Με σύνθημα «ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ» πλήθος κόσμου κάθε ηλικίας, γονείς με μωρά στα καρότσια, άλλοι κρατώντας τα μικρά παιδιά τους απ΄ το χέρι, έφηβοι, νέοι, ενήλικες, ηλικιωμένοι, εργάτες, υπάλληλοι, καλλιτέχνες, άλλοι οργανωμένοι υπό την σκέπη του συλλόγου τους, άλλοι σε παρέες κι άλλοι μόνοι τους … Λαοθάλασσα!… προσέγγισαν από πολύ νωρίς τους χώρους συγκέντρωσης σε μεγάλες και μικρές πόλεις και χωριά της Ελλάδος, αλλά και σε πόλεις της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου.
Όλοι ενωμένοι γύρω από τους γονείς και τους συγγενείς των θυμάτων, χωρίς κομματικές ταυτότητες, υποκλινόμαστε στο μεγαλείο ψυχής αυτών των γονέων, παλεύουμε μαζί τους και ζητάμε ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ και απόδοση ευθυνών όπου υπάρχουν, χωρίς συγκάλυψη, μακριά από οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Ένα ανείπωτο δράμα ένωσε τους Έλληνες απ΄ άκρη εις άκρη και μας έβγαλε στους δρόμους, να ζητάμε τα αυτονόητα για ένα δημοκρατικό κράτος – τα αυτονόητα που όλοι νιώθουμε ότι στερούμαστε.
Ευχόμαστε από αυτή την απόλυτη δυστυχία να πηγάσει μια νέα κοινωνία, μια νέα πολιτική ζωή πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη, πιο υποστηρικτική για κάθε άνθρωπο που ζει σ΄ αυτήν τη χώρα.
Με πόνο ψυχής παραθέτω αυτό το απόσπασμα από το ποίημα
«Σχήμα της απουσίας» του Γιάννη Ρίτσου:
Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά
απ΄ τα σπίτια τους.
Τριγυρίζουν εκεί. Μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό
να κοχλάζει, σαν να σπουδάζει τον ατμό
και τον χρόνο…
Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα
και πλάτεμα, σάμπως να πιάνει σιγανή βροχή καταμεσής καλοκαιριού
στα ερημικά χωράφια…
Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά.
Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν
μέσα στην καρδιά μας,
τόσο που ο πόνος κάτω απ΄ τα πλευρά μας
δεν είναι πια απ΄ τη στέρηση,
μα από την αύξηση…
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι…
Ευχαριστούμε την κυρία Πούγγουρα για τις υπέροχες Φωτογραφίες
