Δεν είναι μια απλή επέτειος.
Είναι κραυγή.
Είναι δάκρυ.
Είναι ένα ματωμένο “Γιατί;” που δεν βρήκε ποτέ απάντηση.
Σαν σήμερα, στις 20 Ιουλίου 1974, η τουρκική βαρβαρότητα χτύπησε την Κύπρο. Με την πρόφαση του «ειρηνευτικού σκοπού» και την κάλυψη της διεθνούς απάθειας, η Άγκυρα εξαπέλυσε την επιχείρηση “Αττίλας” και έγραψε μία από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του Ελληνισμού.
Με πολεμικά πλοία και στρατιωτικά άρματα, με βόμβες να ξεσκίζουν τη γη της Μεγαλονήσου, ξεκίνησε μια εφιαλτική πραγματικότητα που κρατά πενήντα χρόνια. Ο Αττίλας δεν έφυγε ποτέ. Η Κύπρος είναι ακόμα μοιρασμένη. Η κατοχή συνεχίζεται. Οι σημαίες του κατακτητή κυματίζουν προκλητικά πάνω από τα κατεχόμενα εδάφη, επάνω από σπίτια που δεν του ανήκουν.
Πίσω από τα στατιστικά και τα διπλωματικά χαρτιά, υπάρχει πόνος. Υπάρχουν 200.000 πρόσφυγες, ξεριζωμένοι από τα σπίτια τους. Υπάρχουν χιλιάδες νεκροί. Χιλιάδες βιασμένες γυναίκες. Παιδιά που είδαν τους γονείς τους να εκτελούνται. Αγνοούμενοι. Μάνες που πέθαναν με μια φωτογραφία στο χέρι και την καρδιά ραγισμένη από την αναμονή.
Και τι έκανε ο “πολιτισμένος κόσμος”;
Σώπασε.
Όπως σιωπά ακόμη και σήμερα.
Η Τουρκία δεν σταμάτησε ποτέ.
Απειλεί, παραβιάζει, προκαλεί. Και αντί να τιμωρείται, επιβραβεύεται.
Στέλνει πλοία στην κυπριακή ΑΟΖ. Στρατιωτικοποιεί τα Κατεχόμενα. Ισλαμοποιεί την κατεχόμενη γη. Χτίζει πάνω στα κόκκαλα των προγόνων μας. Και ο κόσμος συνεχίζει να κάνει πως δεν βλέπει.
Όμως εμείς βλέπουμε.
Και θυμόμαστε.
Γιατί οι πατρίδες δεν ξεχνιούνται. Δεν πωλούνται. Δεν παζαρεύονται.
Η Κύπρος δεν είναι “διαπραγματεύσιμο ζήτημα”. Είναι κομμάτι ψυχής. Είναι γη ποτισμένη με αίμα και δάκρυα. Είναι οι εκκλησίες που έγιναν στάβλοι. Είναι οι προσευχές που χάθηκαν μες στη σιωπή των ερειπίων. Είναι ο βιασμός ενός ολόκληρου λαού από τη βία της κατοχής.
Και σήμερα, μισό αιώνα μετά, οφείλουμε να φωνάξουμε πιο δυνατά από ποτέ:
Δεν Ξεχνώ. Δεν Συγχωρώ. Δεν Υποχωρώ.
Γιατί μόνο όταν δικαιωθεί η Κύπρος, θα δικαιωθεί και ο Ελληνισμός.
Γιατί μόνο όταν γυρίσουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, θα μπορέσει αυτή η πληγή να επουλωθεί.
Γιατί μόνο όταν οι σημαίες του κατακτητή κατέβουν, θα υπάρξει ειρήνη.
Και μέχρι τότε, θα θυμόμαστε. Θα τιμάμε. Και θα αγωνιζόμαστε.
