Της Ιωάννας Λαζάρου – Εκδότριας, Δημοσιογράφου
Greek News and Radio FL
1824 – Έτος φωτιάς για τον Ελληνισμό. Στις 7 Ιουνίου, η Κάσος γνώρισε την πιο φρικτή της σελίδα. Ένα ολοκαύτωμα που καταπνίγηκε στον καπνό της προδομένης ελπίδας και της σκληρής γεωπολιτικής πραγματικότητας. Κι όμως, σχεδόν δύο αιώνες μετά, κάποιοι έχουν το θράσος να αμφισβητούν την ελληνικότητα του νησιού, πατώντας στα βήματα των σφαγέων, αντί να σκύβουν το κεφάλι μπροστά στην Ιστορία.
Οι Κάσιοι είχαν αγωνιστεί. Είχαν σταθεί περήφανα στο πλευρό του απελευθερωτικού αγώνα. Η συμμετοχή τους δεν ήταν ούτε τυπική, ούτε συμβολική — ήταν αίμα, πνοή, ψυχή. Μα όταν φάνηκε στον ορίζοντα ο στόλος του Ιμπραήμ Πασά, αυτοί οι Έλληνες της παραμεθορίου έμειναν αβοήθητοι. Μόνοι.
Η έκκλησή τους για βοήθεια στην Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδος έπεσε στο κενό. Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, αδύναμο ακόμη, απάντησε πως δεν μπορούσε να συνδράμει. Και έτσι η Κάσος, νησί φλόγας και τιμής, παραδόθηκε στις ορδές του αιγυπτιακού στόλου: 14.000 πεζοί, 2.000 ιππείς, 150 κανόνια, 400 πλοία.
Ο Ιμπραήμ Πασάς —ο «σφαγέας του Ελληνισμού» όπως ορθά καταγράφηκε στην ιστορική μνήμη— έπνιξε το νησί στο αίμα. Στην Κάσο δεν έμεινε τίποτα. Ούτε σπίτια. Ούτε παιδιά. Ούτε φωνές.
Και όμως… σήμερα, κάποιοι τόλμησαν να εγείρουν αμφισβητήσεις για την ελληνικότητα της Κάσου. Ποιοι; Οι επίγονοι εκείνων που πυρπόλησαν τη νησιωτική μας αξιοπρέπεια.
Κάθε φορά που αμφισβητείται η ελληνικότητα ενός τόπου, δεν προσβάλλεται μόνο το έδαφος. Προσβάλλεται η μνήμη των νεκρών, των γυναικών που βιάστηκαν, των παιδιών που πουλήθηκαν ως σκλάβοι. Προσβάλλεται η Παλιγγενεσία. Η ίδια η Ελευθερία.
«Η Ελευθερία μας είναι θεμελιωμένη εις τα αίματα οκτακοσίων χιλιάδων Ελλήνων φονευθέντων εις τον αγώνα», γράφει ο αλύγιστος δικαστής Γεώργιος Τερτσέτης, εκείνος που αρνήθηκε να καταδικάσει τον Κολοκοτρώνη. Ένας άνθρωπος που υπερασπίστηκε την Ιστορία, ακόμη και μπροστά στην προσωπική του δίωξη.
Σήμερα, χρειάζεται να μιλήσουμε με την ίδια γενναιότητα.
Η Κάσος δεν είναι απλώς ελληνική. Είναι ιερή.
Είναι τόπος μνήμης, αίματος, αντίστασης.
Είναι ένα κομμάτι ψυχής, που δεν διαπραγματεύεται.
Κι αν η Ιστορία μοιάζει να ξεχνιέται, τότε είναι καθήκον μας να την ξαναγράφουμε με αλήθεια. Και να θυμίζουμε σε όσους προκαλούν, πως ο Ελληνισμός δεν φοβάται να υπερασπιστεί τα ιερά του. Με πένα ή με σπαθί.
photo Image license by freepik.com
