Η Χίος καίγεται.
Καίγεται ένα νησί με υπέδαφος ευλογημένο.
Με μαστιχοχώρια, αρχοντικά χωριά, με άρωμα από μαστίχα και ιστορία.
Καίγεται ένα νησί που εδώ και χρόνια κάποιοι “φρόντισαν” να λεηλατήσουν.
Ήρθαν οι Κινέζοι, πήραν χώμα, πήραν μαστίχα, πήραν γνώση.
Πήγαν πίσω στην πατρίδα τους για να δημιουργήσουν τη δική τους παραγωγή.
Απέτυχαν.
Γιατί μόνο το χώμα της Χίου, αυτό το μοναδικό, αυτό το ιερό,
γεννά τη μαστίχα.
Δεν αντιγράφεται. Δεν εξάγεται. Δεν αντικαθίσταται.
Κι όταν δεν έφτανε αυτό,
ήρθαν οι εξορύξεις.
Αντιμόνιο, λέει.
Βαριά μέταλλα, σκάψιμο στα σπλάχνα του νησιού.
Οι κάτοικοι φώναξαν. Έκλεισαν δρόμους. Μπλόκαραν τις γεωτρήσεις. Ζήτησαν βοήθεια.
Για το χώμα, για το νερό, για το αύριο των παιδιών τους.
Και τώρα;
Φωτιά. Πύρινη λαίλαπα. Εκατοντάδες εστίες.
Κανείς δεν ξέρει πόσες ήταν τυχαίες, πόσες όχι.
Και δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε:
Όταν δεν βγαίνει το σχέδιο τους με «νόμιμους» τρόπους,
το σχέδιο γίνεται στάχτη;
Όταν ένας τόπος αντιστέκεται,
του αλλάζουν το τοπίο με φωτιά;
Δεν είναι η πρώτη φορά.
Η Ελλάδα καίγεται επί χρόνια.
Για ανεμογεννήτριες. Για resort. Για fast-track επενδύσεις.
Γιατί να γλιτώσει η Χίος;
Δεν γράφουμε για να κατηγορήσουμε.
Γράφουμε γιατί πονάμε. Γιατί φοβόμαστε. Γιατί δεν αντέχουμε άλλη σιωπή.
Η Χίος καίγεται.
Αν καεί, δεν θα φταίει μόνο ο άνεμος.
Θα φταίνε οι συμφωνίες, οι σιωπές, οι «εξυπηρετήσεις», τα συμφέροντα.
Κι εμείς; Θα μείνουμε να βλέπουμε τις στάχτες;
Ακουστε μαρτυρία :
photo zelenevskayadarya, Image license by freepik.com
