Κάθε Σεπτέμβρη, τα σχολεία ανοίγουν τις πόρτες τους γεμάτα φωνές, χαμόγελα και όνειρα. Για κάθε παιδί, η σχολική χρονιά είναι ένα νέο ξεκίνημα. Όμως, δεν είναι όλα τα παιδιά τα ίδια. Υπάρχουν παιδιά που μπαίνουν στην τάξη με αμαξίδιο, με ειδικές ανάγκες, με έναν τρόπο ζωής που διαφέρει από το «συνηθισμένο». Εκείνα τα παιδιά έχουν την ίδια ψυχή, το ίδιο χαμόγελο, την ίδια δίψα για μάθηση και αγάπη. Κι όμως, συχνά βρίσκονται αντιμέτωπα με την πιο σκληρή πραγματικότητα: το βλέμμα, την κοροϊδία, την απόρριψη.
Ο κόσμος μας δεν γίνεται καλύτερος όταν πληγώνουμε τον διπλανό μας. Δεν γίνεται πιο όμορφος όταν κάνουμε «μπουλινγκ» σε κάποιον που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ο κόσμος μας μεγαλώνει μόνο όταν δείχνουμε σεβασμό, όταν ανοίγουμε την αγκαλιά μας, όταν μοιραζόμαστε. Όλα τα παιδιά είναι του ίδιου Θεού. Δεν υπάρχουν «διαφορετικά» παιδιά. Υπάρχουν μόνο παιδιά που χρειάζονται λίγο παραπάνω κατανόηση, λίγο παραπάνω στήριξη, λίγο παραπάνω αγάπη.
Κανένα σχολείο δεν θα σου διδάξει ποτέ ότι το πιο σημαντικό μάθημα στη ζωή είναι η ευγένεια. Κανένα βιβλίο δεν θα σου πει πως η λέξη «συγγνώμη» και το «ευχαριστώ» έχουν περισσότερη αξία από κάθε άριστα. Και κανένας δάσκαλος δεν θα σου δώσει βαθμό στο πώς μοιράστηκες το φαγητό σου με τον συμμαθητή που δεν είχε. Αυτά είναι τα μαθήματα της καρδιάς, αυτά που μας κάνουν πραγματικούς ανθρώπους.
Και ας μην ξεχνάμε: τα λόγια πονούν πιο πολύ κι από χτύπημα. Μια κουβέντα μπορεί να στιγματίσει ένα παιδί για πάντα, να χαράξει πληγές που δεν φαίνονται. Εμείς, οι μεγάλοι, έχουμε ευθύνη να μάθουμε στα παιδιά μας να μιλούν με καλοσύνη, να σέβονται τον συμμαθητή τους, να αγκαλιάζουν τη διαφορετικότητα.
Γιατί ο κόσμος δεν θα αλλάξει με μεγάλα λόγια και νόμους. Ο κόσμος θα αλλάξει από εκείνα τα μικρά χεράκια που θα κρατήσουν το χέρι ενός παιδιού στο αμαξίδιο και θα του πουν: «Έλα, πάμε μαζί».
photo by WOKANDAPIX, https://pixabay.com
