Είναι ο τίτλος του νέου μου βιβλίου, που παρουσιάστηκε προχθές στον Ιανό, στα πλαίσια εκδήλωσης, με πολλούς συμβολισμούς και δειλά ανανεωμένες ελπίδες εθνικής επιβίωσης.
Πρόκειται για πόνημα που μέσα από τις σελίδες και τις δραστηριότητες του διαχέει την αγωνία μιας πατρίδας που χάνεται, και που πασκίζω με νύχια και δόντια, αλλά βέβαια και με τόνους ρομαντισμού, να διασώσω.
Όλα άρχισαν όταν μέσα στους αποκλεισμούς του Covid 19, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το Facebook, αλλά και με πληροφορίες, σχετικά με τον τρόπο οργάνωσης του επίσημου εορτασμού των 200 ετών, από την Επιτροπή Ελλάδα 21.
Επόμενο ήταν να με πλημμυρίσουν σοβαρές δυσκολίες αποδοχής, συχνά στα όρια της οργής, εξαιτίας των προβληματικών επιλογών εορτασμού της επετείου μας από την επίσημη Επιτροπή, την Ελλάδα 21.
Συγκεκριμένα, η επίσημη Επιτροπή εορτασμού της επετείου, προσκάλεσε στους κόλπους της, πολυάριθμα είδη αυγών του φιδιού. Και αυτά άνοιξαν διάπλατες πόρτες:
*στην παραχάραξη της ιστορίας μας
*στην άρνηση της συνέχειάς μας από τους αρχαίους προγόνους μας
*στην αμφισβήτηση του εθνικού χαρακτήρα της Επανάστασης
*στο επιχείρημα ότι οι σκλαβωμένοι Έλληνες περνούσαν καλά με τον Σουλτάνο
*στον χαρακτηρισμό του Καποδίστρια, ως δικτάτορα
*στη διοργάνωση συνεδρίου στα Ιωάννινα (άκουσον- άκουσον), για να τιμηθεί η μνήμη του σφαγέα Αλή Πασά,
και σε πλήθος άλλων αντεθνικών εορταστικών επιδορπίων.
Αυτή η παρωδία του εορτασμού των 200 ετών από το 1821, υποβάθμιζε σαφώς το ένδοξο παρελθόν μας. Γι’αυτό και έσπευσα να αναδείξω μια δεύτερη Επιτροπή Εορτασμού των 200 ετών, παράλληλη προς την Επίσημη, την Τιμη στο ’21.
Αυτή η παράλληλη Επιτροπή συγκέντρωσε σε ελάχιστο χρόνο, και θα πρόσθετα χωρίς να το συνειδητοποιήσω πλήρως, 72000 συνεργάτες, απογοητευμένους ή και εξοργισμένους από τις επιλογές της επίσημης Επιτροπής εορτασμού των 200 ετών.
Αυτούς τους πατριώτες, που αυθόρμητα πύκνωσαν την ανεπίσημη Επιτροπή εορτασμού των 200 ετών, όσο και αν φαντάζει απίστευτο, έσπευσε το Face Book να τους εξαφανίσει στη συνέχεια. Πως; Με απλό και άκρως δραστικό τρόπο. Έριξε, δηλαδή, στα σκοτάδια μιας νύχτας, το λογαριασμό μας στα Τάρταρα, απαξιώντας να μας δώσει την όποια σχετική εξήγηση. Ακόμη και ο δικηγόρος μου, σήκωσε τα χέρια, μη μπορώντας να βρει άκρη.
Προφανές είναι, ότι σε κάποιους, δεν άρεσε αυτή μας η πρωτοβουλία. Σε ποιους; Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να υποθέσει το γιατί και από ποιους δεν ήταν της αποδοχής τους αυτή η δική μας παράλληλη Επιτροπή.
Προχωρήσαμε, ωστόσο, στο σχηματισμό νέου Λογαριασμού, ως Τιμή στο 1821, αλλά δυστυχώς χάσαμε, ανάμεσα στους δύο, πολύτιμες πηγές.
Ήταν, ακριβώς, αυτή η διάχυτη απειλή, στον επίσημο εορτασμό των 200 ετών, που ενισχύθηκε και από την εξαφάνιση του Λογαριασμού μας, ότι δηλαδή αλλοιώνεται και σβήνεται το παρελθόν μας, που με τρομοκράτησε και με ώθησε, χωρίς να το πολυσκεφτώ, στην ανάληψη πρωτοβουλιών για όλα όσα περιλαμβάνονται στο τελευταίο αυτό βιβλίο μου.
Και τούτο, διότι είναι πιστεύω περιττό να εξηγήσω , το γιατί η συρρίκνωση του τι σημαίνει Ελλάδα, χωρίς τις χιλιετηρίδες πίσω της, είναι αποψιλωτική και καταστροφική για την ύπαρξή μας.
Να προσθέσω, ακόμη, ότι ο τρόπος, με τον οποίον αποφασίστηκε ο επίσημος εορτασμός του 1821, αντικατόπτριζε προφανώς μια γενικότερη νοοτροπία, που είχε κατακλύσει τη συνείδηση ορισμένων συμπατριωτών μας.
Ολίγων θέλω να ελπίζω, που όμως είχαν εξασφαλίσει διόδους, μέσα από τις οποίες να ακούγεται η φωνή τους. Αυτοί, λοιπόν, είχαν το ελεύθερο να χαρακτηρίζουν ανεγκέφαλους, αμόρφωτους, καθυστερημένους, ψεκασμένους, φασίστες και άλλα τέτοια ανάλογης έμπνευσης, όσους τολμούσαν να εκφράσουν πίστη στις παραδόσεις, στον πατριωτισμό και στις βασικές αξίες ζωής.
Ήταν ο λόγος που με έκανε να προχωρήσω στη δημοσίευση των πολυάριθμων και πολυσχιδών συλλογικών προσπαθειών μας, στην Τιμή στο ’21, όπως αυτές περιλαμβάνονται στο νέο μου βιβλίο. Μέσα από τις σελίδες του αποθανατίζονται οι προσπάθειες πλήθους αξιόλογων Ελλήνων, με πολύπλευρες γνώσεις και πολύ πατριωτισμό, και είναι αυτοί, που υλοποίησαν τον παράλληλο εορτασμό των 200 ετών, με ελάχιστα μέσα, αλλά γεμάτο από αιώνια Ελλάδα.
Η απόφαση για τη δημοσίευση του βιβλίου μου ενισχύθηκε και από τη σκέψη, ότι στα 300 χρόνια από το 1821, αν γιορταστεί η επέτειος, ή και αν φευ όχι, θα πρέπει όμως να υπάρχουν αποδείξεις, μέσα από τις σελίδες του, για το πως και πότε επιχειρήθηκε η ρήξη με το ένδοξο παρελθόν μας.
Στο μεταξύ, ωστόσο, και αναπάντεχα, η υφήλιος μαζί και η Ελλάδα πέρασαν στον ανεμοστρόβιλο της φράσης του Ηράκλειτου, ότι «όλα είναι ρευστά και τίποτα δεν μένει το ίδιο-τα πάντα ρει».
Έτσι, έμελλε στο νέο αυτό βιβλίο μου να δει το φως της δημοσιότητας, κάτω από ένα εντελώς διαφορετικό παγκόσμιο, όσο και ελληνικό τοπίο, σε σχέση με αυτό μέσα στο οποίο περιγράφονται οι δραστηριότητές του.
Ο νέος πλανητάρχης Ντόναλντ Τραμπ, εντελώς αδιάφορο το πόσο είναι αξιόλογος ή όχι, αποτελεσματικός σε όσα υπόσχεται και προτίθεται να κάνει ή όχι, συμπαθητικός ή όχι, το σίγουρο είναι ότι επέβαλε, με την κατάργηση της ακραίας μορφής παγκοσμιοποίησης, και με την επιβολή προστατευτισμού, μια νέα διεθνή τάξη. Η οποία έχει εντελώς διαφορετικές προδιαγραφές αυτής που αφήσαμε πίσω. Αυτής, που οδηγούσε την Ελλάδα στην εξαφάνιση.
Να προσθέσω, ακόμη, ότι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της νέας διεθνούς τάξης ήρθαν για να μείνουν για πολλές δεκαετίες, ανεξαρτήτως του κατά πόσον θα επιτύχουν τα μερικότερα σχέδια του Ντόναλντ Τραμπ. Δεδομένου ότι ο προστατευτισμός και η παγκοσμιοποίηση εναλλάσσονται περίπου κάθε 50 χρόνια.
Είναι, πιστεύω, περιττό να υπενθυμίσω, ότι το περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτούργησε ο τελευταίος εορτασμός της επετείου του 1821, ήταν ολοκληρωτικά βουτηγμένος σε ταχύρρυθμα εξελισσόμενη παρακμή και σε θέση να ερμηνεύσει τα πάντα, όπως, ανάμεσα και σε πολλά άλλα:
*Το πως και το γιατί η πρώτη τη τάξει χώρα της υφηλίου, η Αμερική, είχε μόνο δύο υποψηφίους, για την προεδρία, και οι δύο αυτοί υποψήφιοι ήταν αυτοί που γνωρίσαμε.
*Το πως και το γιατί η ΕΕ δέχτηκε να υπογράψει την, προς το παρόν, περιθωριοποίηση της, που αργότερα ίσως φέρει και την εξαφάνισή της από προσώπου Γης, επιλέγοντας τόσο αδικαιολόγητα κακές και επικίνδυνες πολιτικές. Αλλά και ταυτόχρονα απαράδεκτα μονομερείς (αναφέρομαι στο ότι λησμόνησε ακόμη και την κραυγαλέα περίπτωση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο) στον πόλεμο της Ουκρανίας.
*Το πως και το γιατί η ΕΕ δεν κατάλαβε ή ίσως απέφυγε να εντρυφήσει στο γεγονός ότι οι επιλογές της στο μεταναστευτικό πρόβλημα την οδηγούσαν με απόλυτη σιγουριά στην εξαφάνιση.
*Με ποιους τρόπους, με τι λογικές, με τι γνώσεις, με τι αίσθηση ευθυνών οι τότε αρμόδιοι δέχθηκαν να υπογράψουν τα Μνημόνια για την Ελλάδα, που ορισμένα εδάφιά τους εγκληματικού περιεχομένου (όπως, ανάμεσα και σε άλλα, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και ο μη συμψηφισμός των τεραστίου ύψους γερμανικών χρεών), αφάνισαν τον ελληνικό λαό για δεκαετίες και δεκαετίες, χωρίς και να είναι διόλου σίγουρο ότι τελικά θα διασωθεί, αν αυτά δεν μεταβληθούν.
*Με ποιες παραδοσιακές, ανθρώπινες ή και επιστημονικές βάσεις έγινε αποδεκτή, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Δύσης, η δήθεν ύπαρξη πολυάριθμων φύλων, προσθέτοντάς τα στα δύο που υπήρχαν ανέκαθεν.
Αυτά τα έντονα και άκρως επικίνδυνα παρακμιακά φαινόμενα, αλλά και πλήθος άλλων αγωνίζεται, ήδη, να εξαλείψει ο Τραμπ, από τη Δύση, όσο γίνεται γρηγορότερα και για όσο χρόνο το κατορθώσει. Θα μπορούσε, ίσως, να είναι ένας άλλος Τραμπ, ας πούμε ανώτερης στόφας, όπως το επιθυμούν ορισμένοι, αν η Δύση δεν είχε φτάσει στο κατώτατο δυνατό σκαλοπάτι της παρακμής της.
Οπωσδήποτε, είτε μας αρέσει είτε όχι ο Τραμπ, αυτή τη στιγμή, πασχίζει να σώσει τη Δύση (φυσικά, με πρώτη την Αμερική). Επανέρχεται, έτσι το κράτος-έθνος, τα εθνικά σύνορα, η αγάπη και η υπερηφάνεια για την πατρίδα. Επανέρχεται ο προστατευτισμός, εκεί που πιστεύεται ότι θα βοηθήσει την εθνική οικονομία, καθώς και ο έλεγχος της λαθρομετανάστευσης.
Έτσι, το βιβλίο μου, αφού βίωσε την παρακμή, στις χειρότερες δυνατές της εκφάνσεις, εισέρχεται ήδη στον προβολέα μιας ισχυρής ελπίδας, για το μέλλον της πατρίδας μας. Τα περιθώρια υπάρχουν και είναι σημαντικά, αν σπεύσουμε να τα αξιοποιήσουμε σωστά. Με καθεστώς προστατευτισμού αναπτύχθηκαν στο παρελθόν όλες, σχεδόν, οι νυν προηγμένες οικονομίες. Και τον προστατευτισμό ασπάζονται για να μεγαλουργήσουν ή και για να επιβιώσουν απλώς, ΗΠΑ και ΕΕ. Όσο για την Ελλάδα, φαίνεται δυστυχώς να εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση ύπνωσης και να εκστασιάζεται με την εξαγγελία φανταστικών επιτυχιών στην οικονομία της, ενώ το σύνολο των βάσεών της καταρρέει.
Η αναστροφή της απελπιστικής μας κατάστασης, σε όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα, χρειάζεται έμπνευση, πολλή δουλειά, αγώνα σε πολλά επίπεδα και αυταπάρνηση.
Ας ελπίσουμε ότι, όταν η Ελλάδα, θα γιορτάσει τα 300 χρόνια από την Επανάσταση του 21, θα έχει διασχίσει μια περίοδο 100 ετών, μέσα στην οποία θα έχει υλοποιηθεί με πολλαπλούς τρόπους το « Ελλάδα μεγάλη ξανά». Και οι σελίδες του νέου μου βιβλίου θα αποτελούν απόδειξη του πως σώθηκε από την εξαφάνιση, αλλά και το πως κατάφερε να βαδίζει και πάλι προς τη δόξα η πατρίδα μας.
