Γεννήθηκα σε βλέφαρο θεού
Σαν δάκρυ κυλώ…
και πέφτω στην αγκαλιά της γης…
Μου προσφέρει το νέκταρ αναπνοής και πνοής.
Ξυπόλητη, μπρος το χωμάτινο δρόμο ζωής περπατώ της μοίρας μονοπάτι
χαλίκια πόνοι και χαρές, διαπερνούν τις φτέρνες ως τις άκρες των δακτύλων
Ευχή να υπήρχε μαγικός χάρτης.
Όμως περπατώ και ας χαθώ στη πλάση…
Οδεύω με πυξίδα Σπουργίτια εποχές
Περπατώ… Στα βήματά μου αισθάνομαι δροσερό αεράκι
να χαϊδεύει το πρόσωπο μου, ξάφνου πιάνει καταιγίδα στις αισθήσεις…
τότε, από καμβά εμφανίζεται Άγγελος με μαύρα φτερά
και μου μιλά… « Φόρεσε το Άρωμα ζωής και προχώρα »
Χαρίζοντας μου, της βροχής το φιλί
Σε άλση του κόσμου βαδίζω…
Με καρδιά να αναστενάζει σε παλμό λευκής νυχτερίδας.
Τα μάτια σύννεφα, περιπλανούνται σε σκέψεις…
Τι αναζητά ο ανθρώπινος νους κάθε αυγή που χαράζει;
Ανάσα Ελευθερίας μέσα στου σύγχρονου αιώνα ουρλιάζει…
Ο θνητός χρόνος ταξιδεύει πάνω σε ράγες…
Ο βίος τραίνο σε διαδρομή,
εικόνες παραθύρου για όμορφο αύριο…
Σελήνη οι επιθυμίες… Πλέκουν αράχνης ιστούς…
Τα όνειρα επαναστάτες
ξωτικά, κάνουν βουτιά σε καταρράκτες
ξεπηδούν από κύματα εφιάλτες…
Ουράνιο τόξο κοιτάζουν της αγάπης οι στιγμές.
Δράκου φωτιά, οι ακτίνες ηλίου
σκορπίζουν μελωδίες
Το σύμπαν ηχεί όαση μαγείας…
Περπατώ… Ενώ τα πέλματα μου καίνε…
Λυγίζω τα γόνατα, καθώς αντικρίζει το βλέμμα μου ναό και τότε εν όψει
ο Άγγελος με τα μαύρα φτερά,
μου λέει…
” Μη γονατίζεις εμπρός του.
Προχώρα μέσα…
Το παραμύθι ζωντανεύει όταν η καρδιά πιστεύει. . .”
Ζωγράφος Απόστολος Βάκας
