Παρελθόν- παρόν -μέλλον οι τρείς εποχές του χρόνου… του δικού μας χρόνου.
Ατελείωτους προβληματισμούς μας έχει προσφέρει η χάρη τους.
Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που και οι τρεις εποχές έρχονται μαζί την ίδια μέρα.
Είναι όπως ο καιρός που δεν έχει αποφασίσει τι θέλει να μας προσφέρει σήμερα .
Την μια στιγμή σκουντουφλιάζει , βρέχει ακολουθεί ο ήλιος ξωπίσω του χαλάζι και πάλι απ’την αρχή .
Τι να φορέσω τώρα;
Ομπρέλα θα χρειαστεί να πάρω μαζί μου ή να πάρω κανένα αλεξικέραυνο καλού-κακού να υπάρχει ή μήπως το μαγιό μου; Ακόμα και η φύση αντιμετωπίζει προβληματισμούς.
Απ’ το παρελθόν ξεπηδάνε ένα-ένα τα προβλήματα με την μορφή ενός χαρτιού, υποθέσεις που έκλεισαν ανοίγουν ξανά, πεθαμένα πρόσωπα ζωντανεύουν και έρχονται να μας ταράξουν την εσωτερική μας γαλήνη αναταράσσοντας τα ήρεμα νερά της ψυχής μας προκαλώντας κύματα πελώρια διαλύοντας τις ισορροπίες μας.
Ακολουθεί ένα παρόν τόσο εύθραυστο ! Την μια στιγμή περπατάς γερά πάνω του και την άλλη το ακούς να θρυμματίζεται και να γίνεται χίλια κομμάτια που όπου σε βρουν σε κόβουν. Όσο για το μέλλον ούτε το φλιτζάνι δεν μπορεί να στο διαγράψει άγνωστη η βουλή του ,τόσο αβέβαιο που ακόμα και τα όνειρα υποκλίνονται στην χάρη του.
Χθες είδα μια πανέμορφη τριανταφυλλιά στο παρτέρι του γείτονα με κατακόκκινα άνθη να με παρακαλάνε να τα κόψω, πάω σήμερα που σχεδίαζα… να μην με δει κανείς, στο τέλος μένω με τα αγκάθια στο χέρι και το έρμο το βάζο άδειο.
Αυτοί οι τρείς προβληματισμοί τριγυρνούσαν, τριγυρνάνε και θα τριγυρίζουν πάντα στην ζωή μας σαν το ηλιακό μας σύστημα μόνο που στη θέση του ήλιου είμαστε εμείς.
Ενίοτε χαραμίζουμε το παρόν θυσιάζοντας τις στιγμές του για να χτίσουμε το μέλλον μας με αποτέλεσμα όταν ασπρίσει το μαλλί να ψάχνουμε να βρούμε αναμνήσεις δίχως να θυμόμαστε που τις έχουμε τοποθετήσει… ανύπαρκτες οι καψερές , ή στερούμε το παρόν ταΐζοντας έναν παλιό κλασικό ροζ κουμπαρά γουρουνάκι μέχρι να σκάσει και στο τέλος για την υγεία μας τον σπάμε (χτύπα ξύλο…) βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις που γλεντάμε αμέριμνοι τόσο πολύ το παρόν όπως ο τζίτζικας του παραμυθιού το καλοκαίρι της ζωής μας και στην πορεία που θα πέσει και το τελευταίο φύλλο του χρόνου… μας γλεντάει το μέλλον .
Όλα στην ζωή χρειάζονται μια ισορροπία προσέχουμε για να έχουμε…
Χρειάζεται να ζούμε το παρόν γιατί αυτό έχουμε στην πραγματικότητα ,αυτό δημιουργεί τις αναμνήσεις μας που θα χαρίσει αργότερα στο παρελθόν να έχουμε να θυμόμαστε … στο μέλλον μόνο κλεφτές ματιές μπορούμε να δώσουμε με την μορφή υποθέσεων και αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να κάνουμε.
Τρεις προβληματισμοί, τρεις εποχές, τρεις δάσκαλοι εμπειρίες ζωή που καθορίζονται απ τις πράξεις μας και μας καθορίζουν σαν ανθρώπους.
photo geralt / https://pixabay.com
