Σταυροί Πολλοί σταυροί Θεατοί κι αθέατοι Στους ευάλωτους ώμους μας καρφωμένοι θαρρείς από χέρι αόρατο Τη ζωή μας ορίζουν βασανίζουν...ποδηγετούν...   Σταυροί Πολλοί σταυροί Που μας φόρτωσαν συνειδητά ή κι ασύνειδα Που φορτώσαμε εμείς στις ψυχές, στις ζωές άλλων...

Κι ύστερα; Μαθαίνεις να ζεις Τυλίγεις τις πληγές σου Να σταματήσεις την κόκκινη ροή Όσο μπορείς Γιατί το ξέρεις Δεν σταματά ποτέ Ίσως...ίσως λίγο μετριάζεται...   Κι ύστερα; Σκουπίζεις τα δάκρυα Κοιτάς το είδωλό σου στον καθρέφτη και προβάρεις ένα χαμόγελο μήπως...

Κατοικώ μόνη στου κόσμου μου την αντανάκλαση Τις πληγές μου τυλίγω στα νηπενθή μου ποιήματα Οδεύω λεύτερη στης αβύσσου το κενό Κι επανέρχομαι δυνατή μέσα στο αίμα μου   Δίχως όρια Μάχομαι τα σκότη Αναζητώ το Φως Ιέρεια προαιώνια τις σπονδές στους θεούς μου...

Τα λινά μας σεντόνια, μάρτυρες του πάθους που φλόγισε τα κορμιά, διπλώθηκαν επιμελώς και κρύφτηκαν χρόνια τώρα στο ερμάριο της λήθης παλαίμαχοι στρατιώτες του έρωτα που χάθηκε στα μονοπάτια της ζωής που ακολουθήσαμε χωριστά...   Τι κι αν ο άνεμος διαχέει την ηχώ...

Δυο αιχμές Πορφυρές Από το αίμα Στο πεδίο του Έρωτα...   Δυο κορμιά Πλημμυρισμένα πάθος Στις φλέβες τους Χτυπά ο σφυγμός του πόθου τους Ανεξέλεγκτος Δυναμικός...   Δυο υπάρξεις Ξαφνιασμένες από τις γητειές του αρχέγονου Θεού Λύτρωση αναζητούν, μα λύτρωση δεν...