Μονόλογος. Άντρας 35-55 ετών
(Στα καμαρίνια του μεγάλου θεάτρου της Δωδώνης)
(Καθώς μονολογεί ντύνεται προοδευτικά τη στολή του)
(Απαγγέλει από την Ιλιάδα)
Ζευ, Άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ.
«Δία, θεέ Πελασγικέ, προστάτη στην Δωδώνην
πέρα την κακοχείμωνην, όπου από σε προσφέρουν
οι άλουτοι, χαμόκοιτοι Σελλοί ρήματα θεία,
ως έδωκες ακρόασιν εις τες ευχές μου πρώτα,
κι επλήγωσες τους Αχαιούς κι ετίμησες εμένα,
και τώρα πάλιν την εξής ευχήν ευδόκησέ μου.
Ότι αν και μένω εγώ μακράν κλεισμένος στα καράβια,
ιδού στέλνω τον φίλον μου με Μυρμιδόνων πλήθη.
Δόξαν λαμπρήν, βροντόφωνε Κρονίδη, απόστειλέ του,
θάρρος στα στήθη βάλε του!…»
Δία βάλε θάρρος στα δικά μου στήθη. Εδώ. Στο πιο παλιό μαντείο των Ελλήνων. Εδώ, που ο ίδιος ο Δίας κατοικεί. Εδώ, στο μεγάλο θέατρο βρίσκομαι εγώ. Το θέατρο που έχτισε ο Πύρρος ο βασιλιάς μας. Και εκεί έξω είκοσι χιλιάδες κόσμος που περιμένουν. Να, ακούω τη βοή τους, περιμένουν με ανυπομονησία να αρχίσουμε. Εδώ, στη Δωδώνη, εγώ απαγγέλω την επίκληση του μεγαλύτερου των ηρώων, του Αχιλλέα, στο Δία, τον Δωδωναίο, με την οποία ο ήρωας έβαλε τέλος στην μήνιν του. Θάρρος στα στήθη βάλε μου Θεέ. Ζητώ κι εγώ. Δία. Πατέρα.
Είδα την ιερά Φηγό, στην ιερά οικία. Ποιος δεν θα ήθελε να ξέρει τι έχει γραμμένο γι’ αυτόν η μοίρα. Για χιλιάδες χρόνια, βασιλιάδες και φτωχοί, άντρες και γυναίκες, ελεύθεροι και δούλοι. Έλληνες και βάρβαροι. Έρχονται εδώ και ρωτούν. Να μάθουν. Να προγραμματίσουν το μέλλον τους. Κι εγώ; Τι από όλα θα ήθελα να μάθω εγώ; Μα αν ζήσω ή αν πεθάνω. Τι άλλο; Αν θα διαβώ τον Αχέροντα. Εδώ πιο κάτω είναι κι αυτός και η είσοδος στον κόσμο των σκιών. Αν ανεβώ ψηλά στην κορυφή του Τόμαρου μπορεί να φαίνεται.
Ήθελα από παιδί να γίνω ηθοποιός. Εδώ, στον ίδιο χώρο έχει ακουστεί η φωνή του Οιδίποδα και του Κρέοντα. Του Ηρακλή και του Φιλοκτήτη. Του Ορέστη και του Ιππόλυτου. Του ίδιου του Αχιλλέα που γαμπρό για την Ιφιγένεια τάχα τον τάξανε. Και φωνές γυναικών σπουδαίων έχουν ακουστεί εδώ, αλλά εγώ πάντοτε προτιμούσα τους αντρικούς ρόλους. Ακούστηκε και ο Δικαιόπολης και ο Χρεμύλος εδώ, αλλά εγώ δεν έζησα ποτέ μια ζωή που να επιτρέπει την κωμωδία.
Φυσάει ο αέρας, τον ακούω, θα γεννήσει πάλι τον ήχο τον μαντικό….Σςςς ακούστε. Πίσω από τις φωνές του ανυπόμονου πλήθους, ακούστε τον αέρα. Θα μαντέψει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει απόψε.
Αχ βασιλιά Οιδίποδα. Τα λόγια σου ντύνομαι απόψε εγώ….
(Απαγγέλει Οιδίποδα Τύραννο)
Ας εκραγεί το σύμπαν!
Το σπέρμα που με γέννησε,
έστω και ταπεινό,
επιθυμώ να το γνωρίσω.
Είναι γυναίκα και ξιπάζεται.
Ντρέπεται τις φτωχικές μου ρίζες.
Εγώ δε νιώθω ντροπή καμιά.
Είμαι παιδί της Τύχης
και χαίρομαι την προίκα της.
Μέσα στης τύχης πιάστηκα τη μήτρα
έχω τους μήνες συγγενείς
που με γαλούχησαν μικρό
και μ᾽ έπλασαν μεγάλο.
Αυτός που είμαι γεννήθηκα
και δε θ᾽ αλλάξω
και δε θ᾽ αφήσω
στο σκοτάδι τη γενιά μου.
Βασιλιά μου Οιδίποδα απόψε θα γίνω εσύ. Εγώ, ο γιός της τύχης. Δεν φοβάμαι τη σφίγγα εγώ. Εδώ στην τρανή Δωδώνη. Σήμερα.
Χα! το σήμερα. Πόσο διαφορετικό από το χτες. Χτες ήταν εδώ ο κόσμος ο ελληνικός, χτες ήταν που ακούγονταν εδώ όλες αυτές οι φωνές των ηρώων. Χτες. Εγώ όμως είμαι γενιά του σήμερα. Σήμερα, ο ελληνικός κόσμος έχει πάψει πια να υπάρχει, σήμερα ξένοι διαφεντεύουν τον τόπο μας. Σήμερα είναι εδώ ο κύριος του νέου κόσμου, και δικός μας αφέντης, ο μεγάλος αυτοκράτωρ της Ρώμης. Ο ίδιος ο Αύγουστος. Μαζί του όλοι αυτοί οι σπουδαίοι που ακολουθούν τον αυτοκράτορα. Σήμερα, δυο μόλις χρόνια μετά τη μεγάλη του νίκη στο Άκτιο που τον έκανε κύριο του κόσμου. Ο ίδιος έδωσε διαταγή να ξαναφτιάξουν το θέατρο. Εδώ. Το ίδιο θέατρο. Έδωσε διαταγή να το ξαναχτίσουν για να το κάνει αρένα.
Άρτον και θεάματα λένε οι νέοι μας αφέντες. Το θέατρο δεν είναι θέαμα. Το θέατρο είναι θέατρο.
Εγώ ο Έλληνας σκλάβος, στον τόπο μου σκλάβος, εγώ ο μονομάχος, εγώ που θα σκοτώσω απόψε για μην πεθάνω, εγώ που θα με αναγγείλουν με το όνομα του μεγάλου μας Ήρωα. Ο Αχιλλέας, θα πούνε κι εγώ θα φωνάξω με όλους τους άλλους Ave Cesar muri turi te salutet που σημαίνει στη γλώσσα μας, Χαίρε καίσαρα οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν.
Θάρρος στα στήθη μου βάλε Δια πατέρα απόψε. Αχιλλέα με ονόμασαν οι δεσμοφύλακες. Γιατί έναν Αχιλλέα θέλει ο κόσμος εκεί έξω. Εγώ όμως…ένας Οιδίποδας είμαι. Της μοίρας μου δέσμιος. Των Ελλήνων της μοίρας δέσμιος. Των ηπειρωτών της μοίρας δέσμιος.
Ουρλιάζει το πλήθος. Ακούτε. Ο Καίσαρας πήρε τη θέση του. Αυτός είναι ο βασιλιάς του σύμπαντος. Όλοι νοιώθουν μια έκσταση που θα αγωνιστούν απόψε μπροστά του. Ποιος ξέρει; Αν νικήσουν μπορεί να τους χαρίσει και την ελευθερία τους. Έτσι ελπίζουν και έτσι εύχονται. Βγαίνουμε.
Ας εκραγεί το σύμπαν! Ναι Οιδίποδα. Ας εκραγεί. Ας μας βοηθήσει ο Δίας να το κάνουμε εμείς να εκραγεί.
Πάμε βασιλιά μου για να κάνουμε να εκραγεί το σύμπαν απόψε.
(Βγαίνει από τη σκηνή)
(Φωνάζει)
Αve Cesar muri turi te salutet.
photo Karabo_Spain / https://pixabay.com
