: η διάσπαση εκ των έσω.
Δεν είναι ένας πόλεμος κρατών. Είναι ένας παγκόσμιος εμφύλιος σε αργή καύση. Και το ερώτημα που πλανιέται, όλο και πιο έντονα, είναι:
Ποιος τον προκαλεί και γιατί κανείς δεν αντιδρά;
Από το Λος Άντζελες στα επεισόδια με τον George Floyd…
Θυμόμαστε τα επεισόδια του 2020. Οργή, φωτιές, μίσος, διαδηλώσεις. Αλλά και πληρωμένες συγκρούσεις – όχι φήμες, μαρτυρίες ανθρώπων ότι τότε, “δίνανε 50 δολάρια την ώρα για να σπάνε βιτρίνες και να βάζουν φωτιές στις πολιτείες”.
Άνθρωποι πούλησαν τα σπίτια τους, τις επιχειρήσεις τους, για να σώσουν τις οικογένειές τους από έναν πόλεμο που δεν είχε εχθρό με στολή. Είχε μάσκες, παρότρυνση και κάμερες.
Και σήμερα;
Οι φήμες λένε πως οι ίδιες “δυνάμεις” δίνουν 200 δολάρια την ημέρα. Για ποιο σκοπό;
Τι ακριβώς “στήνεται” και ποιοι το επιδοτούν;
Κι αν αφήσουμε την Αμερική… ας δούμε την Ελλάδα
Η Ελλάδα φιλοξενεί σήμερα περίπου 9 εκατομμύρια μετανάστες.
Ένα μεγάλο ποσοστό, σύμφωνα με ανεπίσημες εκτιμήσεις, είναι μουσουλμάνοι άνδρες σε παραγωγική ηλικία – δηλαδή στρατεύσιμοι.
Η χώρα μας στηρίζει διπλωματικά το Ισραήλ στον πόλεμο στη Γάζα. Ήδη, έχουν αρχίσει να εκφράζονται έντονα οι αντιδράσεις από πακιστανικές και άλλες μουσουλμανικές κοινότητες.
Τι θα γίνει αν ξεσπάσει μια θρησκευτική ή εθνοτική ένταση μέσα στο έδαφος της Ελλάδας;
Και το πιο ανησυχητικό: πολλές από αυτές τις ομάδες δεν δρουν τυχαία ή αυτόνομα. Πίσω τους, υπάρχουν οργανωμένες ΜΚΟ, οργανισμοί που δήθεν προστατεύουν τα “δικαιώματα”, αλλά στην πράξη ελέγχουν, κατευθύνουν, οργανώνουν.
Πολλές από αυτές, χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό ή έχουν ιδεολογική κάλυψη από αριστερούς μηχανισμούς που δρουν και στη χώρα μας.
Ποιος ο στόχος; Η αποσταθεροποίηση.
Το κέρδος; Το γνωρίζουν μόνο εκείνοι.
Και τότε, ρωτάω…
Όταν αρχίσει η σύγκρουση ανάμεσα σε κοινότητες, τι θα απογίνουν οι Έλληνες που απέμειναν;
Θα γίνει εμφύλιος μέσα στην πατρίδα μας ανάμεσα σε πληθυσμούς που ούτε γνωρίζονται, ούτε συνδέονται με την ελληνική ταυτότητα;
Και όταν συμβεί αυτό, ο Έλληνας που ζει ήσυχα, με ιστορική μνήμη, πού θα σταθεί;
Ποιος τον προστατεύει, ποιος τον υπερασπίζεται;
Δεν καταγγέλλω. Αναρωτιέμαι.
Δεν είμαι εναντίον κανενός λαού. Δεν ζητώ να γίνουν διαχωρισμοί, δεν λέω “έξω οι ξένοι”. Όχι.
Λέω απλώς: φοβάμαι. Και δεν βλέπω να μιλάει κανείς.
Μια σιωπή πριν την έκρηξη. Αυτό νιώθω. Κι ας κάνω λάθος — είθε.
Αλλά αν δεν κάνω…;
Μήπως είναι ώρα να ρωτήσουμε πριν ουρλιάξουμε;
Μήπως είναι ώρα να ψάξουμε ποιος ωφελείται από τη διάσπαση, και όχι να παγιδευτούμε στο παιχνίδι του;
photo EyeEm, Image license by freepik.com
