Πέφτει η νύχτα απαλά
νυχτερινή αστροφεγγιά
μες στην ψυχή η πεθυμιά- και η λαχτάρα.
Που είμαστε τόσο μακριά
από της γης μας τα ιερά
σα να μας καιν‘ τα σωθικά- στη σκέψη η αντάρα.
Δεν ειν‘ τα χρόνια που περνούν
που την πατρίδα μας στερούν
άλλοι θυμούνται – άλλοι ξεχνούν
μα η ανάμνηση κρατά .
Τρέμει η φλόγα του κεριού
του σκοτεινού του ουρανού
κι η προσευχή ενός παιδιού
φτάνει εκεί ψηλά.
Σα να φωτίζετε η νυχτιά
που πέφτει απόψε απαλά
στη μνήμη μας που ξενυχτά-
και ονειρεύομαι ξανά
ξανά, με μάτια ανοιχτά.
Πως περπατώ στα χώματα
αφήνω χνάρια χρώματα-
ψάχνω να βρω τις ρίζες μου
γερά να κρατηθώ.
Κανείς αγέρας μη μπορεί
να ξεριζώσει πάλι
κανείς ανθρώπου μη το πει
που βρίσκομαι κρυμμένη
Εκεί, μέσα στις μυρωδιές
στις μνήμες μου τις παιδικές.
Τα βλέφαρα θα κλείσω, να αποκοιμηθώ-
photo CSITDMS / https://pixabay.com