Πως και πως περίμενε εκείνη την ημέρα. Ήταν η δική της ημέρα. Μία ημέρα αποκλειστικά αφιερωμένη στην ίδια αφού ήταν η ημέρα των γενεθλίων της και βέβαια η ημέρα που έκλεινε τα δεκαοχτώ της χρόνια. Επιτέλους ενηλικιωνόταν.
Ένα χαμόγελο στάθηκε στα κατακόκκινα από το κραγιόν χείλη της καθώς αναλογίστηκε τα λόγια των γυναικών της οικογένειας. Γιαγιάδες και θείες με μια φωνή έλεγαν. <<Μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Ζήσε την παιδική σου ηλικία η οποία δεν ανταλλάσσεται με καμία άλλη.>>;.
Σήμερα όμως μεγάλωσε και επίσημα. Τις φανταζόταν ότι όλες ήταν μπροστά της και τους έκλεινε το μάτι. Αρκετά όμως με τα ονειροπατήματα στο παρελθόν και στη φαντασία. Δεν είχε χρόνο για χάσιμο Έπρεπε να κάνει τόσες δουλειές που ένιωθε ότι ο χρόνος δεν έφτανε. Έτρεχε να τον προφτάσει μήπως και τα καταφέρει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Οι γονείς της ήθελαν να δώσουν μία ξεχωριστή νότα στην ημέρα που ενηλικιωνόταν η κόρη τους και για το λόγο αυτό της επέτρεψαν να διοργανώσει την τόσο ιδιαίτερη ημέρα για εκείνη, όπως η ίδια επιθυμούσε. Της άφησαν το ελεύθερο να καλέσει όσα άτομα επιθυμούσε αφού τα χρήματα που διέθεταν ήταν τόσο πολλά ώστε ποτέ δεν έμπαιναν εμπόδιο σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ανυπομονούσε για το πάρτυ αλλά περισσότερο ανυπομονούσε για το δώρο που θα της δώριζαν οι γονείς της. Πάντα της εκπλήρωναν κάθε επιθυμία πριν ακόμη η ίδια την εκδηλώσει. Έτσι και αυτή τη φορά ήταν σίγουρη ότι το δώρο που της είχαν ετοιμάσει ήταν εκείνο το αμαξάκι που καιρό τώρα επιθυμούσε να αποκτήσει.
Τι ωραία τελικά που είναι η ζωή όταν κλείνεις τα 18 χρόνια. Όταν έχεις την ελευθερία να κυνηγήσεις ελεύθερα και να εκπληρώσεις τα όνειρα που όλα τα προηγούμενα χρόνια έχεις ονειρευτεί…
photo cuncon / https://pixabay.com